สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 29

บทที่ 29 เธอยังเป็นห่วงฉัน?

“รักกันงั้นเหรอ? หล่อนไม่เคยรักผมจริง”

มู่จื่ออี้ยิ้มเย้ย แสดงท่าทางโดดเดี่ยวและเยาะเย้ยขึ้น

“ตอนแรกที่ผมเจอกับหล่อนที่นี่ เป็นแผนที่หล่อนวางไวแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบ หล่อนจงใจเข้าใกล้ผม จนก่อนหน้านั้นสามเดือน ตอนที่พวกเราหมั้นกัน ผมเพิ่งรู้ว่า หล่อนคบกับผมเพื่อเงิน”

เย้นหว่านตกใจมาก “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันรึเปล่า? หล่อนดูไม่เหมือนคนแบบนั้นเลย”

“ตอนนั้นผมก็ถูกหล่อนหลอก หลอกลวงทุกเรื่อง เหมือนผมเป็นคนโง่”

มู่จื่ออี้พูดอย่างเศร้าโศก “วันนี้ผมขอโทษจริงๆ ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแย่แบบนี้ ผมขอไม่ไปส่งนะ ขอโทษด้วยครับ”

“นายอย่าคิดมากนะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”

เย้นหว่านมองมู่จื่ออี้ด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ว่าจะพูดปลอบเขายังไงดี

เรื่องแบบนี้ คนนอกไม่ควรพูดอะไรมาก

วันต่อมา

หลังจากที่เย้นหว่านถึงบริษัท หล่อนเดินไปที่แผนกออกแบบก่อน จัดเอกสารงานที่ทำมาในหนึ่งปี และผลงานตอนเรียนให้เป็นระเบียบ

ตอนนี้หล่อนยังขาดประสบการณ์ แต่ความสามารถนั้นมีเปี่ยมล้น

โควต้าเข้าร่วมแข่งขันประกวดออกแบบชุดOvi สามสิทธิ์นั้น หล่อนต้องหาวิธีให้โห้หลีเฉินยอมรับให้หล่อนเข้าร่วมให้ได้

เย้นหว่านเดินถือเอกสาร พลางคิดวิธีจะเริ่มพูดยังไงกับโห้หลีเฉินถึงจะได้ผล

แต่เมื่อเดินถึงห้องทำงาน หล่อนกลับเห็นคนมากมายอยู่ในห้องทำงานของประธานแล้ว แต่ละคนยืนตัวตรงเรียงหน้ากระดาน ท่าทางกระวนกระวาย ราวกับจะโดนยิงเป้า

แต่ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน กลับไม่แสดงสีหน้าอะไร ทั้งๆที่กำลังพูดตำหนิด่าว่าพวกเขา

เขาขว้างแฟ้มเอกสารลงที่พื้น น้ำเสียงเย็นชานิ่งขรึม

“ไปรับเงินเดือนที่แผนกการเงิน”

ผู้ชายวัยกลางคนสีหน้าซีดเจื่อนทันที เสียงสั่นพูดขึ้น

“ท่านประธาน ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ ผมจะทำแผนงานออกมาให้ดีที่สุด”

“ออกไป”

โห้หลีเฉินไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน ทำให้ทุกคนต่างกลัวจนตัวสั่น

ผู้ชายวัยกลางคนอยากจะร้องขอความเห็นใจ แต่กลับกลัวจนพูดไม่ออก เขากอดแฟ้มเอกสารไว้ด้วยความเสียใจ เดินออกไปข้างนอกด้วยท่าทีสิ้นหวัง

ไล่คนออกแต่เช้า?

เย้นหว่านรู้สึกประหลาดใจ และรู้สึกถึงบรรยากาศที่อึดอัดและน่ากลัวภายในห้องทำงาน

หล่อนกอดเอกสารไว้แน่น ไม่กล้าพูดอะไร ค่อยๆเดินไปนั่งที่ทำงานของตนด้วยความระมัดระวัง

สายตาของโห้หลีเฉินกวาดมองตรงไปที่เย้นหว่าน เมื่อเห็นหล่อนนั่งทำงานที่โต๊ะเรียบร้อย อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที

กับผู้ชายคนอื่นพูดจาหยอกล้อกันสนุกสนาน แต่กับเขากลับมีท่าทีเกรงขามตลอด

“ทำใหม่”

เอกสารมากมายที่โยนลงบนพื้น

ผู้คนมากมายรีบออกมาเก็บเอกสารอย่างรวดเร็ว ต่างพากันก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไร

ทั้งเช้าวันนี้ บรรยากาศภายในห้องทำงานเต็มไปด้วยความอึดอัดและความหวาดกลัว

ทุกคนที่มาที่นี่ไม่มีใครได้รับคำชื่นชมสักคน งานทั้งหมดถูกตีกลับให้ทำใหม่ และมีบางคนที่ถูกไล่ออกทันที

แต่ละคนหวาดกลัวจนหัวใจแทบวาย เสมือนยืนอยู่ริมหน้าผาที่สามารถตกลงไปได้ทุกเวลา

ภายใต้บรรยากาศเช่นนี้ เย้นหว่านรู้สึกกลัวจนซึมไปด้วยเช่นกัน เมื่อถึงตอนกลางวัน ยังมีพนักงานอีกหลายคนที่ยังโดนสั่งสอน หล่อนจึงค่อยๆย่องเดินออกไปเหมือนตอนที่เข้ามา

เมื่อเห็นร่างเล็กๆกำลังย่องเดินออกไป สีหน้าของโห้หลีเฉินแย่ลงทันที

บรรยากาศภายในห้องทำงานตกอยู่ในความกดดันขึ้นอีกครั้ง คนที่ยังยืนอยู่ในห้อง ต่างพากันเข่าอ่อนกันหมด

เย้นหว่านไปกินข้าวที่โรงอาหารของบริษัท

หลังจากที่หล่อนตักอาหารเสร็จ จึงเดินไปหาที่นั่ง หล่อนต้องนั่งเบียดกับอีกคนตรงหน้า

เมื่อมู่จื่ออี้เห็นหล่อน หน้าตาอันหล่อเลาของเขาปรากฏรอยยิ้มขึ้น

“ถ้าไม่รังเกียจ กินข้าวด้วยกันไหมครับ”