สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 28

บทที่ 28 ดูเหมือนว่าท่านประธานโมโห

เย้นหว่านรีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานของท่านประธานอย่างกระหืดกระหอบ จนใบหน้าของหล่อนร้อนผ่าว

หล่อนต้องรีบทำงานออกแบบให้เสร็จ ไม่เช่นนั้นหล่อนต้องอยู่ในห้องทำงานของโห้หลีเฉินเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องหน้าอายอีกมากเท่าไหร่

คนในแผนกออกแบบทยอยกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว เย้นหว่านกลับไปเอากระเป๋า แต่กลับเห็นว่ามู่จื่ออี้ยังอยู่

มู่จื่ออี้กำลังนั่งเล่นเกมส์ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

เมื่อเย้นหว่านเดินเข้าไป “ทำไมนายยังไม่กลับล่ะ?”

ถ้าอยู่เพราะทำงานก็ไม่เป็นไร แต่นี่อยู่ต่อเพราะเล่นเกมส์ หล่อนไม่เข้าใจจริงๆ

มู่จื่ออี้รีบเก็บมือถือทันที “รอเธอไงล่ะ”

เมื่อเห็นเย้นหว่านทำสีหน้าประหลาดใจ เขาจึงพูดหยอกล้อขึ้น “เธอคงไม่ได้ลืมว่าจะเลี้ยงข้าวผมใช่ไหม?”

เย้นหว่านยังตกใจกับตอนที่อยู่ในห้องทำงานของโห้หลีเฉิน จนลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ

หล่อนจึงขอโทษด้วยท่าทางเขิน “ไม่ได้ลืม ไม่ลืม ไปกันเถอะ นายอยากกินอะไร?”

มู่จื่ออี้ถามขึ้น “ให้ผมเลือกอะไรก็ได้?”

“แน่นอน นายอยากกินอะไรพวกเราก็ไปกินกัน”

“งั้นผมจะพาไปร้านอาหารพิเศษร้านหนึ่ง”

เย้นหว่านกับมู่จื่ออี้ เดินออกจากบริษัทพลางพูดคุยสนุกสนานกันไปพลาง

เมื่อทั้งสองเดินถึงหน้าประตู จึงโบกเรียนรถแท็กซี่คันหนึ่งตรงไปที่ร้านอาหารตามที่มู่จื่ออี้บอก

รถแท็กซี่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไป รถแลมโบกินี่คันหรูก็มาจอดอยู่ด้านหลังตรงหน้าประตูบริษัทพอดี

เว่ยชีที่นั่งอยู่ตรงคนขับสีหน้าตื่นกลัวขึ้นมา มองโห้หลีเฉินผ่านกระจกหลังด้วยความกระวนกระวายใจ

ท่านประธานเพิ่งจะกลับตอนนี้ ทั้งยังให้เขาอ้อมรถมาจอดหน้าประตูบริษัท เพื่อที่จะรับเย้นหว่านหลังเลิกงาน

แต่เมื่อเข้าเพิ่งมาถึง กลับเห็นเย้นหว่านพูดจาเย้าแหย่หัวเราะสนุกสนานกับผู้ชายคนอื่น

เขาพูดด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ “ท่านประธานครับ คุณเย้นออกไปแล้ว พวกเราไปไหนครับ?”

ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังเม้มปากแน่น ใบหน้าอันหล่อเหลามีเสน่ห์กลับเย็นชาขึ้นทันที

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน “กลับบ้าน”

เว่ยชีจับพวงมาลัยแน่น รู้สึกถึงความเยือกเย็นภายในรถขึ้นมาทันที ดูเหมือนท่านประธานจะโมโหแล้ว...

ร้านอาหารที่มู่จื่ออี้พาเย้นหว่านมาอยู่ค่อนข้างไกลจากตัวเมือง ภายในร้านมีแขกไม่ค่อยเยอะ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ในความเงียบสงบนี้ กับ บรรยากาศที่ดี ทำให้รู้สึกพิเศษมากขึ้น

ความรักสบายและมีระดับของนักเรียนนอก ทำให้รู้สึกสบายและสดชื่นเป็นพิเศษ

เมื่อเย้นหว่านเห็นบรรยากาศภายในร้าน รู้สึกตกหลุมรักขึ้นมาทันที

มู่จื่ออี้พาเย้นหว่านเดินตรงไปที่นั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง “ต่อไปถ้าเธออยากจะหาที่นั่งคิดไอเดียเงียบๆ ก็มาที่นี่ได้นะ”

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะพูดชื่นชม “ร้านนี้ดีมากจริงๆ นายหาเจอได้ยังไง?”

“เมื่อก่อนตอนผมวาดรูป มักจะชอบไปที่สวยและสงบ ผมเดินทางหาหลายที่ จนมาพบที่นี่”

มู่จื่ออี้พูดพลางยิ้มขึ้น แต่สายตากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด คิดถึงความหลัง

เขาเคยเป็นลูกค้าประจำที่ร้านนี้...

เย้นหว่านชื่นชมบรรยากาศของร้านจนไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของมู่จื่ออี้ หล่อนชวนเขาคุย

“แล้วทำไมต่อมานายไม่ได้มาวาดรูปที่นี่แล้วล่ะ?”

ตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีนั้น มู่จื่ออี้เป็นผู้ที่สอบได้ที่หนึ่ง

แต่เขายังไม่ทันได้เข้าเรียน ก็ไปเป็นนักเรียกแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศเสียก่อน เขาไปเรียนสาขาวิชาอื่นที่ยุโรปเป็นเวลาสามเดือนจึงกลับมา

นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เย้นหว่านหาเขาไม่เจอ

มู่จื่ออี้สีหน้าเกร็งขึ้นมา น้ำเสียงพูดด้วยความตัดพ้อ

“คนบางคน ไม่มีโอกาสที่จะได้เลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง”

เย้นหว่านสงสัยขึ้นมา หล่อนรู้สึกได้ถึงความเสียใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มของเขา

หล่อนรู้สึกสงสัยแต่ไม่คิดจะถามเรื่องส่วนตัวของเขาต่อ