สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 299

บทที่ 299 ความสะดวกของคุณนายน้อยตระกูลโห้

ตอนนี้จูเหลียนอีงจมสู่ความเศร้าเสียใจอย่างไม่มีทางถอนตัวได้ เดิมทีไม่ทันสนใจเย้นหว่าน

ถ้าไม่มีโห้หลีเฉินแล้ว สำหรับหล่อนแล้ว เย้นหว่านก็ไร้ความหมายไป

กลับเป็นเฝิงเสวียนหลัน เหลียวมองภาพด้านหลังของเย้นหว่านที่วิ่งหายไป ด่าอย่างเหยียดหยาม

“ยังเป็นพวกเนรคุณจริงๆ เห็นหลีเฉินไม่มีทางรอดแล้ว ก็รีบหนีไป ต่อไปยังต้องหาตำรวจมาจับหล่อน”

หล่อนกัดฟันด่า แต่ว่าแววตาลึกลงไป กลับประกายรอยยิ้มที่แผนการร้ายบรรลุผล

โห้หลีเฉินตายแล้ว งั้นทุกอย่างของตระกูลหล่อน มีความเป็นไปได้ที่จะได้สืบทอดตระกูลโห้ ทรัพย์สมบัติมหาศาลของตระกูลโห้นี้ เป็นสิ่งที่พวกเขาจ้องตาเป็นมันมาหลายสิบปี ในที่สุดตอนนี้ก็มีโอกาสแล้ว

ในใจเฝิงเสวียนหลันเป็นความเบิกบานที่พูดไม่ออก

เย้นหว่านวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลอึดใจเดียว โบกรถแท็กซี่ที่ข้างทาง ไปยังร้านอาหาร153ที่นัดไว้กับป่ายฉี

เดิมทีนัดกันตรงร้านอาหารที่คึกคักที่สุด เป็นเพราะความปลอดภัยของตนเอง แต่ว่าตอนนี้ ความคึกคักนี้กลับเป็นอุปสรรคที่เย้นหว่านอยากจะย้ายออกตอนนี้แบบเร่งด่วนที่สุด

ยังมีระยะห่างถนนอีกหลายเส้น รถติดชะงัก หลายนาทีถึงขยับไปด้านหน้าด้วยระยะทางไม่กี่เมตร

ลงไปแบบนี้ รอผ่านระยะทางที่เบียดเสียดนี้ไป อย่างน้อยใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่า

แต่โห้หลีเฉินอยู่ในขีดอันตราย สามารถรอนานขนาดนั้นได้ที่ไหน

ถึงแม้ป่ายฉีฝีมือการแพทย์ยอดเยี่ยม ก็ไม่อาจจะชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นได้

เย้นหว่านร้อนใจไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ลงมาจากบนรถทันที วิ่งไปทางร้านอาหาร153

เธอแสดงความสามารถที่ซ่อนอยู่ ความเร็วระดับวิ่งร้อยเมตร วิ่งอย่างบ้าระห่ำไปด้านหน้าเหมือนไม่รู้จักเหนื่อย

ระหว่างทาง ระยะห่างที่ไกลขนาดนั้น คาดไม่ถึงเธอไม่ได้หยุดสักนิดแม้แต่หยุดพัก พุ่งไปที่ร้านอาหาร153โดยตรงแบบอึดใจเดียวอย่างอดทนมากกว่านักกีฬาวิ่งมาราธอนเสียอีก

“คุณผู้หญิง ขอโทษนะคะคุณจองโต๊ะไว้ล่วงหน้ารึเปล่าคะ?”

พนักงานมองเย้นหว่านที่สีหน้าแดงด้วยความตกใจ ไม่นานก็สงบลงมา สอบถามแบบมืออาชีพ

เย้นหว่านยังไม่สิ้นเปลืองแม้แต่เวลาตอบหล่อน มองก็ไม่มองพนักงาน เดินไปด้านในโดยตรง

ที่นี่เธอเคยเข้ามาแล้ว จึงหาตำแหน่งที่นั่งที่จองไว้เรียบร้อยไปทันที

แต่ว่าที่นั่งนั้นในเวลานี้กลับว่างเปล่า ไม่มีใครสักคนหนึ่ง เพียงแต่บนโต๊ะยังมีกาแฟที่ถูกดื่มแล้วสองแก้ว เย็นชืดไปหมด

เวลานี้ก็มีพนักงานจะเก็บกวาดโต๊ะ

ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านระลึกถึงสิ่งไม่ดี จับพนักงานเอาไว้อย่างรีบร้อน ถามด้วยความประหม่า

“คนที่โต๊ะนี้ล่ะ? ไปแล้วเหรอ? ไปเมื่อไรกัน?”

พนักงานถูกจับไว้กะทันหัน ตกใจไป พอมองอีกทีเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง แต่ว่าสายตาที่ดุร้ายของเธอนั้นก็น่าตกใจมาก

เขารีบตอบกลับ “พึ่งไปได้ไม่กี่นาทีครับ”

ไม่กี่นาที นั่นแสดงว่าเพียงแค่ออกไปข้างนอกไม่ได้ขึ้นรถไปกัน เดาว่ายังไปได้ไม่ไกล

เย้นหว่านปล่อยพนักงานออก เหมือนธนูพุ่งออกไปแล้ว

ทิ้งพนักงานสองคนที่มึนงงมากเอาไว้ มองภาพด้านหลังของเย้นหว่านอยู่ สักพักถึงมีปฏิกิริยาเข้ามา

“คุณผู้หญิงท่านนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?”

“ดูขึ้นมาเหมือนว่า……”

“อาจจะอาการกำเริบแล้ว”

สีหน้านั้นดูเหมือนไม่ปกติเอามากๆ ลมหายใจยิ่งไม่ปกติ เร่งรีบราวกับจะระเบิดแล้ว