สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 221

บทที่ 221 นี่มันจงใจหาเรื่องชัดๆ

“เถ้าแก่เข้าใจผิดแล้วครับ ตอนนี้ผมยังโสดอยู่ ไม่มีแฟนเลย”

ตอนพูด ฉูรั่วไป๋จ้องมองเย้นหว่านตาไม่กระพริบ ในใจวิ่งวนคำว่าตอนนี้ไม่หยุด

เย้นหว่านเองรีบเสริม: “ที่แท้ก็เข้าใจผิดนี่เอง งั้นก็ไม่มีอะไร นี่ก็สายมากแล้ว พวกเราเข้าไปดูกันเถอะ”

“รีบร้อนขนาดนี้ คุณดูเหมือนร้อนตัวนะ”

โห้หลีเฉินจับเอวเธอไว้แน่น ดึงกลับมาประชันหน้าระยะประชิด

เขาก้มหัวลงเล็กน้อย ทำท่าจะจูบเธอ

ท่าทีดูสนิทสนมกันสุดๆ

เย้นหว่านกระดากใจหน้าแดง นี่มีคนมองอยู่นะ ทำไมโห้หลีเฉินทำอะไรน่าอายแบบนี้เนี่ย?

เธอรีบผลักเขาออก “คุณโห้ ปล่อยฉันก่อน มีอะไรพูดกันดีๆ”

“พูดดีๆแล้ว คุณจะว่าง่ายใช่ไหม?”

โห้หลีเฉินพูดชัดถ้อยชัดคำ ลมหายใจอุ่นร้อนตอนพูดกระทบเข้ากับหน้าเธอ แถมแรงที่มือเขายังเพิ่มมากขึ้นจนเย้นหว่านไร้แรงขัดขืน ได้แต่เอนร่างพิงเขามากขึ้นเรื่อยๆ แทบจะหลอมรวมเข้าไปในร่างเขาอยู่แล้ว

ใกล้มากไปแล้วนะ

เย้นหว่านหน้าแดงใจเต้นแรง รีบพยักหน้ารับอย่างไม่คิดชีวิต

“ว่าง่ายสิ ฉันว่าง่ายตลอดเลยนะ”

ว่าง่าย?

ว่าง่ายจริงจะหนีเขามาที่เมืองหนาน และใช้เวลาแค่สองสามวันก็มีความสัมพันธ์ไม่แน่ชัดกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันหรอไง

ถ้าเธอว่าง่ายจริง โลกนี้คงไม่มีผู้หญิงที่นอกลู่นอกทางแล้ว

โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่านตรงๆ แต่ไม่ได้เบรกคำพูดเธอ

เขาก้มหน้าลงต่ำ จุมพิตที่หน้าผากเธออย่างอ่อนโยน

พูดด้วยน้ำเสียงน่าฟัง “ผมชอบที่คุณว่าง่ายนะ”

เย้นหว่านเหมือนโดนไฟช็อตทั้งตัวจนชาไปหมด หน้าแดงก่ำหยั่งกับเลือด

ผู้ชายคนนี้ทำไมร้ายกาจอย่างนี้นะ? ปีศาจก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง

แถมนี่มีคนมองอยู่นะ

ผู้ชายวัยกลางคนคนนั้นยืนมองตะลึงอยู่อีกด้าน เขารู้สึกเหมือนกินน้ำตาลเข้าไปจนเต็มท้องเลย

ฉูรั่วไป๋กลับยิ่งไม่สบอารมณ์มากขึ้น เขากำหมัดแน่น ถึงจะสะกดอารมณ์อยากทำลายโลกลงไปได้

สุภาพบุรุษ ต้องทำใจสงบ

จากนั้นเขาตีหน้าเย้น หันเดินเข้าไปก่อน ไม่รอใครทั้งนั้น

ผู้ชายคนนั้นมองตามแผ่นหลังฉูรั่วไป๋ รู้สึกเหมือนทั้งเหงาและโดดเดี่ยว แต่มีความโกรธพลุ่งพล่านอยู่

คงเป็นความเศร้าของคนโสดล่ะมั้ง

เขามองฉูรั่วไป๋อย่างเห็นใจ ก่อนกระแอม พูดกับโห้หลีเฉินและเย้นหว่านอย่างสุภาพว่า:

“เชิญด้านในครับ”

เธอเดินหน้าแดงตามโห้หลีเฉินเข้าไปในข้างใน ก้มหน้าตลอดเพราะอายจนไม่กล้าพบหน้าผู้คนแล้ว

โห้หลีเฉินกลับโอบเธอไว้หน้าชื่นตาบาน

ฉูรั่วไป๋เดินไปยืนที่หน้าสินค้าหนึ่ง เห็นทั้งคู่เดินเข้ามา หน้าเขาทะมึนไปอีกระดับ

เขามองตรงที่โห้หลีเฉินพลางว่า:

“คุณโห้ พวกนี้เป็นสินค้าดีไซน์ทั้งนั้น สิ่งที่ผมจะสอนเย้นหว่านก็เป็นความรู้เฉพาะทาง คุณอาจดูไม่รู้เรื่องและฟังไม่เข้าใจ ก็คงน่าเบื่อใช่ย่อย ผมให้คนจัดหากาแฟมารับรองคุณระหว่างพักผ่อน เชิญไปพักผ่อนดื่มกาแฟทางนั้นก่อนเป็นไงครับ?”

พูดพลางชี้ไปห้องรับรองที่อยู่ไม่ไกลนัก

การตกแต่งสไตส์โบราณ สภาพแวดล้อมก็ไม่เลว และมีพนักงานสาววัยรุ่นจัดวางกาแฟและของหวานอยู่บนโต๊ะ

ดูรวมๆแล้วไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องเลย

คนทั่วไปในสถานการณ์อย่างนี้ก็จะไม่กล้าปฏิเสธความหวังดีแบบนี้