สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 350

บทที่ 350 อย่าไป อุ้มฉันหน่อย

จูเหลียนอีงก็ได้กรึ๊บเดียวดื่มจนหมดแก้ว สายตากลับเฝ้าดูอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของทั้งคู่อย่างใกล้ชิด

ถึงแม้เย้นหว่านพยายามสะกดไว้สุดฤทธิ์ แต่เธอก็ดูออก ภายใต้สีหน้าสงบของเย้นหว่านนั้น มีอารมณ์ที่แทบจะเดือดพล่านซ่อนอยู่

เธอไม่ได้มีความสุขเหมือนภายนอกเลย แม้กระทั่งค่อนข้างเศร้าโศกเสียใจด้วยซ้ำ

ส่วนโห้หลีเฉิน ความโหดเหี้ยมที่ฟุ้งกระจายได้พูดแทนทุกอย่างแล้ว

สองคนนี้ต่างก็ปล่อยวางอีกฝ่ายไม่ได้ชัดๆ แต่กลับดื้อด้านจะตาย ใครก็ไม่ยอมขยับมาข้างหน้าก้าวนึง ดั๊นจะผลักอีกฝ่ายไปให้ไกลๆ

นเธอก็ดึงทั้งสองมาใกล้กันดีกว่า

จูเหลียนอีงวางแก้วไวน์ลง และหันมาคุยกับเย้นหว่าน“เสี่ยวหว่าน ได้ยินมาว่าหนูจะไปยุโรปแล้วเหรอ?”

ท่าทางของโห้หลีเฉินแข็งทื่อไปครู่นึง

เย้นหว่านพยักหน้า“ใช่ค่ะ บินมะรืนค่ะ”

“กลับตระกูลเย้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“กลับไปที่ข้างกายของพ่อแม่ก็ดีเหมือนกัน แล้วยังจะกลับมาอีกมั้ย?”

คำถามของจูเหลียนอีง ทำให้ร่างกายของโห้หลีเฉินเก็รงอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับหัวใจหยุดเต้นยังไงอย่างงั้น กำลังรอคำตอบของเธอ

มือที่อยู่ใต้โต๊ะของเย้นหว่านกุมแน่น มองโห้หลีเฉินด้วยจิตใต้สำนึก เห็นเขาจ้องแต่แก้วไวน์ที่อยู่ตรงหน้า ไม่มองเธอเลยด้วยซ้ำ

สีหน้าที่เย็นชานั้น ยิ่งดูเหมือนไม่สนใจประเด็นนี้เลย

ในใจเธอเศร้ารันทด

พูดออกมาจากปากทีละถ้อยคำอย่างเบาๆ“อาจจะไม่กลับมาอีกแล้วค่ะ”

ที่นี่ ไม่มีอะไรให้เธออาลัยอาวรณ์แล้ว

การทานข้าวของคืนนี้ ก็ถือว่าเป็นงานเลี้ยงอำลางานสุดท้าย ไม่ว่าเคยเกิดบุญคุณความแค้นอะไร ไม่ว่าความสุขหรือความโกรธ ก็กลายเป็นอดีตหมดแล้ว ต่อไปจะไม่มีการไปมาหาสู่อีก

เย้นหว่านรินไวน์ให้ตัวเองอีกแก้วนึง จากนั้นก็ลุกขึ้นชูแก้วไปทางโห้หลีเฉิน

เหมือนได้รวบรวมความกล้าหาญ เธอพูดอย่างจริงจัง “คุณโห้คะ ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ขอบคุณสำหรับการดูแลของคุณนะคะ แก้วนี้ ถือว่าขอบคุณ และถือว่า......เป็นการอำลาค่ะ”

โห้หลีเฉินกุมนิ้วมือแน่น แทบจะบีบแก้วไวน์จนแหลก

อำลา

เธอพูดได้ง่ายมากเลยน้อ!คนไร้หัวจิตหัวใจ

ไปๆมาๆ คนที่แคร์ก็คือเขาคนเดียวเอง และความแคร์ของเขา ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนตลกอะไรปานนั้น

“เหอะ ดีมาก”

โห้หลีเฉินยกมุมปากขึ้นอย่างเหน็บแนม เขาเองก็ได้ลุกขึ้นเหมือนกัน “กิ๊ง”เสียงนึง ชนแก้วกับเย้นหว่านอีกครั้ง

“หวังว่าต่อไปจะไม่ได้เจอกันอีก”

พอพูดจบ เขาได้เงยหน้าดื่มไวน์จนหมดแก้ว

เย้นหว่านแข็งทื่อไว้ทันที พริบตาเดียวสายตาพร่ามัว

แรงที่แบกรับร่างกายเธอเหมือนได้แตกสลาย ในหัวมีแค่คำนั้น หวังว่าต่อไปจะไม่ได้เจอกันอีก

เธอไม่รู้ตัวเองใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหนถึงได้กลั้นน้ำตาที่จะไหลลงมาไว้ได้ เย้นหว่านดึงมือกลับอย่างแข็งกระด้าง ดื่มไวน์ลงไปในท้อง

ไม่นึกเลยว่าไวน์แก้วนี้จะมีรสขม

จูเหลียนอีงมองดูทั้งสองแล้ว รู้สึกตัวเองปวดขมับมาก

ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง ยิ่งจับคู่ก็ยิ่งแย่ชัดๆ!

ดีที่เย้นหว่านดื่มไวน์ไปไม่น้อย แก้มเริ่มค่อยๆแดงก่ำขึ้นมา

จูเหลียนอีงดูก็พอประมาณแล้ว ก็เลยยื่นมือกดขมับไว้ แกล้งทำสีหน้าเหนื่อยล้า

“เฮ้อ แก่แล้ว เพิ่งดื่มไปนิดหน่อยก็รู้สึกเวียนหัวแล้ว หลานสองคนคุยกันต่อนะ ย่าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน”

ระหว่างพูด จูเหลียนอีงก็ได้ลุกขึ้นมา หัวหน้าแม่บ้านก็เดินเข้ามาจากด้านนอก มาพยุงจูเหลียนอีงไว้

โห้หลีเฉินสายตามืดครึ้ม มองสำรวจจูเหลียนอีงไปครู่นึง ก็ดึงสายตากลับ

แค่ดื่มนิดเดียวก็เวียนหัวแล้ว? คงจะแกล้งแน่นอน

เพียงแต่ถึงตอนนี้คุณย่าสร้างพื้นที่ส่วนตัวให้เขากับเย้นหว่าน ระหว่างเขาสองคนก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว