สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 237

บทที่ 237 จากไกล หรือว่าเข้าใกล้

เว่ยชีกลัวว่าเย้นหว่านจะกลับไปเอากระเป๋าลงมาอีก แล้วย้ายไปอยู่ที่โรงแรมฟีโร่ ก็เลยรีบเปิดประตูรถอย่างคล่องแคล่ว และทำท่าทางแสดงความเคารพ

“คุณเย้น รีบขึ้นรถเถอะครับ”

เย้นหว่านตกตะลึง ในใจเหมือนมีเส้นด้ายที่พันกันเป็นก้อน แยกไม่ออกว่าใครถูกใครผิดกันแน่

ยิ่งไม่เข้าใจว่าโห้หลีเฉินต้องการแบบไหนกันแน่

เธอยังไม่ทันได้เข้าใจ ฉูรั่วไป๋ก็เริ่มเปิดปากขึ้นอีกครั้ง “พอดีว่าฉันก็กำลังจะไปเช็คเอาท์ที่โรงแรมฟีโร่พอดี ฉันไปส่งเธอด้วยเลยแล้วกัน”

ในขณะที่พูด พนักงานของโรงแรมก็ขับรถของฉูรั่วไป๋มาจอดที่หน้าประตูพอดี

มองไปที่รถสองคันที่จอดเรียงกันอยู่ด้านหน้า เย้นหว่านยิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่ รู้สึกเหมือนเป็ดที่กำลังถูกต้อนไปขึ้นเขียง

ไม่ใช่ต้องคิดว่าจะย้ายออกหรือไม่ แต่เป็นเรื่องที่จะขึ้นรถของใครต่างหาก

“เย้นหว่าน ไปกันเถอะ”

ฉูรั่วไป๋พูดออกมาอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

เย้นหว่านมองดูฉูรั่วไป๋กับเว่ยชีทั้งสองคน ภายในใจก็มีความคิดคำนวณเป็นของตัวเองไว้อยู่แล้ว ตอนนี้เธอแบ่งเส้นความสัมพันธ์กับโห้หลีเฉินไว้อย่างชัดเจนแล้ว และยิ่งเกี่ยวข้องกันให้น้อยที่สุดเท่าที่จะน้อยได้ก็จะยิ่งดีที่สุด

และแม้แต่เว่ยชีเองก็เหมือนกัน

เย้นหว่านเม้มปาก “ผู้ช่วยเว่ย ฉันนั่งรถของคุณฉูไปก็ได้ค่ะ”

ฉูรั่วไป๋ยิ้มออกมาด้วยความดีใจทันที รีบก้าวยาวๆออกไป เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับออก แล้วเชิญให้เย้นหว่านเข้าไปนั่ง

เย้นหว่านก้มหน้าลง กำลังจะเดินไปทางฉูรั่วไป๋

ตอนนั้นเอง เว่ยชีก็พุ่งเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าของเย้นหว่านอย่างกะทันหัน

เขาเหลือบมองด้านบนของโรงแรมอย่างเงียบเชียบ สีหน้าเคร่งครึ่ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

“คุณเย้น ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตาม แต่ตอนนี้คุณก็เป็นคู่หมั้นในนามของคุณท่าน เวลาอยู่ข้างนอก อย่างน้อยก็ต้องรักษาหน้าคุณท่านไว้บ้าง”

ดังนั้น ในกรณีที่เขากับฉูรั่วไป๋อยู่พร้อมหน้ากันในเวลาเดียวกัน ก็ไม่สมควรที่จะปฏิเสธเว่ยชี แล้วไปขึ้นรถของฉูรั่วไป๋แบบนี้

แบบนี้ถ้าเกิดมีผู้ไม่ประสงค์ดีมาเห็นเข้า ก็คงกลายเป็นข้าวอื้อฉาวได้อย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อก่อนเย้นหว่านก็ให้ความร่วมมือและทำตามโห้หลีเฉินเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้ เพราะการให้ความร่วมมือ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินมันเกินจะควบคุมได้มากขึ้นเรื่อยๆ ถึงได้เกิดเรื่องแบบเมื่อคืนขึ้นได้

เธอก็เลยอยากจะหลีกเลี่ยง

แต่ตอนอยู่ข้างนอก ในใจเองก็ไม่ได้คิดอยากจะให้โห้หลีเฉินต้องมาเสียหน้าเพราะเหตุนี้

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เย้นหว่านก็พูดขึ้นว่า “พวกคุณไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกรถไปเอง”

เมื่อพูดจบ ก็ไม่รอให้พวกเขาได้พูดอะไรต่อ เย้นหว่านเดินตรงไปที่ถนน แล้วโบกมือเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง

เว่ยชีมองไปที่เย้นหว่านอย่างตกตะลึง ในใจรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เย้นหว่านยอมที่จะไปด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่คิดจะยอมขึ้นรถของคุณท่าน นี่มันเป็นการตีตัวออกหากอย่างเห็นได้ชัดเจนเลย

แล้วคิดไปถึงตอนที่คุณท่านออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชามาทางโทรศัพท์ ในใจของเว่ยชีก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

ระหว่างคุณท่านกับคุณเย้น มันเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นอีกแล้วใช่ไหม

ดูแล้ว ความสัมพันธ์ยิ่งเลวลงไปกว่าเมื่อวานอีก

ฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่านเดินไปขึ้นแท็กซี่ตาปริบๆ แล้วรู้สึกหดหู่อยู่ภายใน

เขาจ้องไปทางเว่ยชีอย่างหัวเสียทีหนึ่ง แล้วเดินออกไปจากโรงแรมอย่างโกรธเคือง ตอนที่เดินผ่านเว่ยชี ก็ยังกระแทกไหล่ของเขาแรงๆเหมือนเพื่อเป็นการระบายอารมณ์

เว่ยชีถูกชนกระแทกจนเซไปก้าวหนึ่ง และมองฉูรั่วไป๋อย่างรู้สึกคันไม้คันมือมาก

ไม่ได้ตีกับคนมานานมากแล้วจริงๆ แม้แต่นักออกแบบที่อ่อนแอยังกล้าลงมือลงไม้กับเขาด้วยเหรอ !

ตอนนั้นเอง ในห้องโถงของโรงแรม ในมุมหนึ่งของกระจกหน้าต่างนั้น ก็มีเงาอันสูงส่งของคนๆหนึ่งยืนอยู่ ก็คือโห้หลีเฉินนั่นเอง

เขามองผ่านกระจกหน้าต่าง มองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าประตูโรงแรม

ดวงตาอันเศร้าหมองเฝ้ามองแท็กซี่คันนั้นที่ไกลออกไป แววตาก็ยิ่งลุ่มลึกและซับซ้อนมากขึ้นไปอีก

ผ่านไปครู่ใหญ่ จนมองไม่เห็นเงาของแท็กซี่คันนั้นแล้ว เขาถึงค่อยๆถอนสายตากลับมา แล้วหันหลังเดินจากไป

——

เย้นหว่านย้ายไปอยู่อีกห้องหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นห้องแบบเพรสซิเดนเชียลสวีทเหมือนกัน แต่กลับอยู่คนละชั้นกับห้องของโห้หลีเฉิน แต่เวลาเข้าออกก็ไม่ใช่ว่าจะได้เจอกับโห้หลีเฉินง่ายๆ

แล้วยิ่งบวกกับที่เธอตั้งใจจะหลีกเลี่ยง ไม่กี่วันมานี้ โอกาสที่จะพบหน้ากับโห้หลีเฉินก็เลยน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

และอาจเป็นเพราะว่า โห้หลีเฉินเองก็ไม่อยากจะเจอหน้าเธอล่ะมั้ง