บทที่ 267 ต่อหน้าภรรยาหลวง โค่นให้คนอื่นล้ม
ฉูรั่วไป๋กลับไม่มีการระลึกตัวสักนิด สายตาที่ยังจ้องเย้นหว่านยังคงเปล่งประกาย
“เสี่ยวหว่าน คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมเกินไป ความจริงผมสบายดี ไม่มีเรื่องอะไรมากมาย”
ความหมายคือเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว
เย้นหว่านไม่ได้สังเกตถึงการปะทะกันโดยปริยายระหว่างชายหนุ่มสองคน ขมวดหัวคิ้วอยู่มองฉูรั่วไป๋อย่างห่วงใย
“สรุปเกิดอะไรขึ้นกับคุณ? รีบบอกฉันมาหน่อย”
ฉูรั่วไป๋ส่ายหน้า “เห็นคุณเป็นห่วงผมขนาดนี้ ผมก็ปลื้มใจแล้ว”
ขณะพูดอยู่ เขามองโห้หลีเฉินอย่างไม่ทิ้งร่องรอย สายตานั้นล้วนเต็มไปด้วยการยั่วยุ
สีหน้าโห้หลีเฉินยิ่งอึมครึม รอบตัวแพร่กระจายไอเย็นอยู่
ฉูรั่วไป๋ยิ่งสบายใจขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้ไปเข้าร่วมงานแฟชั่นโชว์เป็นเพื่อนเย้นหว่าน ทำให้โห้หลีเฉินได้รับสิ่งที่ตนเองต้องการไป แต่อย่างไรตอนนี้เขาก็ย้ายกลับเป็นต่อ
“คุณเคยไปบ้านผม น่าจะรู้ว่าเงื่อนไขที่ทางของบ้านผม ถนนด้านนอกรถที่ไปมาไม่มาก ขับรถก็เร็วด้วย แต่ว่าเมื่อเช้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร เกิดมีรถมากมายกะทันหัน ทำให้ถนนล้อมรอบหลายสายติดไปหมดเลย”
ฉูรั่วไป๋พูดอยู่ มองโห้หลีเฉินด้วยสายตาดูจิกกัดอยู่บ้างแวบหนึ่ง
“รอให้ผมออกมาจากที่นั่นไม่ง่ายเลย ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นผมรีบมาที่โรงแรม คุณก็ไปแล้ว ตอนที่ผมไปที่งานแฟชั่นโชว์ ก็สายไป ไม่สามารถเข้าไปได้”
ที่แท้เป็นสาเหตุนี้เอง
เย้นหว่านถึงเข้าใจ ทำไมฉูรั่วไป๋ที่ตรงเวลามาแต่ไหนแต่ไรถึงมาสายอย่างน่าประหลาดใจ
เพียงแต่เธอตกใจมากเช่นกันที่ถนนทางบ้านเขานั้นรถติดอย่างคาดไม่ถึง
“ใช่วันนี้มีกิจกรรมอะไรแถวนั้นรึเปล่า ดังนั้นถึงมีรถมากขนาดนั้นกะทันหัน”
มหัศจรรย์อย่างยิ่ง แม้แต่ถนนโดยรอบยังรถติดไปหมด
“ที่น่าประหลาดคือวันนี้บริเวณโดยรอบนั้นไม่มีกิจกรรมอะไรเลย และรถพวกนั้น เหมือนโผล่ออกมาอย่างไม่มีมูล อีกอย่างถนนเส้นนั้นก็ไม่รู้เป็นอะไร เหมือนกดปิดสัญญาณ ทำให้มือถือผมไม่มีสัญญาณมาโดยตลอด เรื่องนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ”
เย้นหว่านก็รู้สึกว่าความจริงไม่เหมือนเรื่องบังเอิญ
รถติดก็ช่างไป ทำไมถึงแม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ยังถูกปิดแล้ว?
เย้นหว่านกังวลอยู่หน่อย “คุณรู้มั้ยว่าเกิดเรื่องอะไรกัน?”
ฉูรั่วไป๋ยักๆ ไหล่ สายตาที่มีความหมายลึกล้ำมองแล้วมองอีกที่โห้หลีเฉิน
เขาพูดเหมือนล้อเล่น “อาจจะมีคนไม่อยากให้ผมไปร่วมงานแฟชั่นโชว์เป็นเพื่อนคุณมั้ง”
เย้นหว่านมองตามสายตาของฉูรั่วไป๋ไปทางโห้หลีเฉินโดยจิตใต้สำนึก
เช้านี้เป็นเพราะฉูรั่วไป๋มาสาย และติดต่อไม่ได้ เย้นหว่านถึงขึ้นรถของโห้หลีเฉินไปอย่างไม่มีทางเลือก
ยิ่งเพราะไปด้วยกันกับโห้หลีเฉิน จึงกลายเป็นคู่ควงของโห้หลีเฉินไปอย่างน่าประหลาดใจ
งานแฟชั่นโชว์ทั้งวันหนึ่ง เย้นหว่านเกือบอยู่ด้วยกันกับโห้หลีเฉินทั้งหมด แม้กระทั่งห้องพักผ่อน ก็จัดเตรียมไว้เป็นห้องเดียวกัน
ถึงแม้จะพูดว่านั่นเป็นเพราะเธอมีความสัมพันธ์ในนามของคู่หมั้น แต่พูดกันถึงที่สุดแล้ว ก็เป็นเพราะฉูรั่วไป๋ไม่ได้มา
ถ้าฉูรั่วไป๋รถติด เรื่องนี้เป็นโห้หลีเฉินจัดเตรียม เหมือนจะเป็นสมมุติฐานได้ไหม?
จะเป็นเขาเหรอ?
ชั่วขณะนั้นหัวใจของเย้นหว่านเต้นรวนไม่เป็นจังหวะ ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้กัน? หรือว่าเพื่อไปร่วมงานแฟชั่นด้วยกันกับเธอ เป็นคู่ควงของเธอเหรอ?
ถ้าเป็นแบบนี้จริง เธอสำหรับโห้หลีเฉินคงไม่ใช่……
เย้นหว่านรีบส่ายหน้า นี่ช่างหลอกลวงเหลือเกิน โห้หลีเฉินจะทำเรื่องที่ไร้สาระขนาดนี้ได้อย่างไร
“โชคดีที่แค่รถติด คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เพียงแค่น่าเสียดายที่พลาดงานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ไป ครั้งหน้ามีโอกาสค่อยไปร่วมกันอีก”
เย้นหว่านพูดปลอบใจ
แต่ไม่พูดเรื่องอื่น รู้ว่าฉูรั่วไป๋ไม่เป็นอะไร เธอก็วางใจแล้ว
ฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่านและโห้หลีเฉินอย่างมีความหมายลึกล้ำ รู้ว่าคำพูดเมื่อสักครู่ของเขา เกือบชักนำความเคลือบแคลงของเย้นหว่านได้แล้ว
ถึงแม้จะไม่มีหลักฐานยืนยัน แต่ทำให้เย้นหว่านสงสัยสักหน่อยว่าโห้หลีเฉินเล่นสกปรกอยู่เบื้องหลัง ทำเรื่องราวที่เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น ทำให้เย้นหว่านสงสัยได้ แล้วดูถูกต่อเขา ก็บรรลุเป้าหมายของเขาแล้ว
ฉูรั่วไป๋พยักหน้า จ้องมองเย้นหว่านด้วยท่าทางจริงจัง
“ผมแค่รู้สึกผิดในใจมากๆ ผิดนัดจนไม่ได้ไปร่วมงานแสดงเป็นเพื่อนคุณ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...