สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 352

บทที่ 352 สาวน้อย คุณกำลังเล่นกับไฟ

เย้นหว่านนั่งอยู่ที่โซฟาได้ไม่นาน ก็ฉุดดึงโซฟาไว้ แบกร่างกายที่อ่อนยวบยาบลุกขึ้นมา

สายตาพร่ามัวของเธอมองดูรอบๆห้อง หน้านิ่วขมวดคิ้วไว้แน่น

ที่นี่คือที่นี่?เธออยู่ที่ไหน?

สมองมีเครื่องหมายคำถามโผล่ขึ้นมาหลายอัน แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ห้องน้ำอยู่ไหน? เธอรู้สึกอยาก……อ้วก

เย้นหว่านกุมท้องที่ทรมานไว้ กว่าจะแยกทิศทางของห้องน้ำได้ไม่ใช่ง่ายๆ เธอเดินโซเซไปอย่างรีบร้อน “แอ๊ด”เสียงนึงก็เปิดประตูออกเลย

เธอไม่คิดอะไรก็พุ่งเข้าไปหาชักโครกเลย

แต่แล้ว แวบแรกที่เธอเห็นไม่ใช่ชักโครก แต่เป็นผิวที่ขาวเนียนและกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของผู้ชาย หุ่นที่เพอร์เฟคไร้ที่ติ ทำให้เธอเอ๋อค้างในพริบตาเดียว

ผู้ชายรูปงาม

หุ่นดีจังเลย！

เย้นหว่านกระพริบตาปริบๆ มองดูเขาอย่างเอ๋อ แถมยังพยักหน้าด้วย “ใหญ่จังเลย”

โห้หลีเฉินที่อยู่ใต้ฝักบัวน้ำอาบรู้สึกไม่ดีแล้ว

เขาแค่อาบน้ำ ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเย้นหว่านจะบุกเข้ามากะทันหัน บุกเข้ามาก็แล้วไป ไม่นึกเลยว่ายังจ้องเขาอย่างกับสาวหื่น ดูก็แล้วไป แถมยังมาประเมินค่าอีก？！

เธอรู้หรือไม่ว่าคำพูดของเธอ สำหรับผู้ชายแล้วมันสื่อถึงอะไร！

“ออกไป！”

โห้หลีเฉินตะคอกด้วยเสียงแหบแห้ง แล้วรีบเอาผ้าเช็ดตัวที่อยู่ข้างๆมาคลุมร่างกายไว้

เย้นหว่านไม่พอใจทันที “คุณเอาผ้าเช็ดตัวออก อย่าบังฉัน”

ระหว่างพูด เธอยังเดินมายื่นมือฉุดผ้าเช็ดตัวออก

โห้หลีเฉินแข็งทื่อจนเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่แช่แข็งมาเป็นหมื่นปี

และด้านในของภูเขาน้ำแข็ง กลับกำลังหมักบ่มภูเขาไฟระเบิดอยู่

เขาหน้าบึ้งไว้ ดึงผ้าเช็ดตัวออกจากกรงเล็บของเย้นหว่าน แล้วตัวเองก็ได้ถอยหลังไปสองก้าว

จากนั้นได้พูดตักเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำ“เย้นหว่าน ถึงคุณเมาเหล้า ก็อย่ามากวนประสาทผม！ผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่คุณจะทนรับได้”

เย้นหว่านที่เมาเละเทะตั้งนานแล้ว ยังจะฟังความหมายของโห้หลีเฉินออกได้ยังไง

สมองที่ยุ่งเหยิงของเธอมีแค่ความคิดเดียว นั่นก็คือดึงผ้าเช็ดตัวออกแล้วชื่นชมต่อ เมื่อกี๊เธอยังดูไม่หมดเลยนะ

เธอเดินไปข้างหน้าสองก้าวอย่างโซซัดโซเซ ร่างเล็กๆนั่นยืนอยู่ที่ตรงหน้าของโห้หลีเฉินอีกครั้ง ระยะกระชั้นชิดมาก

เธอก้มหน้าไว้ มองผ้าเช็ดตัวด้วยสายตาเปล่งประกาย

เย้นหว่านยื่นมือไปดึงอีก“เอาออกๆ เร็วๆ”

ขมับของโห้หลีเฉินกระตุก

แววตาของเธอก็เหมือนเปลวไฟ ได้จุดไฟที่หัวใจของเขา นิ้วมือของเธอยิ่งแล้วใหญ่คอยสัมผัสผิวกายเขาทีแล้วทีเล่า ทำให้ไฟที่สะสมไว้ตรงนั้นยิ่งอยู่ยิ่งลุกลาม แทบจะถึงขั้นควบคุมตัวเองไม่ได้

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เขาก็ไม่กล้ารับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น

มือข้างนึงของโห้หลีเฉินกุมผ้าเช็ดตัวไว้ มืออีกข้างจับมือเล็กๆของเย้นหว่านที่ก่อกวนไปมั่วไว้

เขาบังคับให้เธอเงยหน้า บังคับให้เธอมองเขาไว้

สายตาของเขาลุ่มลึกสุดๆ พูดออกมาจากลำคอทีละถ้อยคำ น้ำเสียงทุ้มต่ำได้น่าหลงใหลมาก

“คุณรู้มั้ยว่าผมคือใคร?”ถึงกล้าใจกล้าดึงผ้าเช็ดตัวของเขาออกแบบนี้

สายตาเย้นหว่านพร่ามัว แต่ศีรษะน้อยๆนั่นกลับพยักหน้าอย่างเฉียบขาดมาก

“ก็โห้หลีเฉินไง”

เธอเรียกชื่อเขาอย่างชัดเจน ดูเหมือนจะชอบมาก มุมปากยังประดับด้วยรอยยิ้มที่ชอบใจ

โห้หลีเฉินถูกรอยยิ้มของเธอทำเอาตาลาย จู่ๆจุดนึงของหัวใจได้ถลำลึกลงไป

เธอรู้ว่าคือเขา ยัง……

“ใหญ่จริงๆ！”

วินาทีที่โห้หลีเฉินเหม่อลอย เย้นหว่านกลับยื่นมือเล็กๆไปด้านหน้า กระชากผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนช่วงเอวของโห้หลีเฉินออก

เธอกระพริบตาปริบๆ เหมือนเด็กที่ได้แอบกินยังไงอย่างงั้น จ้องมองด้วยสีหน้าเซอร์ไพรส์

ตรงนั้นของโห้หลีเฉิน ยังเป็นครั้งแรกที่ถูกคนเพ่งมองอย่างนี้！

ใบหน้าหล่อเหลานั้น นอกจากบูดบึ้งจนแข็งกระด้าง ยังแดงก่ำอย่างไม่ปกติ

ดูเหมือนเย้นหว่านจะมีความสนใจมาก มองแล้วยังไม่พอใจ นิ้วมือเล็กๆนั่นยังยื่นออกไปจิ้มๆๆอีก

โห้หลีเฉินแข็งทื่อทันที

เย้นหว่านกลับยิ้ม “ยังเปลี่ยนแปลงได้ด้วย”