สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 282

บทที่ 282 เป็นแฟนผม

“คุณฉูคะ เป็นยังไงบ้าง?”

ถึงแม้ภายในจะพอใจอย่างยิ่ง เย้นหว่านยังหมุนตัวมองไปทางฉูรั่วไป๋ ก่อนจะถามความเห็นของเขา

โดยเฉพาะชุดนี้เป็นผลงานออกแบบของฉูรั่วไป๋ และเธอเป็นเพียงคนที่มาเป็นนางแบบเท่านั้น

สายตาลุ่มลึกของฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่าน ยืนตรงที่ห่างกันสามเมตร แต่กลับเหมือนระยะห่างกับเธอนั้นใกล้อย่างไร้ขีดจำกัด

น้ำเสียงเขาเบาสบาย ค่อยๆ พูด “คุณรู้ความหมายการออกแบบของชุดนี้ไหม?”

เหมือนเป็นความหมายแทนจำนวนดอกไม้ จุดกำเนิดของเสื้อผ้าบางชุดก็แฝงความหมายเฉพาะตัวที่นักออกแบบใส่เข้าไปไว้ด้วย

เย้นหว่านมองชุดกระโปรงบนตัวตนเองอีกที เธอสามารถรู้สึกออกมาได้ เบื้องหลังการออกแบบของชุดตัวนี้มีความหมายที่ไม่ธรรมดา แม้กระทั่งรายละเอียดแต่ละจุดล้วนจัดการได้อย่างประณีตมาก และแฝงไปด้วยเรื่องราว

แต่สรุปว่าเป็นความหมายแฝงอะไร เธอยังไม่ค่อยกล้ายืนยัน

เย้นหว่านส่ายหน้าแล้ว

ฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่าน สายตาที่ตั้งใจนั้น เหมือนมองของมีค่าสักชิ้นหนึ่ง

เขาอ่อนโยนอย่างยิ่ง พูดด้วยความอดทน

“คือความรัก”

เย้นหว่านตะลึงนิดหน่อย เกินคาดอยู่บ้าง

ฉูรั่วไป๋พูดต่อไป “ยังจำครั้งแรกที่พวกเราเจอกันได้ไหม คุณก็ใส่กระโปรงครึ่งตัวแบบนี้ กระโจนเข้ามาในอ้อมอกผมอย่างไม่ระวังขนาดนั้น

ดวงตาของคุณเหมือนกับดวงดาวที่รุ่งโรจน์ สวยพร่างพรายและใสแจ๋ว ทำให้ผมมองแวบแรกก็รู้สึกลืมไม่ลง

ผมเคยเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงเมืองแบบทั่วไป อยากจะได้คุณมาอย่างง่ายดายขนาดนั้น แต่ตอนที่คุณปฏิเสธผม ผมถึงรู้ว่าคุณเหมือนดวงตาที่สว่างไสวที่สุด และเป็นน้ำพุที่ใสกระจ่างที่สุด สะอาดไร้มลทิน”

เย้นหว่านมองฉูรั่วไป๋อย่างเหม่อลอย นึกไม่ถึงว่าตอนแรกยังพูดถึงความหมายแฝงของเสื้อผ้า แล้วทำไมเขากลับพูดเรื่องราวที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

ทั้งยังพูดท่าทีและความคิดที่เขามีต่อเธอด้วย

เธอคาดไม่ถึงว่าความเซ่อซ่าในตอนนั้น จะทำให้เขามีความทรงจำแบบนี้ต่อเธอ

“คุณเป็นเหมือนการผสมรวมของความครึกครื้นและสงบนิ่ง ชุดนี้ก็เหมือนลักษณะท่าทางของคุณ เป็นการผสมของชีวิตทั่วไปกับงานเลี้ยง เรื่องที่เดิมทีไม่เชื่อมโยงกันสักนิด พอนำมาเชื่อมเข้าด้วยกัน ก็ระเบิดความแปลกใจที่นึกไม่ถึงออกมา”

ทำให้รู้สึกมหัศจรรย์ ทำให้คนประทับใจ ทำให้รู้สึกจะหยุดก็หยุดไม่ได้

เย้นหว่านตกใจนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าไอเดียการออกแบบของชุดตัวนี้เป็นความคิดที่มาจากตัวของเธอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังถูกฉูรั่วไป๋นำออกมาใช้ได้ดีแบบนี้ด้วย เป็นการผสมผสานที่สมบูรณ์แบบที่สุด ไม่มีความไม่เหมาะสมและสูงโดดเด่นใดๆ ที่มีคือความงดงามที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เย้นหว่านรู้สึกว่าเป็นเกียรติมาก

เธอกลับมีความไม่เข้าอยู่หน่อย แรงบันดาลใจในการออกแบบมีที่มาจากเธอ เช่นนั้นทำไมฉูรั่วไป๋ต้องพูดว่าความรัก?

นี่เดิมทีไม่เข้าใกล้ประเด็นมั้ง

เห็นท่าทางสงสัยบนใบหน้าเย้นหว่าน ฉูรั่วไป๋ก็เม้มริมฝีปาก รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

จิตใจเขาประกายเล็กน้อย ประหม่าอยู่บ้าง

เขาสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง ก้าวเท้าออกมา ค่อยๆ เดินไปตรงหน้าของเย้นหว่านทีละก้าว

“แรงบันดาลใจในการออกแบบมาจากคุณ และภาษาการออกแบบเป็นความรัก”

เขาเดินมาถึงด้านหน้าของเธอ หยุดลงที่ตำแหน่งระยะห่างครึ่งก้าว ร่างสูงใหญ่ปะทะกับแสงแดดที่สว่างไสวด้านนอกหน้าต่าง แสดงออกอย่างไม่สงวนท่าทีแบบนั้นอยู่ต่อหน้าเธอ

เขาควักหัวใจของตนเองออกมาให้เธอ “เสี่ยวหว่าน ก่อนที่จะรู้จักคุณ ผมเป็นคนเสเพล เที่ยวระเหเร่ร่อน แต่หลังจากที่เจอคุณ ผมกลับเหมือนว่าวที่ถูกดึงสายไว้ ถูกคุณดึงไว้ในมือแล้ว”

เย้นหว่านถลึงดวงตาโตอย่างตกใจ มองผู้ชายหล่อสง่าด้านหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

เธอฟังผิดหรือเปล่า? ความหมายในคำพูดของฉูรั่วไป๋ หรือว่ากำลังสารภาพรักกับเธอ!

เย้นหว่านตื่นตระหนกจนสติไม่กลับมา สมองว่างเปล่า มือไม้อ่อนไปหมดอย่างรุนแรง