สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 316

บทที่ 316 ความจริงเปิดเผย

มู่หรุงซิ่นรู้สึกใจผวา หล่อนกัดฟันพูดว่า “แต่ไหนแต่ไรความสัมพันธ์ฉันกับตระกูลโห้ก็ดีอยู่แล้ว เรื่องใหญ่แบบนี้ ฉันย่อมรู้เป็นธรรมดา”

หล่อนหลังตรงดิ่ง แสร้งทำเป็นพูดแบบมีเหตุผลเต็มปากเต็มคำ แต่มีเพียงหล่อนเองที่รู้ว่าตอนนี้หล่อนมีกำลังไม่พอมากเท่าไร

เรื่องแบบนี้ หล่อนไม่รู้ว่ามีสักกี่คนในตระกูลโห้ที่รู้เรื่องแล้ว หล่อนได้แต่เสี่ยงดู ยังมีญาติคนอื่นของตระกูลโห้ที่รู้ ทำให้โห้หลีเฉินเชื่อว่าเป็นคนเหล่านั้นของตระกูลโห้บอกหล่อน

สายตาของโห้หลีเฉินถึงตกลงบนตัวของมู่หรุงซิ่นราวกับให้รางวัลเป็นครั้งแรก

เพียงแต่สายตานั้นกลับหนาวเย็นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

วันนั้นหลังจากเขาบอกว่าถอนหมั้นแล้วก็จากไปทันที แต่เรื่องราวหลังจากนั้นเป็นอย่างไรบ้าง เขากลับมั่นใจอย่างชัดเจนมาก

จูเหลียนอีงไม่เห็นด้วยที่จะถอนหมั้น ถึงแม้หลังเขาพูดไป จูเหลียนอีงยังดึงดันจัดพิธีแต่งงานต่อไปอีก เรื่องถอนหมั้นนี้ นอกจากพ่อบ้านแล้วก็ไม่ได้ให้คนรอบข้างรู้เรื่อง

คนอื่นๆ ของตระกูลโห้ยิ่งไม่รู้เลย

ทว่ามู่หรุงซิ่นกลับรู้ เห็นได้ว่าเดิมทีไม่ได้รับรู้มาจากปากของคนตระกูลโห้ สำหรับหล่อนรู้ได้อย่างไรกันแน่ คิดดูให้ละเอียดแล้วน่ากลัวที่สุด

ผู้หญิงคนนี้ เดิมทีก็เหมือนกับคนอื่นๆ ดูขึ้นมาไม่ใช่ภายนอกที่แสนดีไร้เดียงสาแบบนั้น แถมยังลงมือต่อตระกูลโห้ด้วย

มิตรภาพทั้งหมดในอดีต อยู่ในช่วงเวลาที่ฉับพลันก็พังทลายทั้งหมด

เย้นหว่านไม่รู้ว่าสรุปแล้วในตระกูลเกิดสถานการณ์อะไร แต่ดูการแสดงออกของโห้หลีเฉิน จึงทายภาพรวมได้คร่าวๆ

มู่หรุงคนนี้ หางจิ้งจอกโผล่ออกมาแล้ว

เธอแอบยิ้มเยาะ พูดต่อไป “ใช่จริงด้วย ฉันก็ลืมไป เธอกับโห้หลีเฉินเคยเป็นคู่ที่รักใคร่กันมาก เป็นเพราะหลังรถชนเธอท้องไม่ได้ คุณย่าโห้ถึงแยกคู่รักที่แน่นแฟ้นออกจากกัน กั้นเธอกับโห้หลีเฉินให้แยกกัน

ตอนนี้เธอได้รับความช่วยเหลือของป่ายฉี สามารถมีลูกเป็นของตัวเองได้อีกครั้ง ดังนั้นฉันกับโห้หลีเฉินถอนหมั้นกันครั้งนี้ คุณย่าโห้เลยให้เธอมาแทนที่ฉัน มาเป็นเจ้าสาวคนนี้ ในที่สุดความสัมพันธ์หลายปีขนาดนี้ของเธอกับโห้หลีเฉินก็ได้รับผลดี ฉันต้องยินดีกับเธอด้วยรึเปล่า?”

คำพูดพวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่มู่หรุงซิ่นหลอกลวงเย้นหว่านมาก่อน แต่คาดไม่ถึงว่าตอนนี้เย้นหว่านจะพูดออกมาทั้งหมดต่อหน้าโห้หลีเฉิน

งั้นคำโกหกพวกนี้ของหล่อน ชั่วขณะนั้นก็ถูกเปิดโปงทั้งหมดแล้ว

รวมทั้งความเห็นแก่ตัวของหล่อนต่อโห้หลีเฉิน และทุกอย่างที่แอบทำลับหลังเขา

มู่หรุงซิ่นหนังศีรษะชา โต้กลับอย่างลนลาน “เธอพูดเหลวไหล!”

การโต้กลับของหล่อน เห็นได้ชัดว่าไร้พลังซีดเซียวแบบนั้น แม้กระทั่งรู้สึกถึงสายตาที่เหน็บหนาวเสียดกระดูกของชายหนุ่มด้านข้างอย่างชัดเจน

หล่อนกระวนกระวาย สับสนถึงที่สุดแล้ว

หล่อนหันหน้ามา อธิบายกับโห้หลีเฉินอย่างเร่งรีบ “เฉิน นายเชื่อฉันนะ เรื่องพวกนี้ฉันไม่ได้พูด เย้นหว่านเข้าใจผิดเอง มิตรภาพที่ฉันมีต่อนาย แต่ไหนแต่ไรนายรู้ชัดเจนที่สุด

เฉิน นายจะต้องเชื่อฉันนะ เชื่อฉันได้รึเปล่า?”

ขณะพูดอยู่ หล่อนยิ่งหวาดกลัว อยากเข้าไปดึงแขนของโห้หลีเฉิน กลับถูกชายหนุ่มหลบออกนิดหน่อย

โห้หลีเฉินมองหล่อนด้วยสายตาที่บางเฉียบ แต่ละคำแต่ละประโยค สอบถามอย่างเสียงเย็นชา

“ที่รถชนวันนั้น เป็นเธอกับเย้ยหว่านอยู่ที่ข้างทาง?”

มู่หรุงซิ่นแข็งทื่อฉับพลัน เย็นตั้งแต่หนังศีรษะไปถึงปลายเท้า

โห้หลีเฉินฉลาดระดับใด แม้กระทั่งเย้นหว่านยังไม่ทันได้พูดเรื่องรถชนวันนั้น คาดไม่ถึงเขาจะเดาได้แล้ว

แม้กระทั่งมู่หรุงซิ่นยังไม่อยากเชื่อ เขาคนนี้ที่ไม่เคยเชื่อเรื่องบังเอิญ จะนำเรื่องในวันนั้น ขยายออกว่าอย่างไรบ้าง

หล่อนกลัวแล้ว รีบร้อนแก้ตัว “ไม่ ไม่ใช่ ฉัน……”

“คุณหนูมู่หรุง หรือว่าคนที่คุยอยู่ข้างทางกับฉันวันนั้นไม่ใช่คุณ?”

เย้นหว่านแสร้งทำเป็นส่งเสียงอย่างตกใจ การแสดงออกนั้นกลับเต็มไปด้วยการหยอกล้อและเอือมระอา