สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 283

บทที่ 283 เย้นหว่านชอบเขาจริง

ถึงแม้ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินจะไม่มีความเป็นไปได้อะไร แต่ว่าหัวใจของใครคนหนึ่ง พอบรรจุคนอื่นแล้ว ก็บรรจุคนที่สองลงไปไม่ได้

เย้นหว่านขมวดคิ้ว มองฉูรั่วไป๋อย่างรู้สึกผิดในใจอยู่บ้าง

“คุณฉู ขอโท……”

“เสี่ยวหว่าน!”

ฉูรั่วไป๋ส่งเสียงขัดจังหวะคำพูดของเย้นหว่าน

จิตใจเขาประกายแวววาวมองเธอ หัวใจดวงหนึ่งราวกับถูกคนแขวนไว้บนตึกสูง พร้อมจะตกลงมาแตกสลายได้ทุกเวลา

ความรู้สึกแบบนี้ความจริงช่างประหม่า ทำให้ถึงแก่ชีวิตเหลือเกิน

ท่าทางบนหน้าของเย้นหว่านทำให้ฉูรั่วไป๋รู้สึกไม่สบายใจ เขามีความขี้ขลาดนิดหน่อย

เขาสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง พูดว่า

“ความจริงหลายวันนี้ผมให้คนตรวจสอบสถานการณ์ของคุณที่เมืองหนานมาแล้ว ตอนนี้ผมถึงรู้ว่าที่แท้คุณอยู่ที่เมืองหนานตกอยู่ในฐานะแบบนั้น ไม่มีทางกลับบ้าน คนที่บ้านทำกับคุณแบบนั้น ผมเป็นห่วงคุณมากจริงๆ

ผมก็เคยไม่ลงรอยกับที่บ้าน ตัวเองเลยต้องออกมาเที่ยวเร่ร่อนต่อสู้ในโลกกว้าง ผมเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ว่าหมดหนทางมากแค่ไหน เศร้าใจมากแค่ไหน

คุณอยู่ที่เมืองหนาน ถึงแม้จะอยู่ในบ้านของโห้หลีเฉินชั่วคราว แต่ผมมองออก ความจริงคุณไม่ยินยอมอยู่ด้วยกันกับเขา คุณไม่ยินยอมแต่งงานกับเขา ครั้งนี้ถ้าคุณกลับไปเมืองหนาน ชีวิตของคุณจะถูกตีกลับไปแบบเดิม ทั้งยังต้องพักอยู่ที่บ้านของโห้หลีเฉิน”

คำพูดของฉูรั่วไป๋พูดแทงใจดำของเย้นหว่าน

เธอไม่ยินยอมจริง ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่ได้มีใจแรงกล้าที่จะกลับเมืองหนาน แม้กระทั่งยังหวังว่าจะสามารถหลบเลี่ยงต่อไปได้

เย้นหว่านเม้มริมฝีปากไว้ ไม่ได้ตอบกลับ ยิ่งไม่ได้ตอบโต้คำพูดของฉูรั่วไป๋

นี่ทำให้ฉูรั่วไป๋ยิ่งมั่นใจขึ้นอีก ความคิดของเย้นหว่านเป็นแบบที่เขาคิดเอาไว้ทั้งหมดจริงๆ

และด้านนอกประตู บนหน้าของชายหนุ่มกลับยิ่งดูแย่ขึ้น

เย้นหว่านไม่อยากพักอยู่ด้วยกันกับเขาต่อไป ไม่อยากกลับไปแต่งานกับเขาที่เมืองหนาน

นั้นคนที่เธอชอบคนนั้น คงไม่ใช่……

ไฟโกรธทั่วตัวของโห้หลีเฉินโหดซัดสาดไล่หลัง นิ้วมือกุมแน่นเกือบจะบีบจนกระดูกแหลก เขาฉุนเฉียวและลนลาน อยากผลักประตูบานนี้เปิดออกอย่างบุ่มบ่าม ขัดจังหวะบทสนทนาครั้งนี้

เขาไม่อยากแม้กระทั่งฟังคำตอบของเย้นหว่าน

แต่ทว่ามือของเขากลับกุมเป็นหมัดอย่างแน่นตั้งแต่แรกจนจบ ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าสักนิดเดียว

ถึงแม้ด้านหน้าจะเป็นหน้าผาอันสูงลึกอย่างยิ่ง ตกไปจนร่างพังกระดูกแตก แต่ลักษณะท่าทางที่หยิ่งยโสของเขา กลับทำให้เขาทำเรื่องที่หลบหนีออกมาไม่ได้

ฉูรั่วไป๋เห็นปฏิกิริยาของเย้นหว่าน ในใจยิ่งเพิ่มความหวังขึ้นนิดๆ

เขารู้ว่าเย้นหว่านเห็นเขาเป็นเพื่อนมาโดยตลอด การสารภาพรักกะทันหันของเขาทำให้เธอยากจะรับได้อย่างยิ่ง

และความสัมพันธ์ของเธอและโห้หลีเฉิน ทำให้เขาไม่รู้ว่าเย้นหว่านมีความคิดอะไรต่อโห้หลีเฉินกันแน่ แต่สรุปสาเหตุพวกนี้ลงมา เย้นหว่านปฏิเสธเขาได้ง่ายมาก

ฉูรั่วไป๋ไม่อยากได้รับคำตอบแบบนี้ ถึงแม้ต้องทำเรื่องที่ต่ำต้อยอยู่นิดหน่อยออกมา

เขามองเธออยู่ พูดต่อไป

“ความจริงคุณไม่จำเป็นต้องกลับเมืองหนาน สำหรับตอนนี้เมืองหนานไม่มีคนที่คุณเป็นห่วงแล้ว ที่พักก็ไม่มี ช่วงเวลานี้ ผมมองออกว่าคุณชอบเมืองเจียง อยู่ที่นี่ คุณเป็นอิสระมาก และมีความสุขมาก

เสี่ยวหว่าน คุณสามารถอยู่ที่เมืองเจียงต่อได้ ถึงแม้คุณจะยังไม่คุ้นชินกับการตามจีบของผม คุณก็เป็นเพื่อนผมไปก่อนได้ ผมจะจัดเตรียมที่พักของคุณ งานทุกอย่างล้วนมอบให้ผมดูแลได้ ต่อไปคุณจะเติบโตที่เมืองเจียงได้อย่างสบายใจ เมืองเจียงจะสามารถกลายเป็นบ้านของคุณได้”

บ้าน?

คำสุดท้ายนี้ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกประทับใจ

ถึงแม้ว่าฉูรั่วไป๋จะพูดจาอ้อมค้อม แต่เรื่องจริงกลับเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่ถูกไล่ออกจากตระกูลเย้น ในตอนนี้เย้นหว่านก็เหมือนจอกแหน ไม่มีที่ทางให้ลงหลัก และยิ่งไม่มีบ้าน

เกิดมาเป็นคน ไม่ง่ายที่เธอจะถูกคนเก็บกลับมามีบ้าน พริบตาเดียวก็สูญเสียความอบอุ่นของบ้านไป สิ่งที่เธออยากได้มากที่สุดนั้น ความจริงเป็นบ้านที่ธรรมดาอบอุ่นเท่านั้นเอง

ฉูรั่วไป๋เป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง และเกิดมาแบบคนธรรมดา เขากับเธอมีจุดเริ่มต้นที่คล้ายคลึงกัน การงานและความสนใจคล้ายกัน ถ้าอยู่ด้วยกันกับเขา บ้านของพวกเขาจะต้องหอมหวานอบอุ่นแน่นอน