สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 338

บทที่ 338 ความตั้งใจของพี่ชายเจ้าถิ่น

เย้นหว่านโทรหากู้จื่อเฟยล่วงหน้า และบอกว่าเธอจะย้ายบ้าน

กู้จื่อเฟยรออยู่ที่บ้านแล้ว

เมื่อก่อนเคยพักอยู่ที่นี่ เย้นหว่านจึงมีกุญแจอพาร์ตเมนต์ของกู้จื่อเฟย ดังนั้นจึงเปิดประตูด้วยตัวเอง

ทันทีที่เธอเข้าไป เธอก็ได้ยินเสียง "ปุ้ง" เหมือนดอกไม้ระเบิด และบนเพดานที่เต็มไปด้วยริบบิ้นแถบสีลอยลงมาจากศีรษะของเธอ

กู้จื่อเฟยยืนอยู่ตรงหน้า และหัวเราะเสียงดัง

"เสี่ยวหว่าน ขอแสดงความยินดีที่เธอสารภาพรักสำเร็จ ขอให้เธอและโห้หลีเฉินแต่งงานกันเร็วๆและมีลูกที่น่ารักเร็วๆ!"

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ บังคับให้หัวใจสงบนิ่ง ราวกับถูกอะไรบางอย่างกรีด

บาดแผลที่ถูกเธอกดทับในหัวใจ ไม่นานก็ถูกพลิกออกมา เจ็บปวดจนเธอก็ชักกระตุก และหายใจไม่ออก

"เธอพาโห้หลีเฉินมาด้วยเหรอ？การสารภาพรักของเธอฉันลงแรงช่วยไม่ใช่น้อย เธอต้องเลี้ยง...ฉัน" เลี้ยงข้าว……

ขณะที่กู้จื่อเฟยกำลังพูด เธอก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

เธอมองไปที่สีหน้าของเย้นหว่าน ขาวซีด จนกระทั่งรูม่านตาแดงเล็กน้อย ทว่ายังอดกลั้นไว้ ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความสุขดีใจอะไรเลย

เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ!

กู้จื่อเฟยตกใจ และรีบทิ้งถังดอกไม้ในมือ เดินไปข้างหน้าเย้นหว่านอย่างเป็นห่วง

“เสี่ยวหว่าน เป็นอะไรไปเหรอ？ หรือว่าเธอ...” สารภาพรักล้มเหลวงั้นเหรอ?

เธอถามไม่ออกอย่างยากลำบาก เรื่องนี้สำหรับเธอ ก็คาดไม่ถึงทั้งหมด และรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้

เย้นหว่านเตรียมสารภาพรักอย่างดิบดี เป็นผู้ชายคนหนึ่งจะต้องซาบซึ้งใจแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือโห้หลีเฉินชอบเย้นหว่านมาโดยตลอดขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร การสารภาพรักในครั้งนี้ก็จะมีความสุขและสมบูรณ์

แต่ว่าทำไม...

เย้นหว่านส่ายศีรษะ กดเสียงสะอื้นในลำคอ น้ำเสียงเบามากๆ

“ฉันไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับโห้หลีเฉินอีกต่อไปแล้ว”

กู้จื่อเฟยเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ

“เป็นไปได้อย่างไร……”

นี่เป็นเรื่องที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์จริงๆ "เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดใช่ไหม？เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอบอกฉันมา"

“เสี่ยวหว่านเป็นหวัด เธอไม่สามารถอยู่ข้างนอกได้นาน เธอจะต้องเก็บข้าวของกลับบ้าน”

เย้นโม่หลินเดินออกมาจากหน้าประตู และยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่าน

ร่างสูงใหญ่ร่างนั้นปรากฏตัวออกมา ทำให้กู้จื่อเฟยตะลึงค้าง

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ความรู้สึกแรกก็คือ หล่อ โคตรหล่อเลย หล่อระเบิดแบบนั้นเลย

ความรู้สึกที่สองก็ยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อคนนี้โผล่มา เขาเป็นใคร? มีความสัมพันธ์อะไรกับเย้นหว่าน? แถมยังบอกว่าจะพาเย้นหว่านกลับบ้านอีก?

ทันใดนั้นความคิดที่น่ากลัวหนึ่งอย่างก็ผุดขึ้นในใจของเธอ และรีบดึงเย้นหว่านมาอยู่ข้างหลังของตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

"คุณเป็นใคร?!"

เมื่อเห็นท่าทางการป้องกันตัวของกู้จื่อเฟย เย้นโม่หลินก็ไม่ได้รู้สึกโมโห แต่กลับปลื้มอกปลื้มใจเล็กน้อย

ในช่วงที่เขาไม่อยู่นี้ เย้นหว่านมีเพื่อนที่จริงใจอยู่เคียงข้างคนหนึ่ง จะต้องดูแลเย้นหว่านแทนเขาไม่ใช่น้อยแน่ๆ

เย้นโม่หลินยิ้มมุมปาก ยื่นมือออกมาอย่างสุภาพบุรุษ "สวัสดีครับ ผมชื่อเย้นโม่หลิน ผมเป็นพี่ชายของเย้นหว่านครับ"

“พี่ชาย?”

กู้จื่อเฟยไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ "เท่าที่ฉันรู้ ตระกูลดูเหมือนจะไม่มีลูกชายนะ"

“ไม่ใช่ตระกูลเย้นนั้นครับ ผมเป็นพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่าน พ่อแม่เดียวกัน”

เมื่อเย้นโม่หลินพูด น้ำเสียงของเขาก็สูงขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่านี่เป็นสิ่งที่เขาภาคภูมิใจเรื่องหนึ่ง

กู้จื่อเฟยตกตะลึง น่าตกใจมากกว่าที่เย้นหว่านสารภาพรักล้มเหลวอีก

เธอรีบจับมือเย้นหว่าน น้ำเสียงเป็นกังวล " เสี่ยวหว่าน นี่มันเกิดอะไรขึ้น？เขาเป็นพี่ชายของเธอจริงๆเหรอ？"

เย้นหว่านพยักหน้า "อืม ตรวจดีเอ็นเอแล้ว"

กู้จื่อเฟยเชื่ออย่างสมบูรณ์ แต่ก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก

จู่ๆพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่านก็ปรากฏตัวขึ้น แถมเป็นชายหนุ่มรูปหล่อเหมือนเทพเจ้า เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้จริงๆ

ทำไมเธอถึงโชคดีขนาดนี้ มีพี่ชายสุดหล่อคนนี้ปรากฏตัวออกมา?

เย้นหว่านไม่ได้มีความสนใจที่จะพูดคุยมากนัก หลังจากที่พูดสั้นๆกับกู้จื่อเฟยแล้ว เธอก็ไปที่ห้องเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทางของเธอ

กู้จื่อเฟยอยากจะเข้ามาช่วย แต่ทว่าถูกเย้นโม่หลินแย่งไปก่อน