สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 22

บทที่ 22 หรือว่า...หล่อนจะจูบเขา?

นิ่งไปครู่หนึ่ง เย้นหว่านจึงจะนั่งลงข้างโห้หลีเฉิน โดยเว้นระยะห่างจากเขาเล็กน้อย

แม้ว่าจะทำเช่นนี้ แต่ก็มีสายตาดุดันมากมายมองมาทางหล่อน

ตอนที่พวกหล่อนถูกเชิญให้มานั่ง มีใครบ้างที่ไม่อยากมานั่งกับโห้หลีเฉิน? แต่เขาเป็นคนหยิ่งไม่เข้าสังคม ไม่เรียกผู้หญิงมานั่งด้วยสักคน พวกหล่อนจึงทำได้แค่ไปนั่งกับเพื่อนๆของเขา

มีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก “คุณชายฉิน หล่อนเป็นเพื่อนที่คุณพามาไม่ใช่เหรอ? ให้นั่งข้างคุณโห้เกรงว่าจะไม่เหมาะสมรึเปล่าคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย้นหว่านนั่งตัวเกร็งขึ้นมาทันที

แม้ว่าหล่อนกับโห้หลีเฉินจะหมั้นกันแล้ว แต่เมื่อออกมาเที่ยว หล่อนคิดว่าโห้หลีเฉินคงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา

เย้นหว่านกระซิบพูดขึ้น “คุณโห้ฉันขอไปหาที่นั่งตรงอื่นนะคะ”

หล่อนพูดพลาง ลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกไป จู่ๆก็ถูกมือขนาดใหญ่ดึงหล่อนกลับไปนั่งที่เดิม

และเมื่อนั่งลง กลับรู้สึกว่าเข้าใกล้โห้หลีเฉินมากขึ้น

เย้นหว่านได้กลิ่นน้ำหอมบนตัวฝ่ายชาย กลิ่นนั้นบ่งบอกถึงความมีรสนิยมและความสูงส่งในตัวของเขา อดไม่ได้ที่จะทำให้หล่อนใจสั่น

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นใจ “เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน ยังอยากจะไปนั่งที่อื่นอีกเหรอ?”

เย้นหว่านใจสั่น คิดไม่ถึงเลยว่าโห้หลีเฉินจะเปิดเผยสถานะของทั้งสองในสถานการณ์เช่นนี้

เพื่อนของเขาที่นั่งรายล้อมอยู่ ล้วนแล้วแต่ดูมีฐานะ ยศถาบรรดาศักดิ์สูงส่ง แต่กลับไม่มีใครมาที่งานหมั้นเลย เห็นได้ชัดเลยว่าโห้หลีเฉินไม่ได้ให้ความสำคัญกับการหมั้นกับหล่อน จึงไม่ได้เชิญเพื่อนมาร่วมงาน

แต่ตอนนี้...

พวกเขามองมาที่ทั้งสองด้วยสีหน้าตกใจตะลึง เพราะไม่เคยเห็นโห้หลีเฉินยอมเข้าใกล้หรือสนิทกับหญิงสาวที่ไหนมาก่อน

ว่าไปแล้ว คำพูดที่ฉินฉู่พูดมาคือเรื่องจริง โห้หลีเฉินปฏิบัติกับหล่อนต่างกับคนอื่น

“พี่สะใภ้ ผมชื่อกู้อ๋าง ตอนงานหมั้นพี่กับหลีเฉิน ผมอยู่ต่างประเทศ ทำให้ไม่สะดวกมาร่วมงาน วันนี้ถือเป็นการฉลองย้อนหลังแล้วกันนะครับ ชนกันสักแก้วนะครับ”

กู้อ๋างเดินเข้ามา ยื่นแก้วให้เย้นหว่านด้วยความนอบน้อม

เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความไม่มั่นใจ แต่เขาเพียงแค่นั่งเม้มปาก ใบหน้าอันหล่อเท่ห์ของเขาไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ ทำให้หล่อนไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร

หล่อนจึงจำใจรับแก้วไวน์มา ยิ้มและชนแก้วกับกู้อ๋าง

เมื่อดื่มแก้วนี้เสร็จ มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาติดๆ เพื่อขอเย้นหว่านดื่มฉลองเช่นกัน

“พี่สะใภ้ ผมชื่อเย้นเหวินหนาน แก้วนี้ฉลองให้กับพี่นะครับ ตอนงานแต่งพี่กับหลีเฉิน ผมจะไปให้ถึงเป็นคนแรกเลยครับ”

ถ้าเรื่องแต่งงาน คงเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ไวน์ที่อยู่ในมือตอนนี้ ยังไงก็ต้องดื่ม

เย้นหว่านยังคงยิ้มอย่างสดใส กำลังจะดื่มต่อ แต่จู่ๆก็ถูกใครบางคนแย่งแก้วในมือไป

โห้หลีเฉินถือแก้วไวน์ เขย่าไปมา

กวาดสายตามองไปที่พวกเพื่อนผู้ชายด้วยสายตาดุดัน “พวกนายจะเข้ามากันทีละคน คิดจะมอมให้หล่อนเมาไปเลยงั้นเหรอ?”

ดูเหมือนว่าเขาจะเดาเกมส์พวกเขาออก ผู้ชายพวกนั้นต่างพากันทำท่าทางลอยหน้าลอยตา

เย้นเหวินหนานกระแอมพูดขึ้น พูดด้วยท่าทีจริงจัง

“เจอพี่สะใภ้ครั้งแรก ต้องดื่มฉลองกันหน่อยสิ พวกเราชนกันคนละแก้ว หล่อนไม่เมาหรอก”

ทั้งโต๊ะนั่น แค่ผู้ชายก็มีกันตั้งห้าหกคนแล้ว ถ้าวนกันมาชนแก้วกับหล่อนจนหมด เย้นหว่านไม่เมาก็คงมึนแน่นอน

และเย้นหว่านไม่ได้เป็นคนดื่มเก่งอีกด้วย

โห้หลีเฉินเงยหน้ามอง โบกมือขึ้น “กิ๊ง” เสียงชนแก้วกับเย้นเหวินหนาน

“ฉันดื่มแทนหล่อน”

พูดพลาง ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นดื่มจนหมด

เย้นเหวินหนานมองโห้หลีเฉินด้วยความตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

เขาเพียงแต่คิดว่าโห้หลีเฉินปฏิบัติต่อคู่หมั้นคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่เย็นชาต่อทุกอย่างมาตลอดอย่างโห้หลีเฉิน จะปกป้องหล่อนขนาดนี้

ขนาดดื่มไวน์ยังไม่เว้น

เมื่อเห็นผู้ชายด้านข้างคอยดื่มแทนตัวเอง เย้นหว่านรู้สึกแปลกใจ ขึ้นมา แต่เมื่อถูกผู้ชายอย่างเขาปกป้องเช่นนี้ ทำให้หล่อนรู้สึกถูกรักอย่างทะนุถนอมแปลกๆ

แต่ทว่าฉินฉู่ไม่ได้มาขอดื่มด้วย เขากลับเดินถือจานหมุนตรงเข้ามา