สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 329

บทที่ 329 สารภาพรัก งานแต่งงาน เร็วมากเกินไป

เย้นหว่านได้รับความอิสระ และรีบนำตัวยาห่างออกจากเฝิงเสวียนหลันหลายก้าว เธอหันไปมองโห้หลีเฉินอย่างประหม่า

“ฉันไม่เคยคิดทำร้ายคุณเลยสักครั้ง คุณเชื่อฉันเถอะนะ”

โห้หลีเฉินมองไปที่ยาในมือของเย้นหว่าน สายตามืดลง

หันหน้าไปทางสายตานับไม่ถ้วนรอบๆตัว เขาเม้มริมฝีปากบาง และพูดอย่างน้ำเสียงเย็นชาว่า

"ยาตัวนี้เป็นสิ่งที่ผมยอมให้ใช้โดยนัย"

ทุกคนๆตกใจ และมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยท่าทางประหลาดใจ

มีบางคนประหลาดใจ และมีบางคนที่สงสัย และคิดว่าที่โห้หลีเฉินพูดเช่นนี้ก็เพื่อจะปกป้องเย้นหว่าน

ถึงอย่างไรก็ตามเขารักและตามใจเย้นหว่านมากขนาดนั้นจริงๆ เมื่อพูดขึ้นมาอาการบาดเจ็บของร่างกายนี้ก็เป็นเพราะเย้นหว่าน เพื่อเธอแม้แต่ชีวิตของเขาก็ไม่เอาแล้ว แม้ว่าเย้นหว่านจะทำอะไรกับโห้หลีเฉิน ผู้ชายคนนี้ก็เลือกที่จะยอมรับอย่างเงียบๆ และก็เป็นเรื่องที่ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

การคาดเดาต่างๆในใจของแต่ละคน ทำให้ซาบซึ้งในความทุ่มเทและความรักอันลึกซึ้งของโห้หลีเฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สีหน้าของจูเหลียนอีงขยับเล็กน้อย ทว่าจับประเด็นสำคัญได้อย่างรวดเร็ว

"นายยอมรับโดยนัย งั้นนายรู้ไหมว่ายามีประสิทธิภาพอย่างไร？"

โห้หลีเฉินพยักหน้า "ยามหัศจรรย์ ผมสามารถออกจากโรงพยาบาลได้เร็วขนาดนี้ ก็เพราะใช้ยาตัวนี้"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย้นหว่านรู้สึกประหลาดใจเป็นที่สุด

“หรือว่าคุณรู้มาโดยตลอดว่าฉันเปลี่ยนยาอย่างนั้นเหรอ？”

โห้หลีเฉินเหลือบมองเย้นหว่านหนึ่งครั้ง "ถ้าไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าอย่างไรล่ะ คุณสามารถแอบเปลี่ยนยาภายใต้สายตาของผมได้อย่างนั้นเหรอ?"

แม้ว่าจะเป็นการถามกลับ แต่คำตอบกลับเป็น ไม่ได้อย่างแน่นอน

พลังการสังเกตที่เฉียบแหลมถึงขั้นวิปริตของโห้หลีเฉิน จนกระทั่งเป็นไปได้อย่างมากว่าจับได้ตอนครั้งแรกมีอะไรผิดปกติไปแล้ว

แต่ว่าเขาไม่เคยบอกให้เธอรู้มาโดยตลอด และยังปล่อยให้เธอทำอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเงียบๆ

แก้มของเย้นหว่านแดง และหัวใจของเธอก็ปั่นป่วนไปพักหนึ่ง

เฝิงเสวียนหลันจ้องไปที่ฉากตรงหน้าเธออย่างตกตะลึงจนตาค้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เธอได้ยิน

เธอจับหางจิ้งจอกได้อย่างไม่ง่ายดาย คิดไม่ถึงว่าความจริงจะเป็นเช่นนี้?

เธอพูดอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจว่า "แต่ว่าไม่รู้ที่มาของยาตัวนี้ หากมีผลข้างเคียงอะไรก็แย่แล้ว"

"จะไม่มีผลข้างเคียงใดๆแน่นอนค่ะ นี่เป็นยาที่ฉันขอมาจากป่ายฉีทางนั้น ฉันก็เคยใช้มาก่อน แผลเล็กๆก็หายสนิทในที่สองแล้ว"

เย้นหว่านรีบเอ่ยปากรับประกัน

“ป่ายฉีให้มาน่ะเหรอ？”

แม้แต่จูเหลียนอีงก็ยังประหลาดใจ และจากนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ราวกับว่เพิ่งรู้ตัวในภายหลังอีกแล้ว

ในวันที่โห้หลีเฉินเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้น เย้นหว่านพาป่ายฉีมา และเห็นได้ชัดว่า สิ่งที่ป่ายฉีทำต่อเย้นหว่านซึ่งแตกต่างจากคนอื่น แล้วก็รักษาความสัมพันธ์มากๆ อย่างน้อยความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงไม่เลวเลยทีเดียว

ป่ายฉีนำยาตัวนี้ให้เย้นหว่าน ก็สามารถเป็นไปได้

จูเหลียนอีงวางใจลงอย่างสิ้นเชิง และก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือไปจับมือเล็กๆของเย้นหว่าน

กล่าวอย่างซาบซึ้งว่า"เสี่ยวหว่าน รบกวนเธอแล้วที่ใจทำขนาดนี้ หลีเฉินถึงได้ดีขึ้นเร็วขนาดนี้ เธอเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลโห้ของเรา"

"คุณย่า คุณชมมากเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำค่ะ"

แก้มของเหยียนหว่านแดงเล็กน้อย

ด้านข้างๆ อย่างเฝิงเสวียนหลันสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนถ่านในทันที เมื่อเห็นบรรยากาศที่กลมกลืนระหว่างจูเหลียนอีงและเย้นหว่านนั้น โมโหจนหัวใจตับปอดและไตเจ็บไปหมดแล้ว

ไม่ผลักเย้นหว่านให้ล้ม ตอนนี้ กลับทำให้เย้นหว่านกลายเป็นวีรสตรีที่ยิ่งใหญ่ และยังได้รับการขอบคุณจากจูเหลียนอีงอีก

แล้วตำแหน่งของเธอในตระกูลโห้ นั่นก็ยืนได้อย่างมั่นคงมากขึ้นอีกไม่ใช่เหรอ ดังนั้นยังสามารถหย่าได้อีกไหม?

เฝิงเสวียนหลันกำลังกังวลเกี่ยวกับปัญหานี้อยู่ จากนั้นจึงได้ยินคำที่จูเหลียนอีงพูดด้วยความน่ารำคาญใจไร้ที่เปรียบ

"เสี่ยวหว่าน เธอและเฉินเป็นห่วงซึ่งกันและกันขนาดนี้แล้ว ย่ามองออกว่า ในใจของพวกเธอมีกันและกันอยู่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รอให้เฉินออกมา ก็จัดงานแต่งงานกันเลยดีไหม?"

จัดงานแต่งงาน? เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะ และมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความตื่นตระหนก

เห็นแค่ว่าใบหน้าอันหล่อเหลาใบนั้นของโห้หลีเฉินไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ดวงตาอันลึกซึ้งที่เหมือนก้นบึ้งในหัวใจ ทำให้ผู้คนไม่สามารถมองเห็นอารมณ์ของเขาได้ และยังถูกเขาดึงเข้าไปด้วย

ครั้งที่แล้วที่จูเหลียนอีงกำลังคุยเรื่องการแต่งงานที่บ้านนั้น โห้หลีเฉินก็ปฏิเสธโดยตรงเลยทันที

แล้วตอนนี้ล่ะ เขาจะมีท่าที่อย่างไรกันนะ?

เย้นหว่านมองอารมณ์ของเขาไม่ออก ทว่ากลับไม่สบายใจเกี่ยวกับท่าทีของเขา

แต่ว่าโห้หลีเฉินกลับมองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำเท่านั้น ริมฝีปากบางสวยงามของเขาถูกกดเป็นเส้นและมีความหมายว่าไม่อยากที่จะพูดเลยสักนิด

“เสี่ยวหว่าน เธอว่าอย่างไร?”

จูเหลียนอีงยิ้มอย่างเมตตาอีกครั้ง และถามอย่างมีความอดทน

นี่ก็หมายความว่า ต้องการให้เย้นหว่านพยักหน้าตอบรับ

หัวใจของเย้นหว่านยิ่งสับสนขึ้นไปอีก ทำไมคุณย่าโห้ไม่ไปถามโห้หลีเฉินล่ะ ถามเธอ เธอจะเป็นคนตัดสินได้อย่างนั้นเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินในตอนนี้ยังไม่ชัดเจน ขนาดคู่รักก็ไม่ใช่ ก็กระโดดเข้าสู่การแต่งงานโดยตรง...

"คุณย่า รอโห้หลีเฉินจะออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยว่ากันนะคะ"

เย้นหว่านก้มศีรษะตอบกลับมาหนึ่งประโยค แก้มได้แดงจนลามไปถึงรากหูแล้ว

แผนของเธอคือรอให้โห้หลีเฉินออกจากโรงพยาบาล ให้โห้หลีเฉินได้เปลี่ยนแปลงตัวเองก่อน ถ้าหากเขาไม่ยอมรับ การแต่งงานก็จะไม่เกิดขึ้น ถ้าเขายอมรับ งั้นก็แต่งงานกัน

คิดว่าอาจจะได้แต่งงานกับโห้หลีเฉิน หัวใจของเย้นหว่านเต้นเร็วขึ้นอย่างรุนแรง

เมื่อเป็นเช่นนี้ การสารภาพรักของเธอถือเป็นขอแต่งงานได้หรือไม่?

ไร้ยางอาย

เย้นหว่านอยากเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวคนหนึ่งมากๆ แต่ว่าเธอพลาดโอกาสการขอแต่งงานและการรุกของโห้หลีเฉินมาตั้งหลายครั้งแล้ว ตอนนี้เดาว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะรุกแล้ว และทำได้เพียงให้เธอมารุกเองแล้วแหละ

เมื่อได้ยินคำตอบของเย้นหว่าน ดวงตาของโห้หลีเฉินก็มืดลง และความสดใสที่ไหลอยู่ใต้ดวงตาของเขา ก็กลายเป็นจิตหดหู่

ตอนนี้เธอกลัวเพราะอยู่ต่อหน้าคุณย่า และไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะปฏิเสธโดยตรง ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะชะลอเวลา

รอให้เขาออกจากโรงพยาบาลในตอนนั้น เธอก็จะหนีไปทันที พอถึงตอนนั้นก็จะได้ไม่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขนาดนั้นแล้ว

เป็นการวางแผนที่ดี

แต่ว่าหัวใจของโห้หลีเฉินกลับมืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆ เหมือนดั่งเช่นสภาพอากาศที่มืดครึ้มก่อนฝนตกหนัก อึดอัดและทรมาน

จูเหลียนอีงยืนอยู่ใกล้ๆ และเห็นแก้มสีแดงขี้อายของเย้นหว่านได้อย่างชัดเจน เหมือนกับเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายในดวงใจ

เธอสามารถที่จะมั่นใจในความหมายของเย้นหว่านได้แล้ว ว่าเธอเต็มใจที่จะแต่งงาน

ในเมื่อจัดการเย้นหว่านได้แล้วนั้น โห้หลีเฉิน ก็เป็นแค่ของชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งแล้ว

ในที่สุดหินก้อนใหญ่ในใจของจูเหลียนอีงก็ตกลงมาได้ สามีภรรยาคู่นี้ ในที่สุดทั้งคู่ก็จะไม่ใช้การหย่าร้างเพื่อทำให้หญิงชราอย่างเธอหวาดกลัวอีกแล้ว

เธอสามารถเตรียมงานแต่งงานได้อย่างสบายใจแล้ว

จูเหลียนอีงจับมือของเย้นหว่านและตบเบาๆหลายๆครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่เมตตาบนใบหน้า น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นที่สุด

“โอเค โอเค งั้นรอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วค่อยว่ากัน”

ออกจากโรงพยาบาล เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้แล้ว

สองคำนี้ได้กระตุ้นให้หัวใจของเย้นหว่านเต้นอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกว่าช่วงเวลาแห่งความตึงเครียดเช่นนั้น ใกล้เข้ามาแล้ว

สารภาพรัก แต่งงาน

กระชับมากเกินไปแล้ว เร็วมากเกินไป

แต่ว่าเธอตั้งหน้าตั้งตารอมากๆ

"เฮ้อ พวกคุณมาที่นี่ตั้งนานขนาดนี้แล้ว ฉันยุ่งจนลืมไปเลย คุณย่า คุณป้าใหญ่ พวกคุณนั่งลงก่อนนะคะ ฉันจะไปรินชาให้พวกคุณ"

ขณะที่พูด เย้นหว่านรีบดึงมือออกมา หน้าแดงและรีบวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว

การจ้องมองอย่างชาญฉลาดของจูเหลียนอีงเช่นนั้น ทำให้เย้นหว่านรู้สึกว่าอยู่ตรงหน้าเธอ ล้วนแต่ถูกมองเห็นได้อย่างชัดเจน และความรู้สึกอับอายเช่นนั้นก็เพิ่มสูงขึ้นโดยทันที

ถ้าอยู่นานกว่านี้อีก เธอก็กลัวว่าคงไม่ใช่เพราะหน้าที่ร้อนของเธอจนทำให้หน้าของเธอปิ้งจนสุกแล้วสิท่า

เมื่อเห็นเย้นหว่านวิ่งหนีไปแล้ว จูเหลียนอีงก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด และอารมณ์ยังดีเป็นพิเศษอีก

ใบหน้าเหี่ยวย่นใบนั้น น่าจะเป็นเพราะเหตุนี้จึงดูอ่อนวัยตั้งหลายปี

แต่ภายในชั่วพริบตา เธอก็มองเห็นโห้หลีเฉินที่นั่งอยู่บนเตียง ปลดปล่อยความกดดันของอากาศในร่างกายออกมา