สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 349

บทที่ 349 งานเลี้ยงอำลา

“ค่ะ คุณนายใหญ่”

เย้นหว่านทักทายด้วยมารยาท จากนั้นก็ถูกจูเหลียนอีงจูงมือไปเลย

เมื่อก่อนจูเหลียนอีงก็ชอบจูงมือเย้นหว่านไว้แบบนี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความเมตตา ตอนนั้นเย้นหว่านยังรู้สึกว่าท่านเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่ไม่เลวจริงๆ บางทีก็อาจจะชอบเธอจริงๆ แต่สุดท้ายถึงรู้ สิ่งที่จูเหลียนอีงมองเข้าตาก็แค่ฐานะของเธอเท่านั้น

อีกอย่างจูเหลียนอีงรู้ฐานะของเธอตั้งนานแล้ว กลับไม่เคยเผยเล็กน้อยกับเธอเลย

เย้นหว่านไม่กล้าคิดอย่างเจาะลึกกับกลอุบายที่ซ่อนอยู่ในนั้น

เธอรักษารอยยิ้มอ่อนๆไว้ เดินตามจูเหลียนอีงมานั่งลงที่ๆนั่ง

“เสี่ยวหว่าน ย่าดีใจมากที่หนูมาในวันนี้”

เธอมองเย้นหว่าน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย มีความละอายใจที่เห็นได้ชัด“เรื่องเกี่ยวกับฐานะของหนู ย่าต้องขอโทษหนู ยายเห็นแก่ตัวเกินไป

เดิมทีย่ากะว่าจับคู่หนูกับเฉิน และให้พวกหนูแต่งงานก่อน หลังแต่งงานค่อยบอกเรื่องนี้กับหนู พาหนูกลับไปนับญาติพบบรรพบุรุษ ถึงแม้ไม่คิดจะปกปิดหนูตลอด แต่ก็ได้หลอกให้หนูแต่งงาน”

หลังจากแต่งงานค่อยพาเย้นหว่านไปนับญาติพบบรรพบุรุษ มีทะเบียนสมรสใบนั้นอยู่ ถึงตระกูลเย้นไม่เห็นด้วยก็ไม่ได้แล้ว

ส่วนทั้งสองตระกูลจะได้รับผลประโยชน์จากการร่วมมืออะไร เย้นหว่านคิดไม่ถึง และไม่อยากไปคิด

เธอเผยรอยยิ้มออกมาอย่างฝืนใจสุดขีด

“คุณนายใหญ่คะ หนูรู้ว่าทุกคนมีจุดยืนในผลประโยชน์ของตัวเอง หนูไม่โทษคุณนายใหญ่จริงๆค่ะ นี่เป็นเรื่องในอดีตแล้ว หวังว่าคุณนายใหญ่จะไม่เอามาใส่ใจอีกค่ะ”

“หนูเป็นเด็กดีจริงๆ เสียดาย เฮ้อ ย่าทำให้หนูกับเฉินเสียเวลา”

จูเหลียนอีงทอดถอนใจ

เย้นหว่านเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก

ที่จริงคุณย่าโห้ไม่รู้ว่าตอนแรกโห้หลีเฉินไม่คิดจะแต่งงาน เพราะฉะนั้นตอนที่เจอกันครั้งแรกก็ได้นัดกับเธอว่าหมั้นกันหลอกๆ ต่อมาถึงอยากแต่งงานกับเธอจริงๆ แต่ก็เพราะรู้ฐานะของเธอแค่นั้นเอง

เป็นแค่ความสัมพันธ์ที่หลอกใช้กัน ไม่มีอะไรต้องเสียดาย

“เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว คืนนี้ไหนๆก็รวมตัวอยู่ด้วยกันแล้ว ก็ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยสักมื้อ เรื่องของเมื่อก่อน ก็ถือเป็นเรื่องของอดีตเถอะ ต่อไปทุกคนก็ยังเป็นเพื่อนกันนะ”

จูเหลียนอีงยิ้ม และได้ปลอบใจเย้นหว่านขึ้นมา

เย้นหว่านค่อนข้างเกรงใจ เธอได้พยักหน้า

ในขณะนี้ พนักงานก็ได้เดินมาผลักประตูอีก“คุณผู้ชาย เชิญค่ะ”

ยังมีคนอื่นอีก?

เย้นหว่านอึ้ง เธอหันไปมอง ก็เห็นโห้หลีเฉินอย่างเหนือความคาดหมาย

เขาสวมใส่ชุดสูทสีดำ ก็ยังหล่อกระชากใจอีกเช่นเคย แต่ใบหน้านั้นดูแล้วเหมือนซูบผอมไปเล็กน้อย ยิ่งทำให้เค้าโครงคมชัดมากยิ่งขึ้น

เย้นหว่านคิดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินก็มาด้วย เธอไม่ได้เตรียมใจเจอเขาเลยด้วยซ้ำ

เห็นได้ชัดว่า โห้หลีเฉินก็คิดไม่ถึงว่าจะเจอเย้นหว่านที่นี่ เขาอึ้งไปครู่นึง สีหน้าเย็นชา

เขายืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินไปข้างหน้าอีก

สายตามองผ่านเย้นหว่านโดยตรง มองไปที่จูเหลียนอีง และพูดอย่างเรียบเฉย

“คุณย่า ในเมื่อคุณย่ามีแขก งั้นผมขอตัวก่อนครับ”

“เดี๋ยวก่อน!”

จูเหลียนอีงรีบเปิดปากเรียกโห้หลีเฉินไว้

เธอพูด “วันนี้ย่าตั้งใจเรียกหลานสองคนมาโดยเฉพาะ ย่ามีเรื่องอยากจะพูด ถึงหลานจะไป ก็ให้เกียรติย่าหน่อย ฟังจบแล้วค่อยไปนะ”

โห้หลีเฉินสีหน้าห้อยแล้วห้อยอีก เงียบไปครู่นึง ถึงเดินมาด้วยสีหน้าเย็นชา

เขานั่งฝั่งตรงข้ามจูเหลียนอีง ถือว่าทั้งโต๊ะเป็นที่นั่งที่ไกลจากเย้นหว่านที่สุด

เย้นหว่านมองดูเขาที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ในใจบอกไม่ถูกว่ามีความรู้สึกยังไง

ใบหน้าเธอรักษาความสงบไว้อย่างสุดขีด นิ้วมือกลับอยู่ที่ใต้โต๊ะ จะบีบมือถือจนแหลกอยู่แล้ว

เธอกลัวที่จะเจอเขา แต่เขากลับขยะแขยงที่จะเจอเธอ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอและเขายิ่งเดินยิ่งห่างกันแล้วจริงๆ กลายเป็นคนสองคนที่ต่อต้านขนาดนี้

การทานข้าวของวันนี้ ถูกกำหนดแล้วว่าจะไร้รสชาติ

จูเหลียนอีงมองทั้งสองที่สีหน้าไม่ค่อยดี เธอถอนหายใจอย่างจนปัญญา สภาพของพวกเขา แย่กว่าที่เธอจินตนาการไว้เสียอีก