สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 310

บทที่ 310 คิดเข้าข้างตนเอง

ถึงแม้ท่วงท่าของเย้นหว่านจะเป็นการประคองเขาไว้ แต่ว่าความจริงโห้หลีเฉินช่างสูงใหญ่ แขนที่พาดบนไหล่ของเย้นหว่านเหมือนกับกอดเธอไว้

จูเหลียนอีงอยู่ด้านข้าง ส่ายๆ หน้าด้วยความจำใจ

ถึงแม้หล่อนจะรู้ว่าโห้หลีเฉินบาดเจ็บหนักหนา แต่ที่ขากลับไม่ได้เจ็บหนักเป็นพิเศษ สองวันนี้ที่เขาเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน ถึงแม้เชื่องช้าอยู่นิดหน่อย ล้วนแล้วแต่เดินไปด้วยตนเองอย่างหยิ่งยโส

แต่พอเย้นหว่านมา ชั่วพริบตาเดียวโห้หลีเฉินก็อ่อนแอจนต้องการคนพยุงแล้ว

แบบนี้ทั้งสองคนนี้ยังจะถอนหมั้นกันอีก? อย่าดื้อเลย

หล่อนต้องรีบกลับไปจัดการเรื่องแต่งงานแล้ว ยิ่งเร็วยิ่งดี ดีที่สุดโห้หลีเฉินออกจากโรงพยาบาลก็ไปสถานที่จัดพิธีแต่งงานได้โดยตรง

หลังจากเดินมาถึงห้องน้ำ เย้นหว่านพยุงโห้หลีเฉินมาถึงข้างชักโครกอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเธอก็นิ่งค้าง กระอักกระอ่วนอยู่บ้าง

เรี่ยวแรงทั้งหมดของโห้หลีเฉินพิงบนตัวของเธอทั้งหมด เหมือนว่าตนเองยืนไม่ไหว แต่เขาจะเข้าน้ำ หรือว่าเธอต้องพยุงเขาไว้ ดูเขาทำธุระอย่างนั้นเหรอ?

งั้นก็ช่างน่าอายสินะ

โห้หลีเฉินยืนอยู่แบบไม่มีการขยับสักก้าว ค่อยๆ เอียงศีรษะ มองท่าทางซับซ้อนและความงดงามบนหน้าเย้นหว่านที่เปลี่ยนแปลงอยู่แบบนั้น

เป็นท่าทางที่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่อยากร้องไห้นั้นแล้ว

เขาอดผุดความคิดสนุกขึ้นมาไม่ได้ ยกๆ แขนที่พึ่งพันแผลมาเมื่อสักครู่ขอตนเองขึ้น

พูดเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ “มือฉันไม่สะดวก”

เย้นหว่านตกใจฉับพลัน แก้มยิ่งแดงเพิ่มขึ้น เลือดเกือบหยดออกมาได้แล้ว

มือของเขาไม่สะดวก งั้นก็เป็นเธอ......

ถอดกางเกงลงให้เขาเหรอ?

เส้นสายตาของเธอชำเลืองมองไปทางส่วนนั้นของโห้หลีเฉินไม่หยุด ชุดคนไข้หลวมบางเบา สามารถพอมองเห็นความใหญ่ของตรงนั้นได้

ชั่วขณะนั้นเธอคอแห้งผาก กลืนๆ น้ำลายลง

เธอกับโห้หลีเฉิน แม้แต่เรื่องแบบนั้นยังไม่เคยทำเลย จะหมุนแบบก้าวกระโดดไปโดยตรงถึงขั้นดูเขาเข้าห้องน้ำเลยเหรอ?

คิดดูแล้วยังเขินอายมาก

แต่ว่าเขาไม่สะดวก และคนที่สามารถทำเรื่องนี้ได้ก็มีเพียงเธอ

เป็นเธอที่บอกว่าอยากมาดูแลเขาอย่างเต็มไปด้วยน้ำใสใจจริง

เย้นหว่านพัวพันแล้วพัวพันอีก ลังเลแล้วลังเลอีก ในที่สุดกัดฟันตัดสินใจ

เธอหน้าแดง ยื่นมือคลำไปตรงนั้นของเขาอย่างฝืดแข็ง

วินาทีนั้นที่มือน้อยของเธอแตะโดนที่เอวเขา ร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินแข็งนิ่งฉับพลัน ชั่วพริบตาเดียวสายตาเปลี่ยนมามืดครึ้มอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เขาเพียงแค่ล้อเธอเล่น ไม่คิดว่าเธอยังกล้าจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้......

เขาจับมือของเธอเอาไว้ “เธอรู้ไหมว่านี่หมายความว่าอะไร?”

แก้มเย้นหว่านยิ่งแดง มือที่โดนเขากุมไว้ราวกับไฟลวก เผาไหม้

แน่นอนเธอรู้นี่หมายความว่าอะไร สนิทแนบแน่น ไม่มีเข้ากันไม่ได้สักนิด บนโลกนี้ยังมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมยิ่งกว่านี้อีกเหรอ?

ตอนที่ตัดสินใจอยู่ด้วยกันกับโห้หลีเฉิน เธอก็ไม่ขจัดออกไปอีก เพียงแต่ครั้งแรกยังรู้สึกเขินอายเป็นพิเศษเท่านั้นเอง

เธอกัดๆ ริมฝีปาก หลับตาลงอย่างตรงไปตรงมา “ฉัน ฉันไม่มอง”

ท่าทางที่หลอกลวงตนเองนั้นทำให้ไฟสั่นไหวในใจโห้หลีเฉินยิ่งลุกโหมขึ้น

ถ้าไม่ใช่ท่าทีในอดีตของเธอเคยบอกว่าไม่รักเขาอย่างแน่วแน่ ถ้าไม่ใช่มาเพื่อตอบแทนบุญคุณ เขาคงจะเข้าใจผิดกระทั่งคิดว่าเธอยอมรับเขาได้แล้ว

โห้หลีเฉินรู้อย่างชัดเจน เป็นแบบนี้ต่อไปอีก เขาคงควบคุมไม่อยู่

และไม่ว่าสรุปเย้นหว่านจะมีความปรารถนาอะไร ก็คงบังคับเธอให้อยู่ข้างกายแบบไม่สนใจทุกอย่าง

“เธอออกไป”

เขาสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง กดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านบ้าคลั่งลงกลางใจ พูดเสียงเย็นชา

เย้นหว่านลืมตาขึ้นอย่างตกใจ “งั้นคุณจะทำยังไง?”

โห้หลีเฉินพูดอย่างไม่สบายใจ “มือของฉันยังไม่ได้พัง”

ไม่สะดวกกับไม่สามารถใช้การได้โดยสิ้นเชิง เหมือนจะเป็นสองความหมาย

ทันใดนั้นพอเย้นหว่านเข้าใจขึ้นมาก็ยิ่งอับอายเพิ่มขึ้นอีก เมื่อสักครู่เธอคงเข้าใจผิดแล้วเหรอ?

ขายหน้ามาก

“งั้น งั้นคุณเชิญก่อน......เสร็จแล้ว เสร็จแล้วเรียกฉันนะ”

โห้หลีเฉินขยับคิ้วเล็กน้อย จ้องมองเธอด้วยสายตาลุ่มลึก “ทำไมจำเป็นต้องเป็นเธอ?”

“นั่นเป็น.....”

เย้นหว่านอยากบอกว่าไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมาแตะต้องเขา แต่คำพูดติดอยู่ที่ปาก รู้สึกว่าเขินอายมาก

กลัวเขาเห็นว่าเธอเป็นพวกโรคประสาท

เธอลังเลสักพัก เปลี่ยนคำพูด “ทำเรื่องอะไรต้องยืนหยัดทำไปโดยตลอด สิ่งที่ควรทำ ฉันก็ต้องทำอย่างครบถ้วนสมบูรณ์”

คำตอบนี้ โห้หลีเฉินไม่พอใจมาก

เขาหัวเราะเยาะ “เธออุทิศตัวให้กับสิ่งที่ทำมาก ต่อไปเปลี่ยนอาชีพมาเป็นพยาบาลเฝ้าไข้แล้วกัน”

เย้นหว่านเคร่งขรึมมาก เหมือนนำปัญหาข้อนี้ของโห้หลีเฉินมาพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนรอบหนึ่ง

สีหน้าที่มองโห้หลีเฉินนับวันยิ่งไม่สู้ดี หรือว่าเธอยังคิดจะไปดูแลผู้ชายคนอื่นจริงๆ? ผู้หญิงก็ไม่ได้

สักพักหนึ่งเย้นหว่านถึงเหมือนคิดออกแล้ว พูดด้วยท่าทางจริงจัง

“คุณโห้ ถ้าต่อไปคุณแข็งแรงดี ได้รับบาดเจ็บให้น้อย ฉันน่าจะไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนอาชีพ”

โห้หลีเฉินมึนงงนิดหน่อย นี่เธอหมายความว่าเพียงแค่ดูแลเขาเหรอ?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังมีต่อไปด้วย?

ความหมายลึกซึ้งในคำพูดของเธอเกือบถูกเขาขุดค้นออกมาทั้งหมด แต่ยิ่งขุดค้นจนทะลุถึงแก่นแท้ เขายิ่งรู้สึกไม่อยากเชื่อ เป็นเขาคิดมากเกินไป

บางทีเย้นหว่านอาจจะแค่พูดไปเรื่อย

ในใจถูกยั่วยวนจนสับสนไปหมด โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง นอนลงไปอย่างว่องไว

“ปิดไฟ นอน”

ผู้หญิงคนนี้ เขาไม่สามารถคาดหวังและเข้าใจผิดต่อเธอได้มากเกินไป มองไม่เห็นก็ไม่รำคาญใจ

พอปิดไฟแล้ว เย้นหว่านก็นอนลงมาบนโซฟา

ตามมาด้วยระยะห่างช่วงหนึ่ง แต่ว่าในความมืด เย้นหว่านยังมองเห็นภาพเงาของโห้หลีเฉินที่เลือนรางได้ รู้สึกถึงการมีตัวตนของเขา

ความไม่สงบใจและความสับสนของเธอในช่วงเวลานี้ดูเหมือนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสงบลงมาเพราะเหตุนี้

เดิมทีไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร ขอเพียงอยู่ข้างกายของผู้ชายคนนี้ หัวใจของเธอถึงจะคงที่