สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 324

บทที่ 324 ชอบมาตั้งแต่แรกแล้ว

เธอไม่ชอบท่าทีเหินห่างของโห้หลีเฉินที่มีต่อเธอ ก็เหมือนกับก้อนหินก้อนใหญ่ที่กดลงบนส่วนลึกของหัวใจ และทุกครั้งหัวใจเต้นก็เปลืองแรงเป็นพิเศษ

แต่บังเอิญในสถานการณ์เช่นนี้ เย้นหว่านยังไม่รู้ว่าจะผ่อนคลายลงได้อย่างไร

โห้หลีเฉินห่างเหินต่อเธอ เย็นชา การเข้าใกล้ชิดของเธอ ความปรารถนาดีของเธอ

เขาไม่ได้ซาบซึ้งใจสักนิดเดียว

เย้นหว่านรับมือไม่ได้แล้ว ในใจรู้สึกกลัดกลุ้ม วู่วาม และวิตกกังวลเล็กน้อย

ในสองวันที่มานี้ ส่วนใหญ่หลังจากที่เย้นหว่านทานอาหารเช้าเสร็จ มั่นใจว่าภายในห้องพักคนไข้ไม่มีเรื่องอะไรที่จำเป็นต้องให้เธอจัดการแล้ว ก็เลยออกไปก่อน

หลังจากทานอาหารเช้าในวันนี้เสร็จ มองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งของโห้หลีเฉินนั้น เย้นหว่านก็ลังเลใจแล้ว

เธอกำลังไตร่ตรองดูว่าวันนี้จะอยู่ดีหรือไม่ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับโห้หลีเฉินกันแน่ ถ้าออกไปแบบนี้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

"ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด——"

ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอกลับดังขึ้นมา

เย้นหว่านเหลือบมองสักพัก เป็นสายเรียกเข้าของกู้จื่อเฟย เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว แล้วไปที่ห้องครัวเพื่อรับสายโทรศัพท์

โห้หลีเฉินมองไปยังท่าทางที่เดินจากไปของเย้นหว่าน ใบหน้าที่หล่อเหลาใบนั้น ก็เย็นชาลงทันที

เขาเม้มมุมปาก ทำให้ปรากฏเส้นรัศมีวงกลมเย้ยหยันขึ้น

ตอนนี้ขนาดเธอรับสายโทรศัพท์ยังต้องแอบเลย

เย้นหว่านยืนอยู่ในห้องครัว กำโทรศัพท์มือถือ พูดเสียงกระซิบว่า "จื่อเฟย มีอะไรเหรอ?"

“เสี่ยวหว่าน ทำไมเธอยังไม่มาล่ะ？ ฉันรอเธอที่หน้าประตูคฤหาสน์ตั้งนานแล้วนะ”

เย้นหว่านรีบดูเวลาอย่างรวดเร็ว เวลาที่นัดกับพวกเขาในเมื่อวานนี้ได้เลยไปแล้ว

เธอปวดศีรษะ "ซื้อของหมดแล้วหรือยัง？"

"อืม ซื้อมาหมดแล้ว ก็เหลือให้เธอมาตกแต่งแล้ว แต่ว่าของพวกนี้ซับซ้อนนิดหน่อย และต้องใช้เวลาไม่ใช่น้อยในการตกแต่ง"

ต้องใช้เวลาไม่ใช่น้อย และโห้หลีเฉินจะออกจากโรงพยาบาลในสองสามวันนี้แล้ว เวลาของเย้นหว่านไม่เพียงพอแน่ๆเลย

แต่ว่าเรื่องนี้ เธออยากที่จะทำด้วยตัวเอง ไม่อยากให้คนอื่นช่วยทำทั้งหมด

เธอลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า "จื่อเฟย เธอรอฉันก่อนแป๊บหนึ่ง ฉันจะออกไปเร็วๆนี้"

วางสายโทรศัพท์ เย้นหว่านเดินออกมาจากห้องครัว

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงคนไข้นั้น เย้นหว่านก็ลังเลไปสักพักหนึ่ง และพูดว่า:

“ฉันจะออกไปข้างนอกสักครู่หนึ่ง แล้วจะกลับมาตอนบ่าย ได้ไหมคะ？”

"ตามใจ"

โห้หลีเฉินพ่นคำสองคำออกมาอย่างเย็นชา โดยไม่ต้องยกเปลือกตาขึ้นมา อ่านหนังสือในมืออย่างสีหน้าไม่สบอารมณ์

สีหน้าจริงจังมากๆ ราวกับว่าเขาไม่สนใจเย้นหว่านเลยแม้แต่น้อย

เย้นหว่านยืนอยู่ข้างเตียงนิ่งๆ และมองไปที่โห้หลีเฉินสักพัก เขาก็แค่อ่านหนังสืออย่างตั้งใจก็เท่านั้นเอง

เธออยู่ที่นี่ ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องทำ

นอกจากนี้ เธอแค่จะออกไปไม่กี่ชั่วโมง น่าจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

เย้นหว่านคิดแล้วคิดอีก และในที่สุดก็พูดเกลี้ยกล่อมตัวเองได้ “งั้นฉันไปก่อนนะ ถ้าหากมีเรื่องอะไร คุณโทรศัพท์มาหาฉัน แล้วจะรีบกลับโดยทันที”

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง และไม่สนได้ใจเธอ

เย้นหว่านทำอะไรก็ไม่ถูกยอมรับ จนปัญญา จากนั้นหยิบกระเป๋าและเดินออกไป

เมื่อไปถึงหน้าประตู เธอมองเห็นสาวใช้ที่รออยู่ข้างนอกตั้งนานแล้ว และเอ่ยกำชับว่า:

"ดูแลคุณโห้ให้ดีๆ ถ้าไม่เข้าใจอะไร หรือว่ามีปัญหาอะไร ให้รีบโทรหาฉันทันที"

"คุณหนูเย้น พวกทราบแล้วค่ะ"

สาวใช้ตอบอย่างเคารพ

เย้นหว่านเน้นเกี่ยวกับพฤติกรรมการใช้ชีวิตของโห้หลีเฉินอย่างไม่สบายใจ

พวกสาวใช้เคยได้ยินมาครั้งหนึ่งตั้งแต่นานแล้ว และก็จำไว้ในใจได้อย่างแม่นยำ ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ฟังต่อไปตามมารยาท

โห้หลีเฉินอยู่ในห้องพักคนไข้ สามารถได้ยินเสียงของเย้นหว่านอย่างคลุมเครือ พอจะรู้ว่าเธอกำลังอธิบายกับสาวใช้อยู่ และอยู่ในระดับละเอียดรอบคอบ รู้จักพฤติกรรมการใช้ชีวิตของเขาดีกว่าตัวเขาเองอีก

ฟังดูเหมือน เธอใส่ใจเขามาก

แต่ว่า……