สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 331

บทที่ 331 ตัวตนของเย้นหว่าน

เพียงแค่เวลาเร่งรัดมากเกินไป เธอรีบเข้าไป ก็ทำได้เพียงรับโห้หลีเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้ว สิ่งของต่างๆของเธอไม่สามารถเก็บได้แล้ว ทำได้แค่ต้องทิ้งมันไป

เย้นหว่านคำนวณเวลาไว้แล้ว แต่ทว่าห้ามเหตุสุดวิสัยไม่ได้

"เอี๊ยด——"

คนขับรถจู่ๆก็เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน เย้นหว่านที่นั่งอยู่เบาะหลังก็โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และกระแทกตรงเบาะนั่ง

เธอเงยหน้าขึ้น "เกิดอะไรขึ้นเหรอ？"

คนขับรถพูดอย่างหดหู่ว่า "เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ตรงข้างหน้า"

เย้นหว่านมองไปตามกระจกหน้าต่างด้านหน้า และเห็นว่ารถสามคันข้างหน้าชนกัน ขวางถนนไปเกินครึ่ง ถนนเส้นเดียวที่เหลือไว้นั้น ทว่าขนาดรถคันหนึ่งก็ไม่สามารถผ่านได้

"ชนกันอย่างสาหัสมาก รถไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ จะต้องมีรถพ่วงมาลาก คุณผู้หญิงครับ ถ้าคุณไม่รีบ ก็ไปรอสักพักนะครับ"

รอ? ตอนนี้เย้นหว่านรีบร้อนเป็นที่สุด

เธอจับไปที่ผม "นี่ต้องรออีกนานแค่ไหนถึงรถพ่วงจะมา？"

คนขับรถบอกว่า "ไม่แน่ใจ ถ้าเร็วก็จะใช้เวลาสิบกว่านาที ถ้าช้าละก็จะใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมง"

เย้นหว่านดูเวลา ตอนนี้ระยะห่างจากเวลาสี่โมงเย็น ก็เหลือเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น

ตอนนี้เธอไม่สามารถรอได้สักนาทีเดียว

"ฉันลงรถตรงนี้แล้วกัน อ่ะนี่เงิน ไม่ต้องทอน"

เย้นหว่านยื่น100หยวนให้คนขับรถ แล้วรีบลงจากรถอย่างเร่งรีบ เดินไปยังทางเท้า และวิ่งเหยาะๆอ้อมเข้าไป

สิ่งที่เธอคิดก็คือ เดินผ่านอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ได้ จากนั้นก็จะเดินไปเรียกรถแท็กซี่อีกครั้ง

แต่สิ่งที่ทำให้เธอบ้าคลั่งก็คือ เพราะว่าตรงนี้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ถูกตัดทอน รถยนต์ตามด้านหลังก็เลยไม่มีสักคัน และรถคันข้างหน้า ก็ขับออกไปไกลแล้ว

ไม่มีรถวิ่งบนถนนเส้นนี้

เย้นหว่านอยากที่จะเรียกรถแท็กซี่ อย่างน้อยก็ไปถึงทางแยกข้างหน้า แต่ที่นี่ห่างจากทางแยก มีระยะห่างอยู่นิดหน่อย

เธอวิ่งเหยาะๆเข้าไปก็ต้องใช้เวลาตั้งหลายนาที

เย้นหว่านหดหู่จนอยากจะตาย ดูเวลา และทำได้เพียงวิ่งไปข้างหน้าอย่างดันทุรัง

หวังว่าคงตามไปทันนะ

จะต้องตามให้ทัน โห้หลีเฉินก็พูดไว้แล้ว จะออกจากโรงพยาบาลตรงเวลาสี่โมงเย็น ถ้าเธอไปสายละก็ และพลาดโอกาสกับเขาจะทำอย่างไร?

แค่คิดๆดู เย้นหว่านก็รู้สึกว่าเจ็บไปที่สมองแล้ว

โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยวีไอพี

ในขณะนี้ภายในห้องเต็มไปด้วยอากาศที่เย็นเหมือนน้ำแข็งเป็นที่สุด จนทำให้คนเหงื่อออกโดยไม่ได้ตั้งใจ

เว่ยชีถึงกับยืนติดอยู่ข้างๆกำแพง ไม่กล้าขยับ

สี่โมงแล้ว คุณเย้นยังไม่มาอีก

หรือว่าเธอจะหนีไปจริงๆแล้ว?

เว่ยชีมองไปทางโห้หลีเฉินอย่างใจฝ่อ และมองเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองและน่ากลัวของโห้หลีเฉินใบนั้น เต็มไปด้วยความดื้อรั้นที่ทำให้คนกลัว

แม้ว่าจะเตรียมจิตใจมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าเวลาเลยสี่โมงมาแล้ว เย้นหว่านก็ยังไม่ปรากฏออกมาเช่นเดิม ความหวังอันริบหรี่สุดท้ายในใจของโห้หลีเฉิน ก็แตกสลายแล้วเช่นกัน

เหอะ เธอหนีไปแล้วจริงๆ

เขาหยิบเสื้อแจ็กเกตด้วยใบหน้าเย็นชา ลุกขึ้นยืน และกำลังจะเดินออกไปข้างนอก

“เฉิน รอต่ออีกเถอะนะ”

จูเหลียนอีงก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ตรงหน้าของโห้หลีเฉิน และขวางกั้นเขาพอดี

โห้หลีเฉินสีหน้าไม่สู้ดีนัก "คุณย่า ฉันควรจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว"

"นายอย่ารีบร้อนไป อีกประเดี๋ยวเดียวเสี่ยวหว่านก็ต้องมาอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าเธอกำลังเดินทางมาล่ะ นายไปแล้ว ก็จะพลาดโอกาสแล้วนะ"

ดวงตาของโห้หลีเฉินกะพริบเล็กน้อย แต่เขายอมให้เธอกำลังเดินทางมาอย่างสมัครใจ ให้เขาจึงรออีกนานเท่าไหร่ก็ได้