สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 224

บทที่ 224 จูบโมโหหึง

เย้นหว่านรู้สึกผิดมาก อุ้มถุงผ้าอนามัยวิ่งเข้าไปซ่อนในห้องน้ำ

เธอนั่งเหม่อบนชักโครกอย่างสับสนในหัวใจ โห้หลีเฉินดีกับเธอแบบนี้ เธอยังจะไล่เขาไปอยู่ที่อื่น ดูจะใจไม้ไส้ระกำไปหน่อยไหม?

ความรู้สึกผิดยิ่งคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ

แต่เธอกับเขาไม่ได้เป็นคู่หมั้นกันจริงๆ ออกมาทำงานนอกสถานที่ก็ยังอยู่ห้องเดียวกัน คนอื่นจะเข้าใจผิดเอาได้ เธอไม่ควรใจอ่อนเพราะความรู้สึกผิดชั่วขณะ

ต้องแยกกันอยู่

เย้นหว่านสูดลมหายใจเข้าปอด ให้กำลังใจตัวเอง ก่อนเดินออกไปอย่างมั่นคง

โห้หลีเฉินกำลังนั่งอยู่บนโซฟา โต๊ะด้านหน้ามีน้ำตาลทรายแดงผสมน้ำร้อนวางอยู่ ไอร้อนยังคุกรุ่นเลย

เขาหันมามองเธอพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมเข้าไปนานจัง? ไม่สบายหรอ?”

เย้นหว่านสายตาหลุกหลิก ไม่กล้าสบตาโห้หลีเฉิน

เขานึกว่าเธอเขิน เม้มปากแน่น ยื่นมือดึงเธอไปนั่งข้างตัวเอง

จากนั้นก็หยิบน้ำร้อนที่ชงน้ำตาลทรายแดงให้เธอ

“ดื่มสิ”

น้ำชงน้ำตาลทรายแดงอุ่นมาก ถือไว้ในมือแต่ทำใจเย้นหว่านสับสนวุ่นวาย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดื่มน้ำชงน้ำตาลทรายแดงที่คนอื่นชงให้ เมื่อก่อนตอนคบกับซือหนาน เขาไม่เคยละเอียดอ่อนแบบนี้เลย

ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นคุณชายตระกูลสูง ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ไม่แปลก

แต่ตอนนี้โห้หลีเฉินหรูกว่าซือหนานไม่รู้กี่เท่า กลับมีความละเอียดอ่อน

เทียบกันแล้ว ถึงรู้ว่าเมื่อก่อนสายตาเธอแย่แค่ไหน คบกับซือหนานนานขนาดนั้น

ส่วนโห้หลีเฉิน...

เย้นหว่านรีบเบรกความคิดตัวเองไว้ เธอกับโห้หลีเฉินเป็นไปไม่ได้หรอก ไม่ควรคิดไปในทางนั้น

เธอมั่นใจในความคิดตัวเองมากขึ้น จับแก้วน้ำแน่น ก่อนวางลงบนโต๊ะ

เธอหยิบการ์ดห้องออกมาจากกระเป๋ายื่นให้โห้หลีเฉิน

“คุณโห้ ที่โรงแรมมีห้องพักว่างพอดี และเป็นห้อง president deluxe suiteด้วยค่ะ ฉันเห็นว่าเหมาะกับคุณเลยจองให้”

สีหน้าโห้หลีเฉินกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นการ์ดห้อง เขาไม่ชายตาแลมันเลย

“ที่นี่ก็ดีแล้วรี่”

ความหมายก็คือ เขาไม่คิดจะย้าย

เย้นหว่านอึ้ง นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เธออยากได้ เธอยื่นการ์ดให้เขาอีกครั้ง คิดจะยัดใส่มือเขา

“ฉันเปิดให้คุณอีกห้อง เป็นแบบ president deluxe suite แบบนี้เหมือนกันค่ะ ไม่ต่างอะไรกับที่นี่เลย อีกอย่างคุณอยู่คนเดียวสะดวกกว่า คุณย้ายไปเถอะ”

“ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ?”

โห้หลีเฉินมองหน้าเย้นหว่านตรงๆ ลดระดับคีย์เสียงลงต่ำ เริ่มมีออร่าแผ่ออกมา

นั่นเป็นสัญญาณถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของเขา

ถ้าเย้นหว่านยังตื้อไม่เลิก เขาต้องโมโหแน่ งั้นการให้เขาย้ายออกไปก็เลิกคุยได้เลย

เธอค่อนข้างกลัวโห้หลีเฉินอยู่พอดู อย่างน้อยเธอไม่กล้าบังคับเขา และไม่อยากยั่วโมโหเขาด้วย

เธอคิดไม่ตกอยู่นาน พอรู้ว่าหมดหวังที่จะให้เขาย้ายออกไป เธอคิดๆก่อนเปลี่ยนแผนใหม่

เธอเก็บการ์ดห้องกลับมา ยิ้มอย่างมีมารยาท

“ถ้าคุณชอบอยู่ที่นี่ งั้นก็เชิญตามสบายนะคะ ฉันย้ายไปอีกห้องก็ได้”

ยังไงซะก็เป็นห้องพักโรงแรม ห้องไหนก็เหมือนกัน

เย้นหว่านลุกขึ้นหลังพูดจบ กะจะไปเก็บของ แต่โดนโห้หลีเฉินยุดแขนไว้

เขาดึงเธอกลับมาที่โซฟา ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่กดไว้

สีหน้าเขาดูทะมึนลง เหมือนท้องฟ้าก่อนพายุโหมกระหน่ำ ดูดำมืดจนทำให้คนรู้สึกถึงอันตราย