สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 311

บทที่ 311 ขอให้เวลานี้ยาวนาน

ด้านในห้องที่มืดสลัวเงียบสงบ มีเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ คล้ายจมสู่ท่ามกลางการนอนหลับลึก

ช่วงเวลากลางดึก

ดวงตาของโห้หลีเฉินค่อยๆ ลืมขึ้น มองความมืดมิดตรงหน้า เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งมา สายตามองผ่านความมืดไป มองเห็นกองเล็กๆ บนโซฟานั้น

เธอหลับสนิทมาก

ช่วงกลางคืนสองวันนี้ เพราะอาการบาดเจ็บทำให้นอนหลับไม่สนิท กลางดึกยังต้องการดื่มน้ำ ล้วนแล้วแต่ให้คนที่มาเฝ้าไข้เทให้ แต่พอว่าเห็นคนเฝ้าไข้กลายเป็นเย้นหว่าน......

เขานิ่งแวบหนึ่ง เกือบจะไม่ได้ครุ่นคิดแต่อย่างใด ดึงผ้าห่มออกอย่างเบามากๆ เตรียมลงจากเตียง

แต่พอเขาพึ่งขยับ เสียงงัวเงียของหญิงสาวก็ดังขึ้นมา

“มีอะไรเหรอ?”

ตามมาด้วยเสียงพูดจา แวบเดียวเย้นหว่านลงมาจากบนโซฟา เดินไปที่ข้างกายของโห้หลีเฉินท่ามกลางความมืด

เธอมองเห็นโห้หลีเฉินลุกขึ้นนั่ง จึงรีบขวางไว้ด้านหน้าเขาทันที

“คุณอยากเข้าห้องน้ำเหรอ?”

ในความมืดมิด มองหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัด แต่โห้หลีเฉินกลับจ้องเค้าโครงของเธอตรงๆ

เขาแปลกใจมาก “ยังไม่ได้หลับ?”

“หลับไปแล้ว” เย้นหว่านส่ายหน้า ครุ่นคิดว่าต้องเปิดไฟหรือไม่

โห้หลีเฉินถามอีก “งั้นเธอตื่นได้ยังไง? เมื่อก่อนเธอหลับดีมาก”

“คุณได้รับบาดเจ็บ ฉันไม่กล้าหลับลึก”

เย้นหว่านตอบอย่างเป็นธรรมชาติมาก ราวกับนี่เป็นเรื่องที่ควรจะเป็นเช่นนั้น

ทว่ากลับทำให้หัวใจของโห้หลีเฉินสั่นเทาอย่างแรง มองผู้หญิงตรงหน้าแบบคาดไม่ถึง

นี่คือเธอห่วงใยต่อเขาเหรอ?

เย้นหว่านเห็นโห้หลีเฉินไม่พูดอะไรตั้งนาน ชั่วขณะนั้นสับสนนิดหน่อย “คุณเป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? เดี๋ยวฉันไปเรียกหมอเข้ามา”

พูดอยู่ เย้นหว่านอยากวิ่งออกไปข้างนอก กลับถูกฝ่ามือใหญ่ที่กว้างหนาข้างหนึ่งคว้าที่ข้อมือไว้

เธอตะลึงค้าง

โห้หลีเฉินมองเธอผ่านความมืดไปตรงๆ เสียงทุ้มต่ำ “ฉันแค่อยากดื่มน้ำ”

เย้นหว่านถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง ขอเพียงเขาไม่ได้เจ็บตรงไหนก็พอ

เธอรีบบอกไป “คุณรอเดี๋ยวนะ ฉันจะรีบเทน้ำมาให้คุณ”

ไม่นานเย้นหว่านก็เทน้ำอุ่นแก้วหนึ่งจากในห้องครัวเข้ามา เธอใส่น้ำนี้เข้าไปในแก้วเก็บอุณหภูมิไว้ล่วงหน้า สามารถรักษาอุณหภูมิไว้ได้สิบสองชั่วโมง น้ำที่เธอนำมากำลังพอเหมาะ

เธอยืนอยู่ข้างเตียง นำน้ำยืนให้เขา ขณะเดียวกันพูดว่า

“คุณอยากทำอะไร เรียกฉันก็พอ ไม่ต้องลงมาเองหรอก”

ถ้าเมื่อสักครู่เธอไม่ตื่น เขาคงไม่ได้จะเดินโซซัดโซเซเข้าไปหาน้ำดื่มเองเหรอ? เช่นนั้นร่างกายของเขาคงรับไม่ไหว

เห็นลักษณะที่เคร่งขรึมจริงจังของเย้นหว่านแบบนั้น หัวใจของโห้หลีเฉินเหมือนโดนขนนกปัดผ่านเบาๆ สั่นไหวเป็นช่วงๆ

เขายกมือนำผ้าห่มที่เธอพึ่งคลุมให้เขาเรียบร้อยดึงออกมุมหนึ่ง ตบๆ ตำแหน่งด้านข้าง

“ขึ้นมา”

เย้นหว่านตกใจ “หา?”

“ฉันหนาวนิดหน่อย”

ดังนั้นจึงต้องการใครสักคนมาทำให้ร่างกายอบอุ่น?

เย้นหว่านมึนงงสักพัก พูดโดยจิตใต้สำนึก “ฉันจะเพิ่มผ้าห่มให้คุณผืนหนึ่ง”

โห้หลีเฉินพูดเสียงทุ้ม “ฉันคลุมหนักไปไม่ได้ จะทับบาดแผลเอา”

“งั้น......เครื่องปรับอากาศ?”

“อากาศแห้งแล้งไม่ดีต่อการฟื้นตัวของบาดแผล”

เย้นหว่าน “......”

ดูเหมือนมีเหตุผลขนาดนี้ ดังนั้นใช้คนให้ความอบอุ่นเหมือนจะเป็นทางที่ดีที่สุด