สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 322

บทที่ 322 ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนั้น

"จริงๆแล้วฉันตั้งใจมากๆเลยนะ"

ขณะที่เย้นหว่านพูด ก็ยื่นมือออกไปเพื่อปลดกระดุมเสื้อคนไข้ของโห้หลีเฉิน ท่าทางที่จริงจังของเช่นนั้น ดูเหมือนจะมาแทนที่งานทั้งหมดของคุณหมอแล้ว

สีหน้าของโห้หลีเฉินเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า เดิมทีเขาไม่อยากให้เย้นหว่านเห็นบาดแผลของเขาและทำให้เธอกลัว แต่ถ้าเธอทายาให้เขาอีกครั้งด้วยตัวเอง มันจะไม่เพียงแค่มองเห็นแล้ว แต่ได้มองเห็นอย่างดูละเอียดและชัดเจน

จนปัญญา โห้หลีเฉินคว้าข้อมือของเย้นหว่านไว้

"คุณยืนอยู่ข้างๆ และให้หมอจัดการให้ผม"

เมื่อเห็นโห้หลีเฉินเอ่ยปากพูด เย้นหว่านก็ก้าวถอยหลังไปสองก้าวทันที เพื่อให้มีที่ว่างสำหรับคุณหมอออกมา

เธอพูดว่า "ฉันจะเป็นผู้ช่วยให้พวกคุณเอง"

โห้หลีเฉินจนปัญญา “ไม่จำเป็น คุณแค่นั่งลงก็พอแล้ว”

“แต่ฉันอยากทำอะไรเพื่อคุณสักหน่อยนี่นา”

เย้นหว่านยืนอยู่ข้างชั้นวางยา และรีบไปแย่งอุปกรณ์ที่คุณหมอต้องการใช้อย่างคล่องแคล่ว

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของเธอ ดูเหมือนว่าเธอได้ศึกษาอย่างเป็นพิเศษมานานแล้ว

ดวงตาของโห้หลีเฉินกะพริบแสงเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเขามองไม่เห็นความตั้งใจของเย้นหว่านที่มีต่อเขา แต่เขาก็รู้ว่า ที่เธอกระตือรือร้นขนาดนี้เป็นเพราะอะไร

ช่วงเวลานี้ โห้หลีเฉินใช้ให้เย้นหว่านไปซื้ออาหารเช้า เย้นหว่านก็ถือโอกาสทำตามสถานการณ์ที่เอื้ออำนวย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เห็นบาดแผลของโห้หลีเฉิน

แต่ว่าวันนี้ ยืนอยู่ไม่ไกล เธอมองเห็นบาดแผลบนร่างกายของเขาอย่างชัดเจน มองเห็นในสายตาทั้งหมด

เพียงแวบเดียว หัวใจของเธอก็หดตัวลงแล้ว

ได้เตรียมการมาเป็นเวลานานนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ตอนที่ได้เห็นมันด้วยตาของตัวเองนั้น เย้นหว่านก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ มีของเหลวอุ่นๆพุ่งเข้ามานัยน์ตา ใกล้ที่จะหล่นร่วงลงมา

บาดเจ็บที่สาหัสเช่นนี้ โห้หลีเฉินจะไม่เจ็บปวดได้อย่างไร

โห้หลีเฉินมองไปที่สีหน้าของเย้นหว่าน ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดเสียงต่ำว่า

"ทนดูไม่ได้ก็อย่าดูเลย"

“ฉัน ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันโอเค”

เย้นหว่านกัดฟัน และยกยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าอย่างยากลำบาก

รอยยิ้มนั้น ไม่ได้เห็นว่าดูดีมากกว่าร้องไห้สักเท่าไหร่

โห้หลีเฉินมองเธอตรงๆ แต่ทว่ากลับรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอห่วงใยเขา และสงสารเขา เขาสามารถมองออกได้

เธอเคยพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่าเธอไม่ชอบเขา ตอนนี้ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ล่ะ？

ในใจของเธอ เขามีจุดยืนอยู่ตำแหน่งไหนกันแน่...

"คุณหนูเย้น รบกวนหยิบยาทาให้หน่อยครับ"

คุณหมอรักษาหลักหันศีรษะไปมองเย้นหว่าน และเรียกเธอด้วยเสียงเบา

เย้นหว่านถึงจะได้กลับมามีสติ และรีบพูดไปว่า "ได้ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"

ขณะที่พูด เธอก็ไปที่รถเข็นยาเพื่อหยิบยาทา แต่ทว่าเธอไม่ได้หยิบทายาหลอดนั้นโดยตรง เธอกลับพลิกมือหนึ่งครั้ง และแทนที่ด้วยยาหลอดนั้นที่ป่ายฉีให้เธอ

ด้านบนมีฉลากเดียวกันแปะอยู่ มองดูคล้ายๆกับเป็นยาชนิดเดียวกัน

เดิมทีคนอื่นส่งมอบยาเข้าไปนั้น จะมีคนดูแลและตรวจสอบส่วนกลางอยู่ แต่เมื่อผู้ส่งมอบยาเหล่านี้เป็นเย้นหว่าน ก็เลยกลับตกอยู่ในมือของคุณหมอรักษาหลักโดยตรง

คุณหมอรักษาหลักถือหลอดยานั้น นิ้วมือแกร่งแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ สีหน้าประหม่าเล็กน้อย

ยาหลอดนี้ ในโลกทางการคุณหมอ ถือว่าเป็นยาวิเศษที่ยังไม่ได้กำเนิด

คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะมีโอกาสได้ใช้มันสักครั้ง นี่เป็นสิ่งที่รุ่งโรจน์ที่สุด ในประวัติศาสตร์การเป็นหมอของเขาเลย

แต่ว่าน่าเสียดาย ทว่าไม่สามารถบอกให้คนนอกรู้ได้ ดังนั้นต้องแอบทำอย่างเงียบๆ

คุณหมอรักษาหลักใช้มันอย่างระมัดระวัง และไม่สิ้นเปลืองเลยสักนิดเดียว ทายาทั้งหมดให้โห้หลีเฉินอย่างระมัดระวังและรอบคอบ

เย้นหว่านเห็นว่ายาทาหลอดนี้ได้ถูกใช้ทาแล้ว หินก้อนใหญ่ที่แขวนอยู่ในใจ ก็ค่อยๆร่วงหล่นลงอย่างเงียบๆ

แม้ว่าจะแอบทำลับหลังโห้หลีเฉิน ตราบใดที่เขาสามารถหายได้เร็วขึ้น เรื่องอื่นๆก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

หลังจากที่คุณหมอรักษาหลักทายาเสร็จแล้วนั้น ก็ส่งมันกลับไปยังเย้นหว่าน เย้นหว่านก็ถือโอกาสใช้วิธีการชั่วร้าย ล้างแผลตัวเดิม และนำตัวยาเก็บไปซ่อนไว้

ยาเหล่านี้เข็นออกไป จะถูกทำลาย และในวันพรุ่งนี้ก็จะล้างแผลตัวใหม่มา