สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 341

บทที่ 341 วิธีกล่อมนอนที่ถูกต้อง

หลังจากเดินช้อปปิ้งเสร็จกลับมาบ้าน เย้นหว่านยังไงก็ไม่ยอมออกจากบ้านอีกเลย

ส่วนคฤหาสน์นี้ ถ้าตามคำพูดของเย้นโม่หลิน ไม่ขัดสนอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งพนักงานบริการก็เตรียมครบหมดแล้ว เขาก็หาเหตุผลที่เย้นหว่านต้องออกจากบ้านไม่ได้จริงๆ

แต่เย้นหว่านอยู่บ้านทั้งวัน อารมณ์ยังไงก็ไม่มีทางดีแน่นอน

แม้กระทั่ง แถมป่ายฉียังพบเรื่องที่กลุ้มใจมากเรื่องนึง

เย้นโม่หลินฟังปุ๊บ ได้ตบโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าทันที “นายว่าอะไรนะ?เสี่ยวหว่านไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วงั้นเหรอ? !”

“ตอนที่ฉันตรวจร่างกายให้เธอ ตามที่ตัวเลขแสดงเป็นแบบนี้จริงๆ ถึงจะนอนก็เป็นแบบที่แค่นอนไปสักพัก ยังนอนไม่หลับแบบนั้น”

ป่ายฉีขมวดคิ้ว เขาเองก็เป็นห่วงมาก ร่างกายของเย้นหว่านยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ขืนทนแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วร่างกายต้องทรุดแน่

อีกอย่าง ร่างกายของคนตระกูลเย้นก็พิเศษมาก ทนต่อการทำลายล้างไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดเรื่องปุ๊บ..........

“ฉันไปหาเธอเอง!”

เย้นโม่หลินลุกขึ้นมาทันที แล้วเดินก้าวเท้ายาวไปที่ห้องนอนของเย้นหว่าน

ยังไงซะเย้นหว่านก็เป็นน้องสาว แถมยังเป็นสาวอายุยี่สิบกว่าแล้ว ตอนกลางคืนเย้นโม่หลินสุภาพบุรุษมาก ไม่เข้าห้องนอนของเย้นหว่านเลย แต่เขากลับคิดไม่ถึงในตอนที่เขาไม่เห็น เย้นหว่านจะทารุณร่างกายตัวเองอย่างนี้

เธอไม่สงสารตัวเอง แต่เขาสงสารนะ!

“แอ๊ด”

เสียงดังขึ้นมาทีนึง เย้นโม่หลินเปิดประตูห้องของเย้นหว่านออกโดยตรง

เขาเดินเข้าไป ก็เห็นห้องนอนที่แสงไฟสว่างไสว เย้นหว่านกำลังนั่งอยู่ที่ด้านหลังของโต๊ะอ่านหนังสือ ถือดินสอไว้กำลังวาดภาพอยู่ บนโต๊ะยิ่งแล้วใหญ่มีภาพออกแบบที่ยังไม่เสร็จสิ้นวางอยู่เต็มโต๊ะ

หลายวันมานี้ ตอนกลางวันเธอวาดรูป ทำการออกแบบ แม้แต่ตอนดึกก็ไม่ยอมหยุด ได้อดหลับอดนอนโดยตรงเลย!

อดหลับอดนอนทั้งวันทั้งคืน

ได้ยินความเคลื่อนไหวของหน้าห้อง เย้นหว่านหยุดวาดรูป และเงยหน้าขึ้นมา

“คุณมาได้ยังไงคะ?”

“ถ้าพี่ไม่มา เธอก็ไม่คิดจะหลับจะนอนแล้วใช่มั้ย?”

เย้นโม่หลินเดินมาที่ข้างกายของเย้นหว่านโดยตรง และคว้าดินสอที่อยู่ในมือของเธอมาโดยตรง

 เย้นหว่านอึ้งไปครู่นึง“นี่คุณทำอะไรคะ?ฉันยังวาดรูปไม่เสร็จเลย”

“พรุ่งนี้ค่อยวาด ตอนนี้ไปนอนพักผ่อน”

ท่าทีของเขา แข็งกร้าวอย่างไม่เคยมีมาก่อน

เย้นหว่านค่อนข้างไม่ชิน มองเย้นโม่หลินอย่างตะลึงงัน จนเอ๋อไปสักพักใหญ่ๆเลย

 นี่เป็นครั้งแรกที่เย้นโม่หลินยุ่งเรื่องของเธออย่างเผด็จการขนาดนี้

ความรู้สึกแบบนี้ไม่ถึงขั้นรำคาญ ทำให้เย้นหว่านมีความรู้สึกที่ค่อนข้างพูดไม่ออก

แต่เธอนอนไม่หลับจริงๆ พอหลับตาลงปุ๊บ อารมณ์ที่ทรมานนั้นก็โผล่ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

เพราะฉะนั้นเธอยอมอดทนไว้แบบนี้ อดทนไปอดทนมา ยังไงก็ต้องผ่านมันไปได้

เย้นหว่านยื่นมือพยายามที่จะคว้าดินสองกลับมา“คุณให้ฉันก่อน ฉันวาดเสร็จก็จะไปนอน ใกล้แล้วค่ะ”

“ไม่ได้!”

เย้นโม่หลินปฏิเสธด้วยท่าทางที่เด็ดขาด เขาจับมือของเย้นหว่านไว้ และดึงเธอขึ้นมาจากเก้าอี้

 เย้นหว่านถูกเย้นโม่หลินดึงไปยัดที่บนเตียงอย่างดื้อด้าน

มองดูเย้นโม่หลินที่ยืนอยู่ที่ขอบเตียงด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว เย้นหว่านรู้สึกจนปัญญา

มองดูท่าทางแล้ว ถ้าเธอไม่นอนหลับซะดีๆ เย้นโม่หลินก็จะเฝ้าอยู่ชิดขอบเตียงไม่ไปไหนเลย

“ได้ ฉันจะนอนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ คุณออกไปก่อนเถอะ”

“พี่ดูเธอหลับ”

ระหว่างพูด ไม่นึกเลยว่าเย้นโม่หลินจะดึงเก้าอี้มาจากข้างๆ แล้วนั่งลงที่ขอบเตียงเลย

 ท่าทางนั้น เหมือนอย่างกับคุณครูจับตาดูนักเรียนโกงข้อสอบยังไงอย่างงั้น

 เย้นหว่านจนปัญญา“คุณจ้องมองฉันแบบนี้ ฉันไม่ชินค่ะ”

“เธอก็ถือซะว่าพี่อยู่เป็นเพื่อนเธอก็แล้วกัน”

น้ำเสียงของเย้นโม่หลินเฉียบขาดอีกเช่นเคย แต่กลับแฝงด้วยรสชาติที่ทำให้คนอบอุ่นใจ