สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 291

บทที่ 291 หลบหน้า

หกคำนี้ ตอนที่พวกเธอเริ่มต้น เย้นหว่านกำลังรอ

ตอนนี้ได้ยินเขาพูดขนาดนี้มากะทันหัน เย้นหว่านกลับไม่ได้ดีใจแบบที่จินตนาการไว้ แต่ทว่ามีความเสียใจที่พูดไม่ออกบางอย่าง

เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

โห้หลีเฉินมองเธออย่างเย็นชา ในริมปากบางพ่นคำว่า “เย้นหว่าน เธอไร้หัวใจจริงๆ”

ทิ้งไม่กี่คำนี้ที่ความหมายลึกซึ้งเอาไว้ เขาหมุนตัว สะบัดประตูออกไป

จนกระทั่งโลกเปลี่ยนมาเงียบสงบ เย้นหว่านยังตะลึงอยู่ที่เดิม ตั้งนานก็ยังไม่ได้สติกลับมา

ตรงหน้านั้น เป็นแววตาที่หนาวเย็นของชายหนุ่มที่จากไป คำพูดของเขาสะท้อนอยู่ข้างหูไม่ขาด

“ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เธอเลือก ได้ ฉันจะทำให้เธอสมหวัง”

“แบบที่เธอหวัง ถอนหมั้น”

“เย้นหว่าน เธอไร้หัวใจจริงๆ”

แต่ละคำแต่ละประโยค ล้วนเผยความผิดหวังใจห่อเหี่ยวของชายหนุ่ม ทั้งยังมีความเด็ดขาด

ในที่สุดเธอก็บีบเขาไปได้สำเร็จแล้ว

ในใจเย้นหว่านยากลำบาก ทั้งรู้สึกว่าตนเองไม่คู่ควรจะเสียใจ

นี่คือสิ่งที่เธอเลือกเอง ตัดสินใจเอง ไม่ใช่เหรอ?

ในห้อง กู้จื่อเฟยได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ผลักประตูห้องเปิดเบาๆ เดินออกไป

มองเย้นหว่านยืนอยู่ตรงนั้น รูปร่างเรียวบางราวกับคนพเนจร หล่อนเดินเข้าไปจับมือเธอไว้ ถามด้วยความห่วงใย

“เสี่ยวหว่าน เธอไม่เป็นไรนะ?”

ความจริงไม่เป็นไรได้อย่างไรกัน?

แต่ตอนนี้หล่อนหาคำพูดอย่างอื่นไม่ได้แล้ว

เย้นหว่านได้สติคืนมา มุมปากแข็งทื่อโค้งๆ “วางใจได้ ฉันไม่เป็นไร”

ถึงแม้ปวดใจ แต่ขอเพียงผ่านสองสามวันนี้ไปได้ก็ดีแล้ว

เธอกับโห้หลีเฉิน เดิมทีเป็นไปไม่ได้ เจ็บยาวนานไม่สู้เจ็บสั้นๆ ผลลัพธ์ของตอนนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด

กู้จื่อเฟยมองเย้นหว่านด้วยความเป็นห่วง เม้มริมฝีปากเล็ก กล่าวขอโทษ

“เสี่ยวหว่าน เรื่องในคืนนั้นฉินฉู่เป็นคนเห็นเข้าแล้ว ขอโทษนะ”

เย้นหว่านไม่โทษใครอื่น เธอมองกู้จื่อเฟย “จื่อเฟย ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ฉันจะไปนอนแล้ว เธอก็รีบนอนเหมือนกัน”

พูดจบ เธอหมุนตัวเดินเข้าห้อง ขึ้นเตียงนอน

กู้จื่อเฟยยังอยากปลอบใจ แต่หล่อนเข้าใจเวลานี้ไม่ว่าพูดอะไรต่างไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้เย้นหว่านว้าวุ่นใจ

หล่อนทำได้เพียงปิดไฟลง เข้าห้องไปเสียงเบาๆ พยายามไม่ไปรบกวน

กลางคืน อึมครึมและเงียบเหงา

นอนไม่หลับเป็นแน่

ตอนเช้าวันต่อมา เย้นหว่านยังอยู่บนเตียง ได้รับข่าวการพักผ่อนหนึ่งอาทิตย์จากบริษัท

พอดีกับตอนนี้เธอสภาพย่ำแย่ ไม่เหมาะกับการทำงาน เธอปิดมือถืออย่างสงบ ขดอยู่ในผ้าห่มต่อไป

เธอรู้สึกมาโดยตลอด สิ่งที่เธอต้องการคือออกห่างโห้หลีเฉินให้ถึงที่สุด แต่เธอคาดไม่ถึงว่าเธอจะเสียใจ ปวดใจ

ปวดใจถึงขั้นที่หายใจลำบาก ปวดใจถึงขั้นนอนไม่หลับทั้งคืน ปวดใจถึงขั้นไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจทำเรื่องใดๆ……

เหมือนมีอะไรหลุดออกจากบนตัวเธออย่างนั้น

เย้นหว่านไม่เข้าใจมากจริงๆ เธอควบคุมความรู้สึกของตนเองตลอดมา ไม่หวั่นไหวต่อโห้หลีเฉิน

ทำไมยังเดินมาถึงจุดนี้ได้?

สองคืนหนึ่งวันเต็มๆ เย้นหว่านอยู่ในห้อง ไม่ได้ออกไป

ตอนเช้าวันต่อมา

กู้จื่อเฟยตอนที่ลุกจากเตียง เห็นประตูห้องเย้นหว่านยังปิดไว้ อดเริ่มกังวลไม่ได้

เมื่อวานหล่อนรู้ว่าเธอเสียใจ จึงจงใจไม่ไปรบกวน แต่เป็นแบบนี้ต่อไปอีก ร่างกายคงรับไม่ไหว

กู้จื่อเฟยคิดอยู่ ก็ไปทำบะหมี่ที่ห้องครัว คิดจะเข้าไปเรียกเย้นหว่าน

แต่เกินคาด ยังต้มบะหมี่ไม่เสร็จ เสียง “แกร๊ก……” เสียงเปิดประตูดังขึ้น

กู้จื่อเฟยมองเข้าไป เห็นเพียงเย้นหว่านเดินออกมาจากด้านในห้อง ใส่เสื้อผ้าธรรมดา บนหน้าไม่มีเครื่องสำอาง นอกจากซูบผอมไปหน่อยก็ดูไม่ออกว่ามีตรงไหนไม่ดี

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้คนกังวล

“เสี่ยวหว่าน เธอไม่เป็นอะไรจริงเหรอ?”

เย้นหว่านมองเห็นสายตาที่พินิจพิเคราะห์ของกู้จื่อเฟย หัวเราะเบาๆ เดินเข้าไปนั่งบนโซฟา “อืม ถึงแม้จะลำบากใจอยู่บ้าง แต่ไม่นานก็คงผ่านไปได้ ไม่ต้องเป็นห่วง”

กู้จื่อเฟยฟังเธอบอกแบบนี้ ถึงวางใจลงมา