สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 225

บทที่ 225 เธอไปไหนแล้ว

นี่เขากำลังทำอะไร?

ท่าทีคุกคามของผู้ชายดูดุร้ายมาก รังสีอำมหิตที่เก็บไม่มิด ทำเหมือนจะกัดกินเธอเข้าไปทั้งตัว

เย้นหว่านใจกระตุก ร่างกายแข็งเกร็งฉับพลัน เนื้อตัวสั่นเทาเล็กน้อย

เธอกลัวมากเลย เหมือนกำลังอยู่ในฝันร้ายว่าจะโดนข่มขืน

เธองับปากกัดเต็มแรงตามสัญชาตญาณ

“ซี๊ด”

โห้หลีเฉินเจ็บ เขาชะงักลง

ริมฝีปากเขามีรอยเลือดโผล่มา

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเย้นหว่านตรงๆ สายตายังคงประกายไฟเปรี้ยงปร้าง มองไม่ออกว่าโกรธหรืออยาก

ดูแล้วยังอันตรายเหมือนเดิม

เย้นหว่านกลับกลัวจนถึงขีดสุด มันถึงจุดต้องโต้ตอบแล้ว เธอจ้องเขาเขม็ง ไม่กลัวเลยสักนิด

เธอย้อนถามกลับ: “โห้หลีเฉิน คุณเห็นฉันเป็นอะไร?”

เห็นเป็นอะไร?

โห้หลีเฉินอึ้ง เห็นริมฝีปากเธอย้อมไปด้วยเลือด ท่าทางขัดขืนดิ้นรนของเธอ เขาหยั่งกับโดนใครชกมา และได้สติ

เมื่อกี้เขาทำอะไร? เขารังแกเธอหรอ?

เขาได้สติ รีบปล่อยเธอ “เย้นหว่าน ผม...”

“โห้หลีเฉิน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ!”

เย้นหว่านร้องตะโกนรออกมา ผุดลุกจากโซฟา วิ่งออกไปข้างนอกอย่างไม่เหลียวหลังกลับ

เธอวิ่งอย่างเร็ว เหมือนเขาเป็นปีศาจร้าย

โห้หลีเฉินนั่งตัวแข็งบนโซฟา มองตามแผ่นหลังเย้นหว่าน ในใจรู้สึกอึดอัดเหมือนมีก้อนหินทับไว้

เขามีสติควบคุมตัวเองได้เสมอ แต่เมื่อกี้เขาหลุดความควบคุมแล้ว

เย้นหว่านวิ่งหน้าตาตื่นออกจากห้องลงไปชั้นล่าง เธอถึงค่อยผ่อนคลายลงหน่อย

เมื่อกี้เธอเกือบโดนเขาข่มขืนแล้ว

ท่าทีเขาดุร้ายหยั่งกับโจรป่า ทำท่าจะกินเธอหมดตัว กิริยาดุร้ายบ้าอำนาจหวังครอบครองเธอ ทำให้เธอหวาดกลัวมาก

เธอไม่รู้เลยว่าเขาเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่?

พอโกรธแล้วจะทำอะไรเธอก็ได้งั้นหรอ?

“เย้นหว่าน คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ?”

เสียงผู้ชายอ่อนหวานฟังรื่นหูโผล่ขึ้นมาที่ห้องโถงโรงแรม

ฉูรั่วไป๋เดินก้าวเท้ายาวมายืนข้างเย้นหว่าน

พอเข้าใกล้ เขาถึงเห็นว่าเย้นหว่านปากเจ่อแดง เสื้อผ้าหลุดรุ่ยเหมือนพึ่งโดนรังแกมา

ฉูรั่วไป๋ขมวดคิ้วทันที เขารีบถอดเสื้อนอกออกคลุมให้เธอ

เขาถามอย่างเป็นห่วง และเก็บกดความโกรธไว้

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

จู่ๆก็ได้รับความอบอุ่นอย่างไม่คาดคิด เย้นหว่านอึ้งไปเล็กน้อย หันมาก็เจอฉูรั่วไป๋

พอหันมาเห็นเสื้อนอกที่คลุมตัวอยู่ เธอถึงพึ่งนึกได้ว่า เธอรีบวิ่งออกมา ยังไม่ทันได้จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตอนนี้สภาพเธอคงดูแย่มาก

สภาพแย่แบบนี้กลับโดนฉูรั่วไป๋เห็นเข้าซะได้

เย้นหว่านก้มหน้าอย่างละอาย “ไม่เป็นไร ฉันออกมาเดินเล่นน่ะ”

เธออยากถอดเสื้อนอกคืนให้ฉูรั่วไป๋ แต่พอก้มหน้าเห็นเสื้อผ้าตัวเองยังหลุดลุ่ยอยู่ ก็ได้แต่เดินต่อไป

เขาเดินตามมา “ผมเดินเล่นเป็นเพื่อนนะ”

เขาเม้มปาก ไม่ได้ถามอะไรต่อ ในเมื่อเย้นหว่านไม่อยากพูดถึง เขาก็จะไม่ทำให้เธอลำบากใจ

เย้นหว่านเดินขาแข็ง ดูเศร้ามาก