สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 215

บทที่ 215 สไตส์ผู้ชาย

โห้หลีเฉินช่วยใส่ยาให้เย้นหว่าน ริมฝีปากแดงเรื่อปริแตก แค่เห็นก็เจ็บแทนแล้ว

เขาอดเสียใจที่เมื่อกี้ทำรุนแรงไม่ได้

เขาทายาอย่างระมัดระวัง กลัวทำเธอเจ็บ

ยาเย็นๆ ทำเอาแสบแผลไม่น้อย เย้นหว่านเลยอดขมวดคิ้วไม่ได้

“เจ็บมากหรอ?” เขาถามอย่างกังวล

เย้นหว่านเหลือบตาขึ้นมอง เห็นดวงตาดำขลับคู่นั้นกำลังมองมาอย่างเป็นห่วง

ในนั้นสะท้อนภาพเธอ ดูชัดเจน ขยายใหญ่มาก

เหมือนในดวงตาเขามีแต่เธอคนเดียว

เธอรีบดึงสายตากลับมาอย่างไว พลางส่ายหน้า:

“ไม่เป็นไรหรอก”

โห้หลีเฉินยังไม่วางใจ หยิบมือถือออกมา: “ผมโทรให้หมอมาดูดีกว่า”

“ไม่ต้องหรอก” ปฏิกิริยาแรกของเย้นหว่านคือคว้ามือเขา พูดละล่ำละลักว่า:

“ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องใหญ่หรอก”

มือใหญ่ของโห้หลีเฉินโดนมือเล็กของเย้นหว่านยึดไว้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย:

“แน่ใจว่าไม่เป็นไร?”

“อื้ออื้อ” เย้นหว่านพยักหน้า

โห้หลีเฉินเลยไม่โทรศัพท์อีก แต่ยังคงนั่งท่าเดิมให้เธอยุดมือไว้

เย้นหว่านรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกพิกล แต่พูดไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน จนผ่านไปราวห้าวินาที เธอถึงสำเหนียกได้ว่าสองมือของเธอยังจับมือเขาไว้อยู่ แถมอยู่ในสภาพกุมมือไว้อีกด้วย

ดูแล้วสนิทสนมกันสุดๆ

เธอตกใจรีบปล่อยมือ: “ขอโทษ ฉันลืมตัวไป”

โห้หลีเฉินค้นพบว่า เวลาเธอตื่นเต้นตกใจจะดูน่ารักเป็นพิเศษ

มุมปากเขายกขึ้นน้อยๆ: “ไม่ต้องขอโทษหรอก คุณอยากจับมือผมนานแค่ไหนก็ได้”

น้ำเสียงแสดงความเอ็นดูและรักใคร่อย่างปิดไม่มิด

เย้นหว่านหน้าแดงมากขึ้นไปอีก เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ล่ะ?

ยังไม่ทันหายขัดเขิน เย้นหว่านก็เห็นโห้หลีเฉินเดินไปทางห้องน้ำ เธอรู้สึกว่าเขาจะอาบน้ำ รีบลุกขึ้นหมุนตัว:

“ฉันออกไปก่อนละกัน เสร็จแล้วคุณเรียกฉันนะ”

“ดึกดื่นค่อนคืนใส่แบบนี้ออกไป?” เขาถามขึ้น

เย้นหว่านชะงักเท้าดังกึก เธอใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ ไปข้างนอกดูไม่ดีเท่าไหร่

แต่ในตู้เสื้อผ้าไม่มีชุดอื่นแล้วนี่...

โห้หลีเฉินเดินเข้าไปในห้องน้ำ หมุนตัวแต่ไม่รีบปิดประตู เขายืนพิงประตู สายตาจ้องมาที่หลังเย้นหว่าน พลางว่า:

“ข้างนอกหนาว ผมไม่ว่าอะไรนะถ้าคุณจะอยู่ในนี้”

อยู่ในนี้? กระจกใสขนาดนั้น ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่นะ

เย้นหว่านรู้สึกว่าไม่ดีเลยสักนิด ทำท่าจะพูดว่าเธอออกไปข้างนอกดีกว่า ก็ได้ยินเขาพูดขึ้น

“ทำไม คุณคิดว่าคุณจะดูผม? หรือคุณกลัวอดใจไม่อยู่และแอบดูผมล่ะ?” เขายิ้มบาง น้ำเสียงฟังดูปกติ แต่แฝงกระเซ้าเย้าแหย่ไว้

เย้นหว่านกำหมัดแน่น “ฉันเปล่าซะหน่อย”

“ที่จริงต่อให้คุณดู ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ” โห้หลีเฉินทิ้งไว้หนึ่งคำ และเข้าไปในที่อาบน้ำ

ได้ยินเสียงปิดประตูด้านหลัง เย้นหว่านยืนหน้าแดงอยู่ที่เดิม จะอยู่ต่อก็ไม่ใช่ จะออกไปก็ไม่ใช่

ออกไปก็เท่ากับยืนยันว่าเธออยากดูเขา? อดใจไม่ไหวเนี่ยนะ?

แต่ถ้าไม่ออกไป ห้องน้ำสามด้านเป็นกระจก ต่อให้ไม่ดู ก็ต้องได้เห็นจนได้

ดังนั้นสุดท้ายเย้นหว่านเลยอยู่ในท่าเดิม คือหันหลังให้ห้องน้ำ ยืนอยู่อย่างนั้นสิบกว่านาที

เวลาค่อนข้างนาน แถมเป็นกลางคืน ตอนกลางวันทำงานวุ่น เธอเริ่มง่วงแทบจะหลับอยู่รอมร่อ

โห้หลีเฉินอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นเธอยังยืนอยู่ที่เดิม แถมยังยืนสัปหงกด้วยแล้ว เขาคิ้วขมวดแน่น

ผู้หญิงคนนี้ซื่อบื้อจริงๆ!

เขาก้าวเท้ายาวเข้าไปหา รับตัวเธอที่แทบล้มลงไปกับพื้นไว้ได้ทัน