สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 216

บทที่ 216 ดีมาก บอสชัดๆ

เย้นหว่านลังเลอยู่นานก็ยังคิดหาคำพูดดีๆไม่ได้

โชคดีที่มีสายหนึ่งช่วยไว้พอดี

โห้หลีเฉินรับสายเสร็จ ก็มีสีหน้าตึงเครียด

เขาหันมาบอกเย้นหว่านว่า:

“ผมมีประชุมทางวีดีโอคอล ประมาณครึ่งชม.นะ”

“ค่ะ” เธอเห็นเขาร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด เลยรีบพยักหน้า มองส่งเขาเข้าห้องทำงานไป

เขายุ่งมากจริงๆ พอเข้าไปก็ตั้งใจทำงานต่อหน้าคอมพิวเตอร์อย่างเดียว

เวลานี้แหละโอกาสดีเลย

เย้นหว่านอาศัยโห้หลีเฉินไม่สังเกต แอบออกจากห้องไป

ตอนออกไป เธอยังกังวลเหลียวมองข้างหลังซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเข้าไปในลิฟท์ ก็ไม่เห็นประตูห้องเปิดออก เธอถึงค่อยลงลิฟท์ไปอย่างสบายใจหน่อย

การที่โห้หลีเฉินจู่ๆก็โผล่มา ทำเธอรับมือไม่ทันจริงๆ

เย้นหว่านยืนรออยู่หน้าโรงแรมอย่างตุ้มๆต่อมๆ มองดูเวลา ใกล้ถึงเวลานัดกับฉูรั่วไป๋ว่าจะออกไปดูเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับของเมืองเจียงแล้ว

เธอกำลังคิดจะดอดหนีไปหลบพอดี

กลางวันไม่ปรากฏตัวกับโห้หลีเฉิน น่าจะไม่เป็นจุดเด่นเท่าไหร่หรอกจริงไหม?

เย้นหว่านแอบดีดลูกคิดในใจ เลยไปยืนรอฉูรั่วไป๋ที่หน้าโรงแรม

แต่พอเธอยืนไปได้สักพัก ก็แปลกใจที่เห็นร่างสูงใหญ่แถมกลิ่นไอคุ้นเคยมายืนอยู่ข้างๆ

เธอหันไปดู โห้หลีเฉินน่ะเอง

เย้นหว่านตกใจถอยหลังไปสองสามก้าว มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“คุณ คุณมาที่นี่ได้ไงน่ะ?”

โห้หลีเฉินไม่ได้ตอบคำถามเธอ แต่กลับมองรอบด้านพลางถามเสียงต่ำว่า:

“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

“รอคนสิ”

เย้นหว่านตอบ ก่อนถอยหลังไปอีกเพื่อรักษาระยะห่างกับโห้หลีเฉิน

เขากลับสาวเท้ายาวเข้าใกล้เธอมากขึ้น

และถามอีก: “รอใคร?”

เย้นหว่านตอบตามตรง: “ฉูรั่วไป๋”

สีหน้าโห้หลีเฉินทะมึนทันที “คุณแอบหนีออกมาเพื่อมาเจอฉูรั่วไป๋?”

น้ำเสียงทะมึนน่ะส่อความหึงอันตรายเอาไว้

เย้นหว่านรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันจะออกไปทำงานกับเขา”

โห้หลีเฉินเม้มปากแน่น มองหน้าเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ

เย้นหว่านได้แต่อธิบายว่า: “ตอนนี้ฉันมาสำรวจเครื่องประดับและเครื่องแต่งกายของเมืองเจียง ฉูรั่วไป๋รู้เรื่องพวกนี้ดีที่สด เขาเลยพาฉันมาดู”

เห็นท่าทีเย้นหว่านจริงจัง ไม่เหมือนโกหก

สีหน้าโห้หลีเฉินเลยดูดีขึ้นนิดหน่อย ก่อนยื่นมือไปจับมือเธอไว้

“ผมพึ่งมา ก็เลยอยากเลี้ยงข้าวพนักงานสักมื้อ วันนี้เลยหยุดงานทั้งหมดเลย”

พูดจบ โห้หลีเฉินจูงมือเย้นหว่านออกไปข้างนอก

เย้นหว่านงงเป็นไก่ตาแตก หยุดงาน?

กะทันหันอย่างนี้เนี่ยนะ?

เธอมองหน้าโห้หลีเฉิน พยายามอธิบายอย่างใจเย็น: “คุณโห้ ฉันกับฉูรั่วไป๋แค่ออกมาทำงานต่างจังหวัดด้วยกันเท่านั้นเอง คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะคะ”

“ผมแค่อยากเลี้ยงข้าวทุกคนเท่านั้นเอง คุณคิดว่าอะไรหรอ?”

โห้หลีเฉินถามกลับ สายตาแหลมคมปนอันตราย

เย้นหว่านสะอึก เธอจะบอกว่าเพราะเธอถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้งั้นสิ แบบนี้เธอหลงตัวเองขนาดไหนล่ะเนี่ย