สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 353

บทที่ 353 โห้หลีเฉิน อิตาบ้า

เขามองเธอด้วยความแปลกใจ เธอหลับตาไว้เห็นได้ชัดว่าหลับสนิทแล้ว แต่คำพูดเบาๆนั้น กลับพูดออกมาจากปากเธออย่างชัดเจนขนาดนั้น

เธออยู่ในฝัน ก็ยังรู้ว่าคือเขาเหรอ?

งั้นคนที่เธอกอดไว้ไม่ยอมให้ไป ก็คอเขาเหมือนกันเหรอ?

ที่จริงในใจของเธอมีเขาอยู่ใช่มั้ย?

ความคิดเหล่านี้ทำให้หัวใจที่ใกล้ตายของโห้หลีเฉินเต้นขึ้นมาอย่างแรงอีกครั้ง ตื่นเต้นจนแทบอยากจะเขย่าเธอจนตื่น ถามเธออย่างละเอียดรอบนึง ว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

แต่แล้ว เขายังไม่ทันได้ปฏิบัติก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของเย้นหว่านดังขึ้นอีก

“โห้หลีเฉิน……อิตาบ้า”

โห้หลีเฉินแข็งทื่อไว้ ความดีใจที่พลุ่งพล่านนั้นได้กลายเป็นจะหัวเราะก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ไม่ได้

เธอไม่ได้ตอบเขาเลยด้วยซ้ำ แค่พูดละเมอเฉยๆ

พูดละเมอ แถมยังด่าเขาด้วย

โห้หลีเฉินจนปัญญา ไม่เพียงค่อนข้างเยาะเย้ยตัวเอง แล้วเขากำลังคาดหวังอะไรอยู่ล่ะ?

คืนนี้ถ้าไม่ใช่เย้นหว่านเมาเหล้า พวกเขาก็ไม่มีการโอบกอดของตอนนี้หรอก มากสุดก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่เวลาเดินผ่านทักทายกันแค่นั้นเอง

มะรืนเธอก็จะไปจากเมืองหนานแล้ว ไปจากเขา วันนี้เป็นแค่การอำลาครั้งสุดท้าย

ใบหน้าหล่อเหลามีความมืดครึ้มปกคลุม โห้หลีเฉินยื่นแขนดึงผ้าห่มๆให้เขาและเธอ

ทุกอย่าง กลับสู่ความเงียบสงบ

——

ปวด

ปวดหัว

เจ็บเหมือนถูกล้อรถทับยังไงอย่างงั้น มันสมองเละเป็นโจ๊กแล้ว

เย้นหว่านตื่นมาก็จะใช้มือไปกดขมับ แต่พอดึงแล้ว มือกลับเหมือนถูกอะไรทับไว้จนขยับไม่ได้

นี่มันอะไรกันแน่?

เธอไม่เพียงปวดหัวอย่างไม่มีเหตุผล แต่ร่างกายก็ยังขยับไม่ได้อีก?

เธอรีบลืมตาขึ้น ก็เห็นผิวพรรณขาวผ่องที่อยู่ตรงหน้าอย่างตะลึงงัน ในที่ๆใกล้มากยังมีเชอร์รี่เล็กๆลูกนึง

สมองของเธอเออเร่อแล้ว สายตาแข็งทื่อมองขึ้นไปด้านบน ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้คนคลาดสายตาไม่ได้ เป็นใบหน้าที่เธอเคยเห็นนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ตะลึงในความหล่อทุกครั้ง

หัวใจที่อกสั่นขวัญแขวนไว้ของเธอ พริบตาเดียวก็ได้วางลงแล้ว

ยังดีที่เป็นโห้หลีเฉิน

ไม่ใช่เธอเมาเหล้าแล้วไปนอนกับใครมั่ว

ไม่ใช่ นอน？！

เย้นหว่านมองไปที่ใต้ผ้าห่มทันที ก็เห็นรอยบนตัวเธอเต็มไปด้วยรอยจูบเขียวช้ำ กำลังเปลือยกายนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย ไม่ พูดแบบแม่นยำกว่าคือกอดคนอื่นไว้เหมือนกับปลาหมึก

อีกอย่าง เขาเองก็เปลือยกายล่อนจ้อนเหมือนกัน

“อ๊า——”

วินาทีต่อมา เสียงกรีดร้องที่แหลมและเศร้ารันทดได้ทำลายความเงียบสงบของยามเช้า

โห้หลีเฉินลืมตาขึ้น พูดออกมาคำนึงอย่างเย็นชา “เสียงดัง”

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขายังทำหน้าเหมือนไม่อะไร แค่หาว่าเธอเสียงดัง?

เย้นหว่านรู้สึกอาบอายสุดขีด กระชากผ้าห่มมาอย่างตื่นตระหนก ห่อหุ้มตัวเองไว้อย่างมิดชิด

เธอมองโห้หลีเฉินอย่างระมัดระวัง “เมื่อคืน คุณๆๆ ฉันๆๆ……”

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และลุกขึ้นมานั่ง สายตาก็มองไปที่ช่วงล่างของตัวเอง

ไม่มีผ้าห่ม ร่างกายของเขาได้เผยออกมาอย่างล่อนจ้อนอีกครั้ง

เขามองไปที่เย้นหว่าน และพูดหยอกล้อ “คุณชอบร่างกายของผมขนาดนี้เลยเหรอ？”

ทีนี้เย้นหว่านถึงสังเกตเห็น รูปร่างของโห้หลีเฉินที่เผยอยู่ตรงหน้าเธอหมดนั้น เพอร์เฟคไร้ที่ติ แล้วยังมีของใหญ่มหึมาที่ทำให้คนคิดลึกนั่น……

ไม่ถูกสิ ทำไมเธอต้องดูด้วย นี่เธอโฟกัสผิดจุดแล้วนี่นา！