สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 268

บทที่ 268 โห้หลีเฉินช่างร้ายกาจ

โห้หลีเฉินหน้าอึมครึมตลอดทางที่พาเย้นหว่านมาส่งหน้าประตูห้องของเธอ

เย้นหว่านยืนอยู่ในห้อง มองชายหนุ่มสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู

เธอพูดอย่างมีมารยาท “คุณโห้ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งฉันกลับ”

“รีบพักผ่อนหน่อย”

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านแบบหน่วงๆ เสียงทุ้มต่ำเปื้อนความเซ็กซี่ระดับหนึ่ง “ราตรีสวัสดิ์”

เย้นหว่านมึนงงเล็กน้อย ชั่วขณะนั้นรู้สึกถึงแก้มแดงมาหน่อย

โห้หลีเฉินพูดราตรีสวัสดิ์อ่อนโยนขนาดนี้ ยังเป็นเรื่องยากเป็นพิเศษจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างสูงใหญ่ของเขายืนด้านนอกประตูแบบนั้น ไม่มีความหมายที่จะรบกวนเธอสักนิด หรือฝืนบังคับเธอทั้งนั้น

ละมุนละไมราวกับหยก มีเพียงความเป็นสุภาพบุรุษเอาใจใส่

“อืม”

เย้นหว่านพยักหน้าอย่างจิตใจกระสับกระส่าย รีบปิดประตูทันที

เธอกลัวว่ามองต่อไปอีก จะคุมใจของตนเองไม่อยู่ ทำอะไรต่อโห้หลีเฉินไป

โห้หลีเฉินยืนอยู่ด้านนอกประตู มองประตูห้องที่ปิดไว้ตรงหน้า ท่าทางบนหน้าขรึมลงมา เกิดความดุร้ายที่อันตรายออกมา

พรุ่งนี้ ศึกษาวิจัยหัวข้อสำคัญกับฉูรั่วไป๋?

คิดก็อย่าได้คิด

เขาจะไม่ให้ฉูรั่วไป๋มีโอกาสนี้

โห้หลีเฉินหมุนตัวออกไป เดินพลางโทรศัพท์สั่งการ “เว่ยชี เอาหนังสือและข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับการออกแบบPJ มาที่ห้องของฉัน”

……

วันต่อมา ตอนเช้า

หลังจากเย้นหว่านเก็บของเรียบร้อย เตรียมไปหาหนังสือที่ห้องข้อมูลหน่อย เพื่อไปศึกษาเรียนรู้ที่ห้องทำงาน

เธอพึ่งเปิดประตูออก กลับมองเห็นชายหนุ่มยืนหน้าประตูอย่างเกินคาด

เหมือนกับเมื่อคืนนี้เลย เธอยืนอยู่หน้าประตูตำแหน่งที่ห่างไปหนึ่งก้าว ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แม้กระทั่งทำให้เย้นหว่านใจลอยในชั่วขณะหนึ่ง เดิมทีเมื่อคืนโห้หลีเฉินคงยืนอยู่หน้าประตูทั้งคืน ไม่ได้ไปไหน

“คุณโห้ คุณมาหาฉันเหรอ?”

เย้นหว่านดึงประตูออก ถามอย่างสุภาพ

แต่ตำแหน่งที่โห้หลีเฉินยืนอยู่ตรงกลาง ขวางหน้าประตูของเธอไว้ และทำให้เธอเดินออกไปไม่ได้

“อืม”

โห้หลีเฉินตอบเสียงทุ้มๆ มองเย้นหว่านตรงไปตรงมา ไม่ได้พูดต่อไป

เนื่องจากเป็นมารยาท เย้นหว่านจึงไม่สามารถให้คนอื่นยืนคุยอยู่หน้าประตูได้

เย้นหว่านลังเลสักหน่อย ถอยออกไปด้านหลัง “เข้ามานั่งก่อน”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ก้าวขายาวออก เดินเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ

เขาเดินถึงโซฟานั่งลงมา ท่วงท่าตามสบาย ไม่เหมือนกับที่อยู่ต่อหน้าผู้คนยามปกติเท่าไร แต่กลับเห็นได้ชัดว่าเหมือนอยู่ที่บ้านเขาอย่างนั้น สะดวกสบาย

เย้นหว่านมองเขาอยู่ เคลิบเคลิ้มอยู่หน่อยๆ

ราวกับเขาและเธอยังมีความสัมพันธ์ที่สนิทใกล้ชิดขนาดนั้น

หลังจากนั้นแวบหนึ่ง เธอก็ได้สติกลับมา เดินไปทางโห้หลีเฉิน “คุณโห้ คุณมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ?”

“ฉันต้องการกาแฟ”

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

เย้นหว่านมึนงงครู่หนึ่ง เขลาอยู่บ้าง เทกาแฟมาคุย นี่ความหมายของเขาคิดจะพูดนานมาก?

แต่เธอยังต้องไปทำงานอีก

เย้นหว่านยุ่งเหยิง ถึงอย่างไรผู้ชายตรงหน้าก็คือหัวหน้าใหญ่สุดของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนก็เข้ามาแล้ว เธอกล่อมให้คนอื่นไปก็คงดูไม่ดี เธอจึงทำได้เพียงฝืนทน ไปเทกาแฟแก้วหนึ่งแล้ว

จากนั้นยกมาตรงหน้าของโห้หลีเฉินอย่างสุภาพ “คุณโห้ เชิญดื่มค่ะ”

พอเย้นหว่านถึงนั่งลงมาบนโซฟาด้านข้างโห้หลีเฉิน ท่วงท่าเรียบร้อยเหมือนเด็กนักเรียน

โห้หลีเฉินกลับทำท่าทางตามสบายอย่างยิ่ง ยกกาแฟขึ้น จิบไปอึกหนึ่ง

“ก็ไม่เลว”