สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 236

บทที่ 236 หยุดพัก

“คุณโห้ !”

เย้นหว่านกัดฟัน และเอ่ยปากอย่างกะทันหันด้วยน้ำเสียงก็หนักแน่นขึ้น

เสียงที่แหลมคมราวกับดาบที่แหลมคม ทำลายบรรยากาศที่หดหู่ในห้องลง

เธอหันกลับไป แล้วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา มุ่งมั่นจนทำให้คนรู้สึกหนาวเหน็บในใจ

“ระหว่างพวกเรา มันเป็นเพียงความสัมพันธ์ตามสัญญาตั้งแต่เริ่มต้น และมันจะเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบนี้เท่านั้น เวลาตามสัญญามันมาถึงตั้งนานแล้ว เมื่อกลับไปถึงเมืองเฉิงหนาน ฉันจะไปบอกคุณย่าโห้เอง ว่าพวกเราจะถอนหมั้น”

โห้หลีเฉินตัวแข็งทื่อ

เย้นหว่านพูดต่อว่า “แต่ก่อนหน้านั้น ฉันหวังว่าคุณโห้จะสามารถจัดการกับผลพวงทั้งหมดที่จะตามมาได้ และไม่ต้องการให้คุณเข้ามาแทรกแซงเรื่องส่วนตัวของฉันอีก”

ทุกประโยค ก็เพื่อจะวาดเส้นแบ่งเขตกับเขาอย่างชัดเจน เพื่อผลักดันเขาให้ไกลออกไป

เฉียบขาดมากจนไม่เหลือโอกาสให้เขาแม้แต่เสี้ยวเดียวอีกแล้ว

โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่าน เห็นเพียงสีหน้าไม่แยแสของเธอ แม้กระทั่งในขณะนี้เขาก็ยังรู้สึกงุนงง ว่าหัวใจก้อนนี้ของเธอ แท้จริงแล้วทำมาจากก้อนหินหรือเปล่า

มิฉะนั้นทำไม เขาคอยประคบมานานขนาดนี้ ทำไมมันถึงไม่อุ่นขึ้นเลยล่ะ

“เธอต้องการที่จะถอนหมั้นกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

เสียงของโห้หลีเฉินต่ำมาก ทุกคำดูเหมือนจะหนักแน่นเป็นพิเศษ

แต่กลับดูเหมือนเป็นการใช้ไพ่ใบสุดท้ายมากกว่า

คนที่พูดออกมาก่อนอย่างเย้นหว่าน ตอนนี้กลับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ในใจคับแน่นจนน่าตระหนก

ราวกับถ้าตอบกลับไปแล้ว ทุกอย่างก็จะสูญสลายหายไปทันที

เธอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอกำหมัดแน่น เย้นหว่านตอบกลับไปอย่างยากลำบากว่า “อืม” เสียงหนึ่ง

เมื่อสิ้นเสียงลง ภายในห้องก็เงียบจนน่ากลัว

โห้หลีเฉินยังคงจ้องมองเย้นหว่าน ในดวงตาสีเข้ม แสงไฟค่อยๆริบหรี่ลงทีละนิด กลายเป็นมืดมิดจนน่าใจหาย

เขายังคงยืนตัวตรง ร่างที่สูงใหญ่ราวกับถูกสาปให้เป็นหิน กลายเป็นเพียงรูปแกะสลัก

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงได้เอ่ยปากอย่างแผ่วเบาและยากลำบากออกมา

“เธอไปเถอะ”

ร่างกายของเย้นหว่านสั่นสะท้านอย่างเงียบงัน

ไปเถอะ

ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือให้เธอไปแล้ว

ผลลัพธ์ที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด แต่สุดท้ายเมื่อได้มันมาแล้ว ทำไมถึงไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความผ่อนคลายและมีความสุขเลย แต่มันกลับหายใจลำบาก และอึดอัดราวกับปลาที่กำลังจะขาดน้ำเลยล่ะ

จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของโห้หลีเฉิน ยังคงหล่อเหลา แต่ที่น่าเศร้าคือ มันเหมือนกับมีช่องว่างระหว่างเขาและเธอที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

ข้ามไปไม่ได้แล้ว

ไม่ควรมีใครต้องดิ้นรนอีกแล้ว นี่คือระยะห่างที่พวกเขาควรรักษาไว้

เย้นหว่านเก็บกักความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจ จับราวจับของกระเป๋าเดินทางไว้แน่น จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ย่างก้าวของเธอสับสน วุ่นวาย ราวกับกำลังวิ่งหนี

หรืออาจจะมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด เธอกลัวว่าถ้าเกิดเดินช้า เธอจะรู้สึกเสียใจภายหลัง

ดูร่างเล็กนั้นที่ลับหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของโห้หลีเฉินก็ยิ่งเศร้าหมองยิ่งๆขึ้นไปอีก ความอ่อนแอและสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับน้ำที่ท่วมล้นตลิ่ง ไหลบ่าเข้ามาปิดล้อมเขาเอาไว้

และแล้วเขาก็ไม่สามารถจับเธอเอาไว้ได้

ผลักเธอให้ไกลขึ้นและไกลขึ้นไปอีก

เมื่อออกจากห้อง เย้นหว่านก็เดินตรงไปที่ลิฟต์ และเดินเข้าไปในลิฟต์

จนถึงตอนที่ประตูของลิฟต์ปิดลง ร่างกายที่แข็งทื่อของเธอถึงได้ผ่อนคลายลงมาบ้าง แต่ภายในใจกลับเหมือนถูกฉีกออกด้วยมือ แหลกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เจ็บปวดจนทำให้เธอเป็นตะคริวไปทั้งตัว

เธอยืนพิงผนังลิฟต์ สีหน้าซีดเผือด หอบหายใจอย่างยากลำบาก

เธอกะพริบตาช้าๆ เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งดี ว่าตัวเองผลักไสอะไรออกจากตัวของเธอไป.......

ทั้งๆที่นี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้

หรือบางที มันอาจจะเป็นแค่ความเคยชิน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน