สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 21

บทที่ 21 ผู้ชายที่โรงแรมในค่ำคืนนั้น

ภายในใจแฝงไปด้วยความกังวลและเดือดร้อนใจ เย้นหว่านเรียกรถแท็กซี่ตรงไปที่บริษัททันที แทนที่จะนั่งรถไฟใต้ดินเหมือนวันปกติ

หล่อนไม่ได้ไปรายงานตัวที่แผนกออกแบบ แต่กลับตรงไปที่ชั้นทำงานของประธานบริษัท

เมื่อเดินออกมาจากลิฟต์ เว่ยชีก็เดินผ่านมาพอดี

เย้นหว่านรีบถามขึ้น “ผู้ช่วยเว่ย ท่านประธานอยู่ไหมคะ?”

“เธอมาหาท่านประธานเหรอ?”

เว่ยชีมองเย้นหว่านด้วยสายตาคลุมเครือ พลางยิ้มขึ้น

จากนั้นพูดต่อ “ผมกำลังจะไปหาคุณพอดี ท่านประธานรอเธออยู่บนดาดฟ้า คุณขึ้นไปหาเขาสิ”

โห้หลีเฉินหาหล่อนทำไมกัน?

เย้นหว่านไม่คิดอะไรมาก เพราะยังไงหล่อนต้องไปหาโห้หลีเฉินอยู่แล้ว

เว่ยชีเดินไปส่งหล่อนถึงดาดฟ้า แต่ไม่ได้ออกไปจากลิฟต์ด้วย กลับลงลิฟต์ไปทันที

บนดาดฟ้าเป็นร้านกาแฟแบบเปิดโล่ง พนักงานในบริษัทสามารถขึ้นไปพักผ่อนได้

แต่ร้านกาแฟในตอนนี้กลับเงียบสงบ ไม่มีผู้คน แม้แต่พนักงานในร้านก็ไม่มีเช่นกัน

เย้นหว่านเดินเข้าไปด้านใน เห็นโห้หลีเฉินนั่งอยู่ที่จุดชมวิวที่สวยที่สุดบนดาดฟ้า

เขานั่งด้วยท่าทางที่สง่างาม แม้จะเห็นเพียงแค่ด้านข้าง ก็สามารถสัมผัสได้ถึงเสน่ห์และฐานะอันสูงส่งของเขา

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องพูด เย้นหว่านรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที หล่อนสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าเดินตรงเข้าไป

หล่อนนั่งลงตรงข้ามเขา พูดขึ้นด้วยความเคารพ

“คุณโห้ต้องการพบฉันเหรอคะ?”

โห้หลีเฉินวางแก้วกาแฟในมือลง กวาดสายตามองมาที่หล่อนสักพัก พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งขรึม

“จริงๆแล้วผู้ชายที่เธอเจอที่โรงแรมซ่างผิ่นในคืนวันนั้น…..”

“คุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น?”

เย้นหว่านตกใจตะลึง จนขนตาที่ดกหนากระพริบสั่นไม่หยุด

หล่อนคลับคล้ายขึ้นมาว่า ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนเป็นคนมีฐานะเช่นกัน เขาใช้ทุกวิถีทางพยายามตามหาว่าหล่อนคือใคร จนทำให้เกิดความแตกตื่นวุ่นวายไม่น้อย โห้หลีเฉินผู้เป็นนายใหญ่ของโรงแรม ซ่างผิ่น ต้องทราบเรื่องนี้แน่นอน

และต้องรู้ก่อนผู้ชายคนนั้นแน่นอนว่าหล่อนคือใคร

เย้นหว่านกำหมัดแน่น กัดฟันพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

“คุณโห้ฉันมาพบคุณก็เพราะเรื่องคืนนั้นเช่นกันค่ะ ฉันขอร้องให้คุณช่วยอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมคะ?”

เสียงของหล่อนแฝงไปด้วยความวิงวอนขอร้อง

เมื่อเห็นท่าทางของหล่อนทั้งกลัวทั้งซื่อ โห้หลีเฉินทำสีหน้านิ่งขรึม เหมือนสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

“จะให้ช่วยอะไรเธอล่ะ?”

เย้นหว่านรู้สึกลำบากใจ เมื่อได้ยินโห้หลีเฉินพูดเรื่องคืนนั้นขึ้น

หล่อนฝืนเอ่ยปากพูด “ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นหาฉันเจอ และไม่อยากสานสัมพันธ์อะไรกับเขาต่อ แต่หูฟังของฉันตกอยู่ในห้องที่โรงแรมซ่างผิ่น ซึ่งหูฟังอันนั้นสามารถบ่งบอกตัวตนของฉันได้ ฉันไม่อยากให้ของสิ่งนั้นตกอยู่ในกำมือของผู้ชายผู้นั้น

คุณโห้ช่วยฉันได้ไหมคะ? เอาหูฟังมาคืนให้ฉัน หรือ อนุมัติสิทธิ์เข้าห้องให้ฉันเข้าไปเอาก็ได้ค่ะ”

สีหน้าของโห้หลีเฉินนิ่งขรึมมากขึ้น พูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง

“เธอไม่อยากมีความข้องเกี่ยวกับเขาต่อ?”

นิ่งไปสักพัก โห้หลีเฉินพูดต่อด้วยเสียงเย็นชา “เธอเกลียดเขางั้นรึ?”

“ฉันเกลียดเขาแน่นอน เขาฉวยโอกาสทำมิดีมิร้ายฉันตอนฉันเมา จะต่างอะไรกับพวกนักเลงในผับล่ะคะ?”

เย้นหว่านตอบกลับอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด สีหน้าท่าทางบ่งบอกถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจน และยังแฝงไปด้วยความกลัว

ถ้าไม่ติดว่าหล่อนรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นดูทั้งน่ากลัว น่าเกรงขาม หล่อนคงจะกระทืบเขาสลบไปแล้ว

สีหน้าของโห้หลีเฉินแย่ขึ้น

เขาเม้มริมฝีปาก นั่งยืดตัวตรงขึ้น ราวกับรูปปั้น ความเยือกเย็นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

เมื่อเห็นว่าโห้หลีเฉินไม่พูดอะไร เย้นหว่านจึงคิดว่าเขาคงไม่ช่วยหล่อน จึงถามต่อด้วยความไม่สบายใจ

“คุณโห้จะช่วยฉันใช่ไหมคะ? ตอนนี้ฉันเป็นถึงคู่หมั้นของคุณ ถ้าฉันไปพัวพันกับผู้ชายคนนั้น คงกระทบกับชื่อเสียงของคุณไม่น้อย”

กระทบชื่อเสียงของเขา? หล่อนช่างเป็นห่วงเขาเสียจริง