สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 347

บทที่ 347 โอบกอดแล้วทำไม?

เย้นหว่านเกรงไปทั้งตัว

หลังจากผ่านไปสักพัก เธอถึงหันหน้ามาอย่างช้าๆ พอหันมาก็เห็นใบหน้าที่เคยปรากฏอยู่ในฝันของเธอนับครั้งไม่ถ้วน

โห้หลีเฉิน เขาจริงๆด้วย!

เวลาราวกับได้หยุดชะงักไว้ในเสี้ยววินาที เย้นหว่านเคืองตา ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน คิดถึงอ้อมกอดเขามากแค่ไหน

โห้หลีเฉินมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด ความคิดซับซ้อน สายตาได้เคลื่อนย้ายมาที่ตุ๊กตาใหญ่ในอ้อมกอดเธอ แววตาได้เยือกเย็นลงมาทันที

ที่ไม่ไกล ผู้ชายที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นห้อมล้อมอยู่กำลังยิงปืนอยู่ เสียงที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นตะโกนออกมา ฟังออกไม่ยากว่าเขาอยากชนะตุ๊กตาอีกตัวนึง

นี่เป็นตุ๊กตาที่เย้นหว่านอยากได้เหรอ?

ที่แท้ เขาเพิ่งรู้ว่าเธอชอบของเล่นที่เป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้

จู่ๆโห้หลีเฉินถึงรู้สึกว่าเขาก็ยังไม่เข้าใจเธอเลย ส่วนเธอก็ไม่ต้องการ ความชอบและความสุขที่แท้จริงของเธอ ยอมแสดงออกอย่างจริงใจต่อหน้าผู้ชายอีกคนเท่านั้น

ในใจทรมานและโกรธ ไฟลุกจนเหมือนภูเขาไฟที่ระเบิด อยากทำลายล้างทุกอย่างของตรงหน้า

สีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งอยู่ยิ่งแย่และอันตราย

เย้นหว่านอยู่ในอ้อมกอดเขา ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็น ความเยือกเย็นนั้นทิ่มใส่เธอตรงๆ เหมือนกับว่าเธอทำให้เขาเกลียดปานนั้น

เธออยู่ในอ้อมกอดเขา ทำให้เขาสะอิดสะเอียนปานนั้น

อารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจพริบตาเดียวได้มีสีเทาปิดคลุมไว้ กลายเป็นเรื่องตลกอะไรปานนั้น

เย้นหว่านกัดฟันไว้ ออกมาจากอ้อมกอดของโห้หลีเฉินทันที แววตาเธอระยิบระยับ และแกล้งพูดอย่างสงบ

“ขอบคุณค่ะ”

 เสียง คนสองคนที่ห่างเหิน

ก็เหมือนคนแปลกหน้าสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

สีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งเย็นชาเข้าไปใหญ่

ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยมีสีหน้าดีๆให้เขาเลย เมื่อก่อนก็ใช่ ตอนนี้ยิ่งใช่

โห้หลีเฉินดึงสายตากลับจากเย้นหว่านด้วยความเย็นชา เขามองหมู่คนที่เบียดเสียดกันนั้นอย่างเย็นชา น้ำเสียงเหน็บแนมไร้เยื่อใย

“เกมส์ที่ชั้นต่ำแบบนี้ ไม่ควรโผล่อยู่ที่สวนสนุก รื้อให้หมด”

กลุ่มผู้ดูแลที่อยู่ด้านหลัง “......”

เกมส์แบบนี้แทบจะถือว่าเป็นเกมส์ที่มีกันทุกสวนสนุก แถมยังคึกคักและชักนำขนาดนั้น ชั้นต่ำตรงไหน? ทำไมพวกเขารู้สึกเหมือนได้กลายเป็นผู้บริสุทธิ์ที่เป็นตัวรับกระสุนเลย

“ได้ครับ คุณโห้”

แต่หัวหน้ามีความทุกข์ไม่กล้าบอก ความโหดเหี้ยมบนตัวคุณโห้มันแรงจริงๆ พวกเขาตกใจจนแค่กล้ารับปากอย่างเดียว

เย้นหว่านเอ๋อค้างไว้ ความหมายที่โห้หลีเฉินพุ่งเป้าหมายมายังเกมส์นี้ ไม่ต้องปิดบังเพิ่มเลยสักนิด

เขาที่ไม่เคยเห็นสิ่งของรอบตัวอยู่ในสายตา ยังจะแคร์ว่าเกมส์ชั้นต่ำเกมส์นึงเหรอ? นอกเสียจาก เพราะเธอ แม้แต่เกมส์ๆนี้ก็เกลียดเข้าไส้แล้ว

ตอนนี้เขาทนดูเธอไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ?

ในใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีก เย้นหว่านกอดตุ๊กตาไว้แน่น เล็บมือแทบจะจิกเข้าไปในตุ๊กตา ถึงควบคุมอารมณ์ที่แทบจะพังทลายของในใจไว้ได้

มองดูหน้าตาที่กอดตุ๊กตาไว้แน่นของเย้นหว่าน ไฟแห่งความโกรธของโห้หลีเฉินยิ่งลุกท่วมขึ้นไปอีก

เขาไม่เพียงอยากหยุดเกมส์ของที่นี่ ยิ่งอยากให้คนทำลายตุ๊กตาในอ้อมกอดเธอ!

แต่ว่า แล้วจะมีความหมายอะไร? เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขายังแคร์เธอมากงั้นเหรอ

หัวใจของเธอตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่ได้อยู่ที่บนตัวเขา

ความโหดเหี้ยมรอบๆตัวยิ่งเพิ่มขึ้น ริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินเม้มตรงเป็นเส้น เขาไม่มองเธออีก ก็หันหลังจากไปเลย

ราวกับว่า เธอเป็นแค่คนแปลกหน้าข้างถนนที่ไม่สำคัญ

ร่างเงาสูงใหญ่เดินผ่านตรงหน้าไป นำพาลมอ่อนๆไปด้วย ที่จากไปไกลยังมีกลิ่นไอที่เย้นหว่านคุ้นเคยสุดๆ

เธอเงยหน้ามองเงาของเขา เย็นชาห่างเหิน ห่างหายจากสายตาเธอทีละก้าวๆ