สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 323

บทที่ 323 ห่างเหิน

ขมับของเว่ยชีหยักขึ้นอย่างรุนแรง และรีบเดินพุ่งไปข้างหน้า

"รีบทำความสะอาดแล้วออกไปซะ ไปเสิร์ฟอาหารใหม่"

"ค่ะ ค่ะ"

สาวใช้ถึงจะได้มีสติกลับมา และเริ่มเก็บทำความสะอาดอย่างเร่งรีบ

เว่ยชีมองไปที่โห้หลีเฉิน และพูดอย่างลองเชิงว่า "ท่านครับ ให้ผมโทรศัพท์ไปหาคุณหนูเย้น ให้เธอกลับมาทานอาหารเย็นดีไหมครับ?"

"ไม่อยากอาหาร ออกไปให้พ้น"

จู่ๆสีหน้าของโห้หลีเฉินก็ไม่สู้ดีขึ้นมา ทำไมเขาต้องโทรศัพท์เรียกให้เธอกลับมาทานอาหารเย็นด้วย？

หัวใจของเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าอยากจะไปได้ก็ไปนั่นแหละดีแล้ว

จู่ๆเว่ยชีก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ ขมขื่นทั้งใบหน้า พูดทักทายกับสาวใช้ให้รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

เย้นหว่านกลับมาถึงห้องพักคนไข้ ก็พบว่าบรรยากาศในห้องไม่ค่อยปกติเล็กน้อย

โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าที่เย็นชา ความดันอากาศในห้องทั้งหมดถูกกดต่ำลงมากจนทำให้คนหายใจไม่ออก

บรรดาสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆต่างก็ลดตาลงและทำตาปริบๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความกลัวเต็มตัว

เกิดอะไรขึ้นเหรอ？

เย้นหว่านงงงวย เดินยังไม่ถึงข้างๆเตียงคนไข้ ก็ดึงเว่ยชีถามว่า

"เว่ยชี เกิดอะไรขึ้นเหรอ？ตอนที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นเหรอ？"

ไม่ใช่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรอก แต่มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว

เว่ยชีกำลังจะพูดอย่างรวดเร็ว ขณะนี้ สายตาเย็นชาอันตรายของชายหนุ่มบนเตียงคนไข้ที่กวาดเข้ามาแวบหนึ่ง ทำให้เว่ยชีหวาดกลัวอย่างมีไหวพริบ และเขาก็กลืนคำพูดกลับเข้าไปคอ

เขารีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วสองก้าว ยิ้มอย่างถูกบีบบังคับเป็นอย่างที่สุด

“คุณหนูเย้น ยังไงคุณก็ควรเข้าไปก่อนเถอะนะครับ”

เว่ยชีดูท่าทางเช่นนี้ราวกับว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งทำให้เย้นหว่านสับสนมากขึ้นไปหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย

เธอเดินยังข้างเตียงอย่างรวดเร็ว และมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างละเอียดรอบคอบตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งครั้ง ยกเว้นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก บนตัวกลับมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร

อย่างไรก็ตามชายคนนี้มีบาดแผลที่น่ากลัวทั้งหมดบนร่างกายของเขามาก่อน และเขาก็สามารถปกปิดมันได้เป็นอย่างดี

“โห้หลีเฉิน คุณเป็นอะไรไป?”

โห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่าน ดวงตาของเขาอึมครึมมากขึ้น ปล่อยอากาศเย็นออกมาตามอำเภอใจ

เขาเอ่ยปากพูดอย่างเคร่งขรึม "ไม่ได้เป็นไร"

หลังจากพูดเสร็จ แล้วก็ไม่ได้มองไปที่เย้นหว่าน และเปิดหนังสือในมือ

แม้ว่าท่าทางจะดูเหมือนกำลังอ่านหนังสืออยู่ แต่นั่นเป็นท่าทางที่จงใจเพิกเฉยต่อเย้นหว่าน ทว่าการแสดงออกนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก

เย้นหว่านยิ่งงงขึ้นไปอีก เธอไม่เพียงแต่ออกไปข้างนอกแค่สักพักหนึ่ง ทำไมตอนกลับมาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? จะต้องเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นอย่างแน่นอน!

เธอมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างเป็นกังวลอีกครั้ง และพบว่าสีหน้าของเขาซีดลงกว่า ตอนที่เธอที่เธอออกไป

หรือว่า เขาจะได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว หรือว่าแผลเปิดแล้ว?

แต่ไม่อยากให้เธอรู้ จึงแกล้งทำเป็นเย็นชา?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เย้นหว่านไม่ได้โกรธเพราะท่าทีของโห้หลีเฉินเลยสักนิด แต่กลับโกรธความกังวลที่มีอยู่เต็มท้อง

เธอรีบนั่งลงข้างเตียงโดยทันที และหยิบหนังสือในมือของโห้หลีเฉินออก

"ให้ฉันดูแผลของคุณหน่อย"

ขณะที่พูด เย้นหว่านก็ยื่นมือออกไปเพื่อปลดกระดุมบนเสื้อผู้ป่วยของโห้หลีเฉิน

การกระทำเช่นนี้ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอทำไปไม่ใช่น้อย เลยมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างมากเพียงแค่พริบตาเดียว ก็สามารถปลดกระดุมหลายเม็ดนั้นได้สำเร็จ

โห้หลีเฉินคิดไม่ถึงว่าเย้นหว่านจะลงมือโดยตรง เขาตกใจเล็กน้อย ตามด้วยคว้ามือของเย้นหว่านโดยทันที

"ผมไม่เป็นอะไร คุณไม่ต้องดูหรอก"

การปฏิเสธที่รีบร้อนของเขานี้ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกมีลับลมคมในยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับวิธีการที่ไม่แยบยล อีกทั้งส่อพิรุธ ให้ผู้อื่นจับสิ่งที่ปกปิดไว้ได้เช่นนี้อีกด้วย

มีบาดแผลบนร่างกายอย่างที่คิดไว้จริงๆน่ะเหรอ?

เย้นหว่านพยายามที่จะดิ้นให้หลุดพ้นจากมือของโห้หลีเฉินออกมา แล้วก็ยังคงปลดกระดุมเขาต่ออย่างรวดเร็ว ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งก็ถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างเด็ดขาด

ไม่นานบริเวณตรงไหล่ของโห้หลีเฉินก็ถูกเปิดเผยออกมา

เว่ยชีและสาวใช้ตกตะลึง และรีบปิดหน้าอย่างรวดเร็ว คุณหนูเย้นนี่เป็นการแสดงบีบบังคับจูบอีกฝ่ายอย่างไม่ท้อถอยงั้นเหรอ?