สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 318

บทที่ 318 เธอกินคำหนึ่งฉันคำหนึ่ง

โห้หลีเฉินมองท่าทางของเธอจนใจลอย ผู้หญิงคนนี้ ไม่กี่วันนี้ดูแลเอาใจเขาไปหมดทุกสิ่งอย่างจริงๆ

เอาใจจนทำให้ใจของเขาดวงนี้เคลื่อนไหวราวกับฟื้นคืนชีพ

เขายื่นมือไปจับมือน้อยของเธอที่กำลังตักถั่วลิสงไว้

เย้นหว่านเงยหน้า มองเขาอยู่รีบร้อนอธิบาย “ฉันตักออกมาก็ไม่มีถั่วลิสงแล้ว คุณกินได้เลย ไม่ต้องรังเกียจได้ไหม ต้มโจ๊กนี้ต้องใช้เวลาสักพักหนึ่ง ให้รออีกถ้วยหนึ่งมา คุณคงจะหิวแย่เลย”

“กลัวฉันหิวแย่ขนาดนั้น?”

“แน่นอนสิ! คุณเป็นคนป่วยนะ”

สายตาของโห้หลีเฉินลึกแล้วลึกอีก “ฉันกลัวเธอหิวแย่เหมือนกัน”

เย้นหว่านอึ้งค้างทันใด ทั่วทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อต

นี่โห้หลีเฉินกำลังยั่วยวนเธอเหรอ? ช่างไม่ไหวเสียเลย คำพูดนี้เลี่ยนเกินไป เธอคงรับไม่ไหวหรอก

เห็นท่าทางเย้นหว่านแก้มแดงมาก โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากยิ้มๆ จับมือน้อยของเย้นหว่านไว้ นำช้อนที่ใส่โจ๊กผสมถั่วลิสง ยัดไปในปากของเย้นหว่านแล้ว

โจ๊กอุ่นๆ มาถึงในปาก รสชาติอร่อยที่สุด กระเพาะยามเช้าที่ว่าง ชั่วขณะนั้นยิ่งหิวแล้ว

เย้นหว่านแปลกใจ “คุณทำอะไร? ฉันไม่หิว”

เธออยากปฏิเสธ โห้หลีเฉินกลับดึงมือของเธอไว้ ตักโจ๊กอีกช้อนหนึ่ง

โจ๊กช้อนนั้นพึ่งตักถั่วลิสงไป ด้านบนจึงไม่มีถั่วลิสง เขายื่นไปในปากของตนเอง กินลงไปคำหนึ่ง

“ที่มีถั่วลิสงเธอกิน ไม่มีถั่วลิสงฉันกิน”

แบบนี้ไม่ถือว่าสิ้นเปลือง และไม่ต้องปล่อยท้องหิวด้วย

เป็นความคิดที่ดี แต่ว่า……

เย้นหว่านมองช้อนนั้นอยู่ แก้มยิ่งแดงเพิ่มขึ้นอีก แบบนี้คุณกินคำหนึ่งฉันกินคำหนึ่ง ยังต้องใช้ช้อนเดียวกัน เทียบกับจูบแบบอ้อมๆ ยังจะคลุมเครือหลายระดับ

เว่ยชีที่อยู่ด้านข้างก็ปิดหน้าแล้ว แสดงว่าทนดูต่อไปไม่ไหว

มีใครที่พิจารณาถึงความรู้สึกของเขาที่เป็นคนโสดคนนี้บ้างหรือไม่? ช่างเลี่ยนเหลือเกิน ช่างใช้ไม่ได้เลย กินโจ๊กยังสามารถเอื่อยเฉื่อยแบบนี้ได้ ยังมีเส้นแบ่งอยู่หรือไม่?

เย้นหว่านหน้าแดงกินโจ๊กส่วนใหญ่ อิ่มจนไม่ไหว

เดิมทีเธอควรกินเพียงส่วนชั้นด้านบนที่มีถั่วลิสงนั้น แต่ตอนที่โห้หลีเฉินตักแต่ละครั้ง มักจะเอาถั่วลิสงติดมาด้วยนิดหน่อย ชักนำให้เธอต้องกินช้อนนั้น ไปๆ มาๆ เธอก็กินอันนั้นมากที่สุด

เธอสงสัยอยู่นิดหน่อยว่าโห้หลีเฉินจงใจ

โห้หลีเฉินกลับบอกว่า “บนมือนี้มีแผลมักจะไม่คล่องแคล่ว ช้อนก็จับไม่นิ่งด้วย”

เห็นเขาว่าแบบนี้ ชั่วขณะนั้นความสงสัยอะไรในใจเย้นหว่านก็หายวับไปหมดจด ล้วนเปลี่ยนมาเป็นปวดใจ

“เจ็บมั้ย? ต้องเรียกหมอมาดูหน่อยรึเปล่า ใส่ยาใหม่อีกครั้งไหม?”

เห็นท่าทางที่เป็นห่วงของเย้นหว่าน อารมณ์ของโห้หลีเฉินอดเปลี่ยนไปไม่เลวเลยทีเดียว

บนหน้าเขาไม่มีการแสดงออกที่มากมาย ส่ายหน้าเบาๆ

“นิดหน่อยเท่านั้น ทนได้”

ชั่วขณะนั้นเย้ยหว่านยิ่งปวดใจขึ้นอีก แม้แต่ดื่มน้ำแก้วหนึ่งยังไม่ยอมให้โห้หลีเฉินขยับมือด้วยตนเอง

เว่ยชีที่อยู่ด้านข้างทำหน้าเซ่อซ่าไป พูดอะไรไม่ออกเลย

แขนที่คุณผู้ชายใช้ช้อนนั้น เหมือนมีเพียงแผลถลอกนิดเดียวเองมั้ง? ระดับแบบนั้น สมัยก่อนแม้แต่คิ้วเขายังไม่ขมวดเลยสักนิด ตอนนี้คาดไม่ถึงจะพูดว่าต้องทน……

เฮ้อ ผู้ชายที่มีความรักนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ

เว่ยชีค่อยๆ เดินออกไป แอบปิดประตูให้สนิท ถึงแม้เขาจะรับผิดชอบอยู่ข้างกายของโห้หลีเฉินตลอดเวลา แต่พอมีเย้นหว่านอยู่ เขายอมอ่อนข้อให้ดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงได้กินอาหารหมาจนอิ่มเกินไป ไม่ช้าไม่เร็วคงจะจุกตาย

……

ความสัมพันธ์ระหว่างเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินกำลังเปลี่ยนมาดีอย่างไม่รู้ตัว อยู่ด้วยกันนับวันยิ่งกลมกลืน

เย้นหว่านกลายมาเป็นเจ้าของห้องคนไข้แห่งนี้ พักอยู่ในนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมง ทานด้วยกันพักด้วยกันนอนด้วยกันกับโห้หลีเฉิน ขอเพียงคนที่มาห้องคนไข้ วินาทีแรกต่างก็ต้องมองเห็นเย้นหว่าน

บรรดาหมอเคยชินกันการมีตัวตนของเย้นหว่านแต่นานแล้ว ถือโอกาสคุ้นชินได้อาหารหมาอยู่ไม่ขาดด้วย

อารมณ์ของโห้หลีเฉินนับวันยิ่งดีขึ้น หลังจากที่เย้นหว่านมาก็แทบจะไม่เคยอารมณ์เสียใส่ หรือทำหน้าเย็นชาใส่