สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 346

บทที่ 346 เธอเคยอยู่ในอ้อมกอดของเขามานับครั้งไม่ถ้วน

เย้นหว่านเดินไปดูครู่นึง แล้วได้เลือกเล่นเกมส์ปืนยิงลูกโป่ง

เย้นโม่หลินมองปืนของเล่นกระบอกนี้แล้ว ค่อนข้างจนปัญญา

 เหมือนยังเป็นครั้งแรกที่เขาแตะต้องปืนพลาสติกแบบนี้ เมื่อก่อนปืนที่อยู่ในมือเขาล้วนเป็นปืนจริงกระสุนจริงทั้งนั้น

“เสี่ยวหว่าน เธออยากได้ตุ๊กตาอันไหน?”

เย้นหว่านดูตุ๊กตาในนั้น แล้วชี้ตุ๊กตาตัวที่ใหญ่ที่สุด

“ฉันจะเอาอันนั้นค่ะ!”

นั่นเป็นรางวัลพิเศษ ต้องยิงโดนยี่สิบนัดถึงจะสามารถได้รับรางวัล

คนปกติทั่วไปแค่ยิงแม่นสิบนัดก็เก่งมากแล้ว อีกอย่างส่วนมากยังอาศัยโชคด้วย เพราะยังไงซะกล้องเล็งปืนอันนี้ไม่ได้แม่นขนาดนั้น

“โอเค”

เย้นโม่หลินพยักหน้า แล้วหยิบปืนขึ้นมาเลย เล็งให้แม่นแล้วยิงออกไป

“ปัง”

เสียงปืนดังปัง ลูกกระสุนได้ยิงใส่ชั้นวางที่อยู่ด้านหลังลูกโป่ง

เย้นโม่หลินอึ้งไปครู่นึง ไม่นึกเลยว่าจะยิงไม่โดน? นี่มันของเล่นอะไร เขาเป็นนักแม่นปืนที่ยิงร้อยนัดก็โดนร้อยนัดเชียวนะ!

“ยังมีสิบเก้านัด พี่ สู้ๆนะ”

“เปลี่ยนปืน เอาใหม่”

เย้นโม่หลินเปลี่ยนปืนกระบอกใหม่ นับยอดใหม่ ที่เขาเอาไม่ใช่แค่สิบเก้านัด แต่จะยิงโดนหมด!

รางวัลที่น้องสาวจะเอาเป็นรางวัลพิเศษเชียวนะ

ครั้งนี้ เย้นโม่หลินก็ได้ทำความคุ้นชินกับปืนกระบอกนี้ คือจงใจโฟกัสให้เอียง แต่ว่าตกอยู่ในมือของเขา ก็ไม่มีทางเกิดสถานการณ์ที่ยิงไม่โดนครั้งที่สองแล้ว

“โพ่ง”

โพ่งทีนึง เสียงลูกโป่งแตก

ต่อจากนี้คือนัดที่สอง นัดที่สาม นัดที่สี่.........ยิงโดนทุกนัด

หลังจากยิงโดนสิบแปดนัดรวด แม้แต่เถ้าแก่ก็ไม่สงบแล้ว จ้องมองเย้นโม่หลินไว้ ลูกตาแทบจะทะลักออกมายังไงอย่างงั้น

เขาเพิ่งจะเคยเห็นคนที่ยิงโดนสิบกว่านัดติดต่อกันแถมยังไม่หยุดด้วยเป็นครั้งแรก

ตุ๊กตาใหญ่ตัวนั้นที่เขาแขวนไว้ตั้งแต่วันแรกที่ทำมาค้าขายจนถึงวันนี้ กำลังจะถูกผู้ชายคนนี้เอาไปแล้วเหรอ?

เถ้าแก่รู้สึกในใจกำลังหลั่งเลือด มองเย้นโม่หลินด้วยแววตาน่าสงสาร ลมหายใจตื่นเต้น แอบพึมพำอยู่ในใจ อย่ายิงโดน อย่ายิงโดน อย่ายิงโดน

“โพ่ง”เสียงลูกโป่งแตกได้ดังขึ้นอีกครั้ง

“เยี่ยม!”

“หล่อจังเลย!”

“เซียนแม่นปืนชัดๆ ยิงโดนทุกนัดเลย เหลือแค่นัดเดียวแล้ว!”

รอบๆไม่รู้มีผู้คนมาห้อมล้อมมากมายตั้งแต่เมื่อไหร่ โดยเฉพาะพวกผู้หญิง ต่างก็มองเย้นโม่หลินด้วยสีหน้าบ้าผู้ชายและคึกคะนอง ลูกกะตาแทบอยากจะติดหนึบไปที่บนตัวเขา

ถึงแม้ได้ใส่แมสปิดปากบังความหล่อเหลาเอาไว้ แต่เย้นโม่หลินอาศัยฝีมือการยิงปืนของเขา ได้กลายเป็นจุดเด่นอีก ทำให้ผู้หญิงทั้งหลายสยบอยู่ใต้กางเกงของเขา

เย้นหว่านจนปัญญา

มีพี่ชายที่โปรยเสน่ห์ไปทั่วคือการรู้ซึ้งอะไร? ก็เป็นอย่างเธอในตอนนี้ไง

นัดสุดท้าย เย้นโม่หลินไม่ได้ยิงในทันที แต่ได้มองเย้นหว่านที่อยู่ข้างๆ ในดวงตาเรียวยาวเผยรอยยิ้มที่เอ็นดูออกมา

“ตุ๊กตานั่น เป็นของเธอแล้ว”

เย้นหว่านคิดไม่ถึงว่าฝีมือยิงปืนของเย้นโม่หลินจะดีขนาดนี้ รู้สึกแปลกใจในตัวเขาเพิ่มขึ้นหลายระดับอย่างห้ามใจไม่ได้

เย้นโม่หลินทำงานอะไรกันแน่?

ดูแล้วเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในการงาน แต่ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ เขากลับห้อมล้อมอยู่ที่รอบตัวเธอทั้งวัน ไม่เคยแตะต้องเรื่องงานเลย

เถ้าแก่ตื่นเต้นจนเหงื่อแตกอยู่ข้างๆ เช็ดน้ำตาอยากร้องไห้

ตุ๊กตาตัวนั้นราคาหลายร้อยหยวนเชียวนะ เป็นของล้ำค่าในร้านเขา กำลังจะถูกคนโหดชนะไปอย่างนี้แล้ว

 เจ็บใจ!

เย้นโม่หลินไม่สนว่าเถ้าแก่จะมีอารมณ์อะไร เขาแต่อยากเติมเต็มความต้องการของเย้นหว่าน

เขาหยิบปืนขึ้นมาด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม และเหนี่ยวไก——

“โพ่ง”เสียงนึง  ภายใต้การจ้องมองของสายตามากมาย ได้ยิงลูกโป่งลูกสุดท้ายแตก

“แปะๆๆ”ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังขึ้นมา

สายตาเปล่งประกายของสาวๆได้จ้องมองเย้นโม่หลิน เหมือนหมาป่าที่หิวโซมานาน อยากกระโจนเข้าไปกลืนกินเย้นโม่หลินทุกเมื่อ

เย้นโม่หลินกลับไม่มองคนอื่นแม้แต่น้อย เขาพูดไปทางเถ้าแก่ “ตุ๊กตาให้ผม”

เถ้าแก่หน้าเศร้าโศกเสียใจ แม้แต่ความคิดที่อยากจะตายก็มีแล้ว