สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 315

บทที่ 315 ตอนที่คิดว่าใกล้สำเร็จสถานการณ์กลับเลวร้าย

บนหน้าของหล่อนมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่กลับตามใจชอบอยู่เพียงคนเดียว ราวกับไม่มีความหมายอื่นใด แค่การดูแลระหว่างเพื่อนทั่วไป

ก่อนหน้านี้เพราะรู้สึกผิด เพราะความสัมพันธ์ตั้งแต่เด็ก โห้หลีเฉินไม่เคยปฏิเสธมู่หรุงซิ่นอย่างนี้ เหมือนความสัมพันธ์ของพวกเขาฉินฉู่ วางหล่อนไว้ข้างกาย

แต่ว่าความสัมพันธ์แบบนี้ ก่อนหน้านี้กลับทำให้เย้นหว่านเข้าใจผิดคิดว่ามู่หรุงซิ่นเป็นแฟนสาวของเขา

ความเข้าใจผิดแบบนี้ เขาไม่ชอบเลย แม้กระทั่งรำคาญอยู่บ้าง

แม้แต่มู่หรุงซิ่นก็ห่างเหินไปด้วย

โห้หลีเฉินเงยหน้า มองเห็นแอปเปิลที่เข้ามาใกล้ริมฝีปาก แอปเปิลนี้ปอกอย่างเป็นระเบียบ เหมือนผลงานศิลปะที่ประณีต พอๆ กันกับพ่อครัวฝีมือดีทั่วไปเหล่านั้น

แต่แอปเปิลที่เย้นหว่านปอก กลับรูปร่างใหญ่เล็กไม่เท่ากัน ล้วนไม่มีศิลปะที่พูดได้สักนิด เป็นวิธีการทานที่หยาบที่สุด

แต่เขากลับรู้สึกว่ามีเพียงแอปเปิลที่เย้นหว่านปอกเท่านั้น ถึงทำให้เขาอยากทาน

โห้หลีเฉินสีหน้าเย็นยะเยือก ริมฝีปากบางเม้มออก อยากจะปฏิเสธ เวลานี้เป็นอีกครั้งที่ประตูห้องถูกคนผลักเปิดอย่างไม่มีมารยาทสักนิด

“อาหารเช้าเอากลับมา……” แล้ว……

คำพูดของเย้นหว่านยังไม่ทันพูดจบ เสียงก็ขาดหายไปอย่างฉับพลัน

เธอมองเห็นคนข้างเตียงคนไข้ด้วยความแปลกใจอย่างยิ่ง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นมู่หรุงซิ่น เวลานี้เธอยังถือแอปเปิลอย่างสนิทแนบชิดขนาดนั้น ต้องการป้อนโห้หลีเฉิน

ชั่วขณะนั้นในทรวงอกมีไฟโกรธและความหึงเดือดดาลเพิ่มขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่

โห้หลีเฉินหันหน้ามามองเห็นเย้นหว่านที่หน้าประตู เธอยืนใจลอยอยู่ที่นั่น ท่าทางโดนโจมตีอย่างทุกข์ทน

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย

มู่หรุงซิ่นหันหน้ามองตามไป พอมองเห็นเป็นเย้นหว่าน ก็อึ้งค้างแวบหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียวความหวาดกลัวปีนขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจของหล่อน

เรื่องในวันนั้นมีเพียงหล่อนกับเย้นหว่านที่รู้ชัดเจน เป็นเพราะหล่อนผลัก เย้นหว่านถึงพุ่งไปที่ไฟแดงกะทันหัน ผู้สร้างประเพณีนิยมที่เลวร้ายในเรื่องนี้ พูดได้ว่าเป็นเพราะหล่อน

ถ้าเย้นหว่านพูดเรื่องนี้ออกมา คนตระกูลโห้ แม้กระทั่งโห้หลีเฉินก็จะพาลโกรธหล่อนไปด้วยเพราะเหตุนี้

และยิ่งไม่มีใครรู้ว่ารถที่ชนเข้ามาด้วยความเร็วคันนั้น เป็นหล่อนที่หาคนทำ

เดิมทีหล่อนอยากจะให้เย้นหว่านตาย แต่ว่านึกไม่ถึงว่าสุดท้ายเกือบจะเอาชีวิตของโห้หลีเฉินแล้ว

สองวันนี้ หล่อนใจผวาหวาดกลัว เพราะเหตุนี้จึงไม่กล้ามาเยี่ยมโห้หลีเฉินที่นี่แต่อย่างใด ไม่ง่ายที่วันนี้จะรวบรวมความกล้ามาอยู่เป็นเพื่อนโห้หลีเฉิน กลับไม่คิดว่าเย้นหว่านก็มาเช่นกัน

พวกหล่อนเป็นดาวมฤตยูโดยธรรมชาติเหรอ ทำให้เย้นหว่านมาเวลานี้ได้?

“เย้นหว่าน เธอมาทำอะไร?”

มู่หรุงซิ่นทำหน้าเย็นชา มองเย้นหว่านอย่างดุด่ารุนแรง น้ำเสียงนั้นราวกับหล่อนเป็นเจ้าของห้องคนไข้แห่งนี้

และในน้ำเสียงที่ไม่พอใจยิ่งมีความไม่ชอบและขับไล่อย่างเห็นได้ชัด

คนที่หนังหน้าหนาหน่อย ถ้าไม่ใช่ตอนนี้รู้สึกลำบากใจ ก็ต้องร้องไห้โฮๆ หนีไปแล้ว

เย้นหว่านกุมอาหารเช้าในมือไว้แน่น สีหน้าดูแย่เป็นพิเศษ และโกรธแค้น

ดีมาก มู่หรุงซิ่น เธอยังไม่ได้ไปหาหล่อนเพื่อคิดบัญชี หล่อนยังมีหน้ามาเยี่ยมโห้หลีเฉิน

หล่อนยังอยากทำร้ายโห้หลีเฉินอีกเหรอ?

เสียง “ปึง” ทีหนึ่ง เย้นหว่านนำอาหารเช้าในมือโยนทิ้ง หน้ามืดดำอยู่ เดินเข้ามาด้วยความเดือดดาล

เธอยกมือ จับมือที่มู่หรุงซิ่นถือแอปเปิลไว้

“เธอห้ามเข้าใกล้โห้หลีเฉินอีก”