สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 265

บทที่ 265 ถาม สรุปความสัมพันธ์สนิทมากแค่ไหน

ทีน่ากดไฟริษยาในใจลงอย่างแรง กวักมือเรียก “พนักงาน สั่งอาหาร”

ไม่นานพนักงานก็รีบเข้ามา นำรายการอาหารสามชุดแบ่งยื่นให้พวกเขา

โห้หลีเฉินกลับไม่ได้มองรายการอาหาร และเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสง่างาม สายตาล้ำลึกตกบนตัวของเย้นหว่านอยู่ไม่ขาด

ถึงแม้ในใจโมโหแทบแย่ แต่อย่างไรเสียทีน่าก็เป็นบุคคลอัจฉริยะในที่ทำงาน จึงกดอารมณ์ในใจลงมาอย่างเข้าใจเป็นอย่างดีมาก บนหน้ายังรักษาความมีมารยาทแบบเจ้าภาพไว้

หล่อนมองโห้หลีเฉินที่ไม่ขยับ แล้วถามว่า “คุณโห้ ทำไมคุณถึงไม่สั่งล่ะคะ? มีตรงไหนไม่พอใจหรือเปล่า?”

“เย้นหว่านจะสั่งให้ผม” โห้หลีเฉินตอบไปอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ

เย้นหว่านที่กำลังดูรายการอาหารมึนงงสักครู่ ทำไมต้องเป็นเธอสั่งให้เขา?

ขณะเดียวกันทีน่ากลัดกลุ้มใจมาก มองเย้นหว่านอย่างไม่สบายใจ “ดูแล้ว คุณเย้นคุ้นเคยกับรสชาติของคุณโห้มากสินะ?”

ใช่ คุ้นเคยมาก

เย้นหว่านไม่ค่อยสะดวกเท่าไร จึงพยักหน้าแบบแข็งทื่อ

อารมณ์ของทีน่ายิ่งกลัดกลุ้มเป็นสองระดับ “นี่กลับเกินความคาดหมายของฉันอยู่นิดหน่อยนะ ยังคิดว่าพวกคุณหมั้นกันได้ไม่นาน คิดไม่ถึงจะรู้รสชาติความชอบของอีกฝ่ายดี”

โห้หลีเฉินคนที่ยืนอยู่เหนือมวลชนแบบนั้น ในวันธรรมดายุ่งแทบแย่ ถึงแม้เย้นหว่านจะเป็นคู่หมั้นเขา ต้องไม่มีเวลาไปนัดเจอกับเธอมากเท่าไร

ระดับความเข้าใจของทั้งสองคน คงไม่สนิทแนบชิดคุ้นเคยกันเหมือนคู่รักที่ตัวติดกันเป็นกาว

ถึงแม้ทีน่ากำลังทอดถอนใจ แต่ว่าคำพูดนี้ ความหมายที่รวมอยู่ในความสงสัยเหล่านี้คือพูดประมาณว่าเย้นหว่านจะสั่งของที่โห้หลีเฉินไม่ชอบทาน

ในใจเย้นหว่านมีความไม่สบายเล็กน้อย เม้มริมฝีปากไว้ กลับไม่อยากตอบโต้ หรือไปช่วงชิงอะไร

ด้านข้าง เสียงทุ้มต่ำของโห้หลีเฉินไม่เบาไม่หนักดังขึ้น

“พวกเราพักอยู่ด้วยกัน กับข้าวที่ผมกิน แต่ไหนแต่ไรก็เป็นเย้นหว่านเลือกให้ผม”

ทีน่าตะลึงค้างฉับพลัน มองสองคนที่นั่งตรงข้ามด้วยความตกใจ

พวกเขาพักอยู่ด้วยกันแล้ว?

นั่นเป็นความสัมพันธ์ที่พัฒนารวดเร็วฉับไวแค่ไหน สนิทแนบชิดมากแค่ไหนกัน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องลับส่วนตัวแบบนี้ โห้หลีเฉินยังเป็นคนพูดออกมาเอง เห็นได้ชัดว่าเขาพึงพอใจต่อเย้นหว่านอย่างมาก แม้กระทั่งยินยอมประกาศความสัมพันธ์ระหว่างเธอต่อสาธารณะอย่างไม่ปิดซ่อนสักนิด

และการรุกก่อนของโห้หลีเฉิน ทำให้ทีน่าสำนึกได้อย่างชัดแจ้งในวินาทีนี้ ท่าทีที่โห้หลีเฉินมีต่อเย้นหว่าน

นั่นไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาสามารถชักนำไปได้ตั้งแต่แรก

น่าตลกที่วันนี้หล่อนทุ่มเทจิตใจอยากตกโห้หลีเฉินกลับไป อยากเบียดให้เย้นหว่านตกขอบ

ความหวังเคราะห์ดีในใจล้วนถูกบดแหลกกลายเป็นกากเดน จิตใจทีน่าดับมอดเหมือนขี้เถ้า มองเย้นหว่านแล้วยิ่งรู้สึกขวางตา อิจฉาริษยาแล้ว

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบหล่อนยังแสดงอารมณ์ออกไปได้ดีมาก สายตาที่มองเย้นหว่านนั้นตรงๆ เพียงแค่ที่ทำให้เย้นหว่านรู้สึกได้เพราะคำถามที่กำกวมอันนั้น และได้รับความสนใจที่ประหลาดใจนั้นเอง

เพราะเหตุนี้ เย้นหว่านจึงเขินอายอยู่หน่อย

เรื่องแบบนี้ ทำไมโห้หลีเฉินถึงต้องพูดออกมาต่อหน้าคนอื่นด้วย?

เย้นหว่านรู้สึกว่าหน้ากำลังจะรับไม่ไหวแล้ว สายตาทอประกาย รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที

“ผู้อำนวยการทีน่า ที่ฉันมาวันนี้ ความจริงอยากอธิบายกับคุณเรื่องเมื่อเช้าสักหน่อยค่ะ”

ทีน่าเพียงแค่มองเย้นหว่าน ไม่มีการตอบรับอะไร และไม่ได้พูดว่าไม่ฟัง

เย้นหว่านรู้ว่าตนเองมอบความประทับใจแรกที่ไม่ค่อยดีให้ทีน่า และไม่ได้คิดมาก จึงอธิบายด้วยท่าทีจริงใจต่อไป

“ตอนนั้นฉันเห็นคุณไป๋ทำของล้มไปจริงๆ นะคะ แต่ที่ไม่ได้พูด เป็นเพราะสถานที่แบบนั้น ถ้าฉันพูดเรื่องราวมากมาย จะดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ ซึ่งทุกคนต่างก็มาดูโชว์กัน ไม่ได้มาดูเรื่องสนุก

เดิมทีฉันอยากจัดการเป็นการส่วนตัว ใครทำล้มแล้วคนนั้นก็ไปจัดการ เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าคุณไป๋จะกลับมาย้อนเล่นงาน”

ที่จริงเธอแค่ไม่อยากหาเรื่อง กลับคาดไม่ถึงเรื่องราวจะมาหาเธอเอง