สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 330

บทที่ 330 ในเมื่อพูดมาตั้งเยอะขนาดนี้แล้ว ก็อย่าไปเลย

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปนั่งลงที่ข้างเตียง

พูดกระซิบว่า "เฉิน ทำไมสีหน้าของนายยังคล้ำขนาดนี้อยู่อีกล่ะ？ผู้หญิงเค้าล้วนแต่อยากจะแต่งงานกับนายแล้ว นายยังจะเป็นแบบนี้อีก ถ้าหากนายทำให้หลานสะใภ้ของฉันตกใจจนหนีไปล่ะก็ ฉันจะคิดบัญชีกับนายแน่ๆ"

แต่งงานกับเขา?

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง น้ำเสียงเย็นชา “เธอจะไม่แต่งงาน”

“เธอจะแต่งงานอย่างแน่นอน”

จูเหลียนอีงปฏิเสธโห้หลีเฉิน ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "และที่ย่ามองดูนะ ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลเธอต้องมีแผนอะไรบางอย่างแน่ๆ แต่ว่าต้องเกี่ยวข้องกับนาย"

โห้หลีใบหน้านิ่งเงียบ และไม่พูดจา

เกี่ยวข้องกับเขาอย่างแน่นอน เพราะจะตัดความสัมพันธ์กับเขา

จูเหลียนอีงมองไปที่ใบหน้าคล้ำอย่างต่อเนื่องของโห้หลีเฉินนั้น ก็พอเดาได้ว่าหลานชายของตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ และอดที่จะจนปัญญาไม่ได้เล็กน้อย

แม้ว่าความฉลาดทางสติปัญญาของเขาจะล้ำเลิศ ในตลาดทางธุรกิจก็ไม่มีใครที่สามารถเอาชนะเขาได้ แต่EQในเรื่องความรักของเขา ไม่เฉียบคมเหมือนผู้หญิงกับผู้หญิงเลย

จูเหลียนอีงกล่าวอย่างมีความอดทนว่า "เฉิน งั้นพวกเรามาลองเดิมพันกันก็ได้"

โห้หลีเฉินไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นเลยสักนิด ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจในที่เรียกว่าการเดิมพันนี้เลยสักนิดเดียว และไม่ต้องการฟังเนื้อหาด้วยซ้ำ

จูเหลียนอีงก็ไม่ได้สนใจ และพูดต่อไปว่า

“ก็เดิมพันเรื่องพรุ่งนี้นายออกจากโรงพยาบาล คำตอบที่แน่นอนของเย้นหว่าน ก็คือแต่งงานกับนาย หรือไม่แต่งงาน”

หลังจากนั้นไม่นาน แสงสว่างที่คมชัดก็วาววับไปทั่วดวงตาของจูเหลียนอีง และพูดว่า "ถ้าหากว่านายแพ้ และเธอบอกว่าจะแต่งงานนาย นายก็ต้องแต่งงานกับเธอโดยทันที"

แต่งงานกับเธอ? นี่แทบจะกลายเป็นความฝันของโห้หลีเฉินไปแล้ว

เขายักไหล่ "ตามใจ"

อย่างไรก็ตามพรุ่งนี้เธอก็จะไปแล้ว พอถึงตอนนั้น เขาก็จะตายใจอย่างสมบูรณ์

แม้ว่าเขาจะชอบผู้หญิงคนหนึ่งอีกครั้ง เขาก็จะไม่ไปตามตื๊อไม่เลิก เพื่อให้เธออยู่เคียงข้างเขาอีก

ในช่วงเวลานี้ที่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ว่าสุดท้ายจะอาลัยอาวรณ์และตัดใจไม่ลงขนาดไหน ก็มักจะจบลงอยู่ดี

เวลาออกจากโรงพยาบาลของโห้หลีเฉินกำหนดไว้ที่เวลาบ่ายสี่โมงเย็น

เย้นหว่านดูโห้หลีเฉินล้างแผล และหลังจากที่แน่ใจในกำหนดเวลาแล้ว ก็เตรียมตัวที่จะออกไป

น้ำเสียงของโห้หลีเฉินไม่สูงหรือต่ำก็ดังขึ้นมา “วันนี้คุณยังจะออกไปอีกเหรอ？”

"อืม"

เย้นหว่านพยักหน้า สองวันมานี้เวลาค่อนข้างเร่งรัดมากเกินไป เธอต้องตกแต่งคฤหาสน์ และต้องกลับไปโรงพยาบาลเพื่อดูแลโห้หลีเฉิน เวลาไม่เพียงพอ

วันนี้เป็นเวลาในวันสุดท้ายแล้ว และเธอยังมีสิ่งของอีกมากมายที่ต้องทำ

เมื่อเห็นท่าทางที่เด็ดเดี่ยวและทนรอไม่ไหวเช่นนั้นของเย้นหว่าน ใบหน้าของโห้หลีเฉินก็มืดลงอีกครั้ง

น้ำเสียงต่ำลง "ผมจะออกจากโรงพยาบาลในตอนสี่โมงตรง ภายในห้องพักคนไข้จะว่างสำหรับคนไข้คนอื่นๆ คุณไม่เก็บของล่วงหน้าเหรอ？"

เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่าห้องนี้จะถูกโอนไปให้คนอื่นโดยทันที

แต่ว่าเธอดูเวลา เวลาที่เหลืออยู่มีไม่เยอะแล้ว เธอยังต้องตกแต่งคฤหาสน์ก่อนที่โห้หลีเฉินจะออกจากโรงพยาบาล

ถ้าเสียเวลาต่ออีกกลัวว่ามีเวลาไม่พอ

เย้นหว่านพัวพันอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หยิบกระเป๋าของตัวเองอย่างรวดเร็ว และนำเอกสารที่จำเป็นของออกมาโดยทันที

"แคก เอิ่ม สิ่งของอื่นๆของฉันมีไม่มาก ถ้าหากรีบเร่งจัดห้องพอถึงตอนนั้น ก็สามารถโยนมันทิ้งได้"

ใบหน้าของโห้หลีเฉินมืดลงกลายเป็นก้นหม้อโดยทันที

ในใจของเย้นหว่านคิดถึงแต่ความเร่งรัดของเวลา และไม่สังเกตเห็นอารมณ์ของโห้หลีเฉิน เธอมองนาฬิกาอีกครั้ง

“ฉันออกไปก่อนนะคะ”

เธอโบกมือไปทางโห้หลีเฉิน และรีบเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

โห้หลีเฉินมองไปที่เงาด้านหลังของเธอด้วยใบหน้าที่เย็นชา สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีมากขึ้นเรื่อยๆกลิ่นอายที่ทำให้คนหวาดกลัวอย่างไร้เหตุผลได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา

เหอะ