สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 351

บทที่ 351 สุดยอด อ้วกใส่โห้หลีเฉิน…

คออ่อนขนาดนี้ ยังจะดื่มเหล้าอีก！

โห้หลีเฉินอารมณ์เสียจนอยากผลักเธอออก แต่ตั้งแต่ต้นจนจบขาข้างนั้นกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เขาขมวดคิ้ว ดึงเธอขึ้นมาจากขาตัวเอง

“เย้นหว่าน มีสติหน่อย”

เขากดไหล่ของเธอไว้ พยายามให้เธอมองเขา แต่ร่างกายของเธอกลับอ่อนยวบยาบเหมือนบะหมี่ที่ต้มลงไปในน้ำ ล้มใส่บนตัวเขาเฉยเลย

กลิ่นเหล้าที่เข้มข้นผสมกับกลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเธอ เกิดกลิ่นหอมอย่างนึงที่ทำให้คนใจสั่น

โห้หลีเฉินแข็งทื่อขึ้นมากะทันหัน มองดูสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า แนบชิดอยู่ที่อ้อมกอดเขาอย่างอ่อนยวบยาบ

มือเล็กๆของเธอยิ่งเลยเป็นฝ่ายกอดคอของเขาไว้ ใบหน้าเล็กๆถูไถอยู่ที่หน้าอกเขาอย่างสบายๆ เหมือนกับว่าหาตำแหน่งที่ไม่เลวเจอ เธอหลับตาลงก็จะนอนเลย

ไม่มีแรงค้ำจุน ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ลื่นไหลลงไปเลย

โห้หลีเฉินแทบจะอุ้มเธอไว้ด้วยปฏิกิริยา ร่างกายของผู้หญิงยิ่งแนบชิดอยู่ที่อ้อมอกเขา

ความนุ่มนวลที่ทำให้เขาคิดถึงทั้งวันทั้งคืน พริบตาเดียวก็ได้ปลุกเปลวไฟที่ซ่อนอยู่ในตัวของโห้หลีเฉินขึ้นมา ทำให้การควบคุมของเขาพังทลายในพริบตา

“ส่งเธอกลับบ้าน！”

โห้หลีเฉินสั่งการด้วยเสียงแหบแห้งคำนึง จากนั้นก็ได้อุ้มเย้นหว่านขึ้นมาด้วยท่าอุ้มลูก แล้วเดินไปยังรถที่อยู่ข้างถนน

ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาใช้ความอดทนไปมากแค่ไหน ถึงไม่ได้มีอะไรกับเธอทันทีเลย

เว่ยชีรีบเปิดประตูเบาะนั่งหลังออกด้วยความเคารพ

ในใจนับถือการควบคุมของคุณชายตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ คุณเย้นเมาขนาดนี้แล้ว แถมยังเป็นคนมานัวเนียเขา ผู้ชายโดยทั่วไปคงควบคุมไม่ได้ตั้งนานแล้ว

โห้หลีเฉินหน้าห้อยไว้ อุ้มเย้นหว่านไว้ จะอุ้มเธอเข้าไปในรถ

แต่เพิ่งเข้าใกล้เบาะนั่งรถ เย้นหว่านก็ขัดขืนขึ้นมาอย่างไม่เชื่อฟัง“กลิ่นเหม็นจังเลย ฉันไม่เข้าไป”

เธอขัดขืนอย่างแรง ทำทีจะโดดลงมาจากอ้อมอกของโห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินอุ้มเธอไว้แน่น แล้วถอยหลังไปหลายก้าว

เขามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกแล้วขมวดคิ้ว พร้อมพูดอย่างมีความอดทน “หยุดโวยวายได้แล้ว ขึ้นรถกลับบ้าน”

“ไม่เอา ฉันทรมาน คุณปล่อยฉัน”

เย้นหว่านหน้านิ่วคิ้วขมวดไว้ และพูดพึมพำ ขัดขืนจะโดดลงมาจากอ้อมอกของโห้หลีเฉิน

แต่เธอก็ยืนทรงตัวไม่นิ่ง กำลังจะล้มไปข้างๆ โห้หลีเฉินก็ต้องจำใจดึงเธอมาที่อ้อมอกตัวเองอีก

เย้นหว่านขัดขืนด้วยความไม่สบาย “คุณปล่อยฉัน ปล่อยฉัน……”

แรงของผู้หญิงอ่อนนุ่ม แต่กลับดื้อด้านที่จะผลักเขาออก แตกต่างกับหน้าตาเมื่อกี๊ที่นัวเนียมาที่บนตัวเขาอย่างสิ้นเชิง

โห้หลีเฉินกุมขมับด้วยความปวดหัว ดื้อด้านดึงเธอมาที่อ้อมกอดตัวเอง

“หยุดโวยวายได้แล้ว กลับบ้าน”

ระหว่างพูด เขาก็อุ้มเธอไว้ ดื้อดึงจะพาเธอเข้าไปในรถ

ถ้าปล่อยให้เย้นหว่านเมาอาละวาดแบบนี้ คืนนี้คงต้องตากลมอยู่ข้างถนนกันแล้ว

เธอดื่มเหล้ามา เป็นหวัดได้ง่ายมาก

พอเข้าใกล้รถปุ๊บ ใบหน้าเรียวเล็กของเย้นหว่านก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นกว่าเดิม ในกระเพาะผะอืดผะอมอย่างทรมาน

เธอถอยหลังย่างกะทันหัน หมอบอยู่ที่บนตัวของโห้หลีเฉิน“แหวะ——”

เสียงดังเสียงนึง สิ่งสกปรกทั้งหมดได้อ้วกใส่เสื้อสูทของโห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินอึ้งค้างไว้

เว่ยชีที่ยืนอยู่ข้างๆยกมุมปากขึ้น สีหน้าตกใจจนซีดเซียว ไม่นึกเลยว่าคุณเย้นจะกล้าอ้วกใส่บนตัวคุณชาย！

ตลอดมานี้คุณชายเป็นคนรักสุขอนามัยมากเชียวนะ เสื้อผ้ายิ่งแล้วใหญ่สกปรกไม่ได้เลย ชาตินี้ไม่เคยแตะต้องของสกปรกแบบนี้มาก่อน คุณเย้นนี่……ดึงขนที่ก้นเสือชัดๆ รนหาที่ตาย

“คุณชายครับ ผมมาประคองคุณเย้นเองครับ”

กลัวเย้นหว่านจะถูกโห้หลีเฉินตบทีเดียวใจตาย เว่ยชีรีบเดินไปข้างหน้า ยื่นมือจะประคองเย้นหว่านมา

ทันใดนั้นพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ต่างก็อ้าปากเป็นรูปทรงO การคาดเดาของในใจได้รับการพิสูจน์ คุณโห้โกรธเนื่องจากความละอายและขุ่นเคือง มีอะไรกับผู้หญิงคนนี้โดยตรงเลย！

ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นยังขัดขืนอยู่ หน้าตาเหมือนไม่สมัครใจ แต่ว่า……แม่ง พวกเธอต่างก็อิจฉาจังเลย

ที่แท้คุณโห้ชอบสไตล์แบบนี้ คราวหน้าถ้าพวกเธอเมา ก็ต้องหาโอกาสเจอคุณโห้โดยบังเอิญแล้วอ้วกใส่เขาให้ได้

โห้หลีเฉินเห็นพนักงานทั้งหลายต่างก็เหม่อลอย จึงตะคอกอย่างหมดความอดทน

“เปิดห้อง！”

พริบตาเดียวพนักงานก็รู้สึกเท้ามีเหงื่อออก ดึงสติกลับมาอย่างกะทันหัน

“ได้ค่ะๆ”

เธอรีบสแกนคีย์การ์ดห้อง ในใจกลับแขวะอย่างบ้าคลั่ง ที่แท้คุณโห้ที่โลภไม่รู้จักพอหล่อขนาดนี้เลย！

โห้หลีเฉินถือคีการ์ดไว้ ไม่ชายตามองพนักงานอีก ดึงและโอบเย้นหว่านไว้ แล้วก้าวเท้ายาวเดินไปที่ลิฟท์

เว่ยชีที่ถูกทิ้งอยู่ด้านนอกสีหน้ามึนตึ๊บ ตากลมอยู่ที่สายลมเหน็บหนาวตามลำพัง

ท่านประธานของเขาลืมอะไรไปหรือเปล่า?

โห้หลีเฉินหน้าบึ้งไว้ พาเย้นหว่านมาถึงห้องนอน ให้เธอดื่มน้ำกลั้วปากก่อน แล้ววางเธอลงที่โซฟา

“คุณนั่งที่นี่”นิ่งไปครู่นึง เขาได้หน้าห้อยกำชับอีกคำ“ห้ามขยับไปมั่ว”

เย้นหว่านนอนอยู่บนโซฟาเหมือนไร้กระดูกยังไงอย่างงั้น มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างสะลึมสะลือ และพยักหน้าอย่างน่ารักไร้เดียงสา

ใบนั้นเรียวเล็กนั่น ยังประดับด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก

มองจนความโกรธรอบๆตัวของโห้หลีเฉินจางหายไปหมด

เขาไม่มีอารมณ์โกรธแล้วจริงๆซะด้วย

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านอย่างไม่ไว้ใจอีกครั้ง ทีนี้ถึงได้เดินไปที่ห้องน้ำ ของที่ติดหนึบอยู่บนตัวนี้ ทำให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาต้องรีบชำระล้างเดี๋ยวนี้！

หลังจากเข้าห้องน้ำ เสียงน้ำได้ดังซู่ซ่าๆขึ้นมา