บทที่ 227 ชายหนุ่มหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
โห้หลีเฉินหาทั้งในและนอกสวนสาธารณะสามรอบเต็มๆ แม้แต่มุมเล็กน้อยก็ไม่ละเว้น แต่ก็ยังไม่เจอเย้นหว่าน
ยิ่งใช้เวลาหานานแค่ไหน เขายิ่งร้อนใจมากขึ้น
กลางดึกอย่างนี้ เย้นหว่านไม่ได้พกอะไรติดตัวเลย เธอตัวคนเดียวจะไปไหนได้?
หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น?
โห้หลีเฉินยืนหน้าเครียดอยู่ข้างทาง และโทรหาเว่ยชี อีก “หาตามโรงพยาบาลหรือยัง? ส่งคนไปหาตามโรงพยาบาลทั้งหมดด้วย”
“บอส...”
เว่ยชีจะพูดแต่เบรกไว้ ดูแล้วเย้นหว่านไม่น่าเกิดอะไรขึ้นนะ แต่เขารับรู้ได้ว่าโห้หลีเฉินกำลังร้อนใจมาก เขาเลยไม่พูดอะไร และออกไปทำตามคำสั่ง
เขาติดตามโห้หลีเฉินมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นโห้หลีเฉินร้อนใจขนาดนี้
ท่ามกลางความไม่รู้เนื้อรู้ตัว เย้นหว่านกลับกลายมีความสำคัญสำหรับบอสถึงขนาดนี้แล้ว
ผ่านไปอีกครึ่งชม.
เว่ยชีโทรมา น้ำเสียงตื่นเต้น “บอสครับ เจอคุณเย้นแล้วครับ!”
“เธออยู่ไหน?”
น้ำเสียงโห้หลีเฉินตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด
“อยู่โรงแรมฟีโร่ครับ”
“ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
พอได้ยินอย่างนั้น โห้หลีเฉินวิ่งไปข้างนอกทันทีโดยไม่คิด พอถึงริมถนน ก็ขึ้นรถที่รออยู่ตรงนั้นแล้ว
คนขับขับด้วยความเร็วสูงไปที่โรงแรมนั่น เว่ยชียืนรอเขาอยู่หน้าโรงแรมเรียบร้อย
พอเห็นโห้หลีเฉินลงรถมา เขารีบเข้าไปรับ “บอส”
“เธออยู่ห้องไหน?”
ระหว่างพูดคำนี้ โห้หลีเฉินก้าวเท้ายาวเข้าไปในโรงแรมแล้ว
เว่ยชีดูลังเลนิดหน่อย ก่อนยื่นไอแพทในมือให้เขาดู
“บอสครับ บอสดูภาพจากกล้องวงจรปิดก่อนค่อยขึ้นไปดีกว่าครับ”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว สายตาจับจ้องมาที่เขาเขม็ง คิ้วขมวดมุ่น “เย้นหว่านเกิดอะไรขึ้น?”
ไม่งั้นเว่ยชีคงไม่ให้เขาดูคลิปกล้องวงจรปิดก่อนหรอก
“บอสวางใจได้ครับ คุณเย้นไม่ได้เป็นอะไร” เว่ยชียื่นไอแพทให้เขาอีก
ไม่เป็นไรแล้วให้เขาดูทำไม?
โห้หลีเฉินเม้มปาก รับไอแพทมา แต่เปิดไปเดินไป พริบตาเดียวก็เข้าลิฟท์
เว่ยชีรีบตามไป กดชั้นที่เย้นหว่านอยู่
ในขณะเดียวกัน คลิปในไอแพทก็เริ่มฉาย
เป็นภาพกล้องวงจรปิดของห้องโถงโรงแรมฟีโร่ เวลาในการฉายคือตอนที่มาถึงโรงแรมคืนนี้ แต่เธอไม่ได้มาคนเดียว ยังมี ฉูรั่วไป๋ มาเป็นเพื่อน
เธอสวมเสื้อคลุมของฉูรั่วไป๋ มาจองห้องด้วยกัน และเข้าลิฟท์ไปด้วยกัน
จากนั้นภาพก็หยุดลง
แต่ดูจากคลิป โห้หลีเฉินจับสังเกตเห็นว่า ในมือฉูรั่วไป๋มีคีย์การ์ดห้องอยู่หนึ่งใบ
มันแปลว่า...
ฉูรั่วไป๋กับเย้นหว่านเข้าห้องไปด้วยกัน พวกเขาอยู่ด้วยกันตอนนี้?
ความคิดนี้ทำให้โห้หลีเฉินตัวค้างแข็ง เหมือนโดนน้ำเย็นจัดราดใส่หัว ทำให้เขารู้สึกสั่นสะท้านและหวาดหวั่นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เขาปวดหัวตุบๆ ไม่กล้าคิดถึงภาพที่ฉูรั่วไป๋กับเย้นหว่านเข้าออกห้องพร้อมกัน
ไม่อยากคิดเลยว่าระหว่างพวกเขามันเกิดอะไรขึ้น
อุณหภูมิในลิฟท์ลดลงอย่างรวดเร็ว เหมือนเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างกะทันหัน
เว่ยชีตื่นเต้นแข็งเกร็ง พูดอย่างระมัดระวังว่า: “บอส เวลาไม่นาน เลยคว้าคลิปมาได้แค่ช่วงนี้ บางทีฉูรั่วไป๋อาจจะแค่มาส่งคุณเย้นเข้าห้อง แล้วก็ไปก็ได้”
“ส่งเธอแล้วก็ไป เวลาพวกนายยังไม่พออีกหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...