สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 354

บทที่ 354 ฉันเป็นคนราวีเขาเอง

พึ่งพาเหรอ? ทุกอย่างที่เย้นหว่านทำในเมื่อคืน ก็ถึงขั้นทำให้โห้หลีเฉินเคยสงสัย และเคยหวั่นไหวเหมือนกัน

แต่หลังจากเธอได้สติ ท่าทีของเธอ กลับได้ดับแสงไฟเสี้ยวนึงที่อยู่ในใจของเขาดับสนิทอีก

“เมาเหล้า จริงจังไม่ได้”

โห้หลีเฉินเปิดปากพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ ไม่รู้ว่ากำลังตอบเว่ยชี หรือกำลังบอกกับตัวเขาเอง

ทุกสิ่งของเมื่อคืน ก็เหมือนฝันที่ไร้สาระ

เว่ยชีขมวดคิ้ว “แต่ว่า......”

“เธอเองก็มีแฟนแล้ว”

โห้หลีเฉินพูดขัดจังหวะเว่ยชีอย่างหนักหน่วง แววตาลุ่มลึกเยือกเย็น แววตาลึกๆกลับมีความโศกเศร้าระยิบระยับอยู่

เขาจะไม่ฝืนใจเธอ ปล่อยเธอไปก็คือปล่อยเธอไปจริงๆ

เว่ยชีมองร่างเงาที่โดดเดี่ยวและอ้างว้างของโห้หลีเฉินแล้ว เขาถอนหายใจอย่างจนปัญญา

หลังโห้หลีเฉินจากไปตั้งนาน เย้นหว่านถึงดึงสติกลับมาได้นิดหน่อย

ในห้องนอน ใต้ผ้าห่ม เหมือนล้วนยังมีกลิ่นไอของโห้หลีเฉินอยู่ แต่เจ้าตัวได้จากไปอย่างสง่างามแล้ว

ร่องรอยทั้งหมดที่เหลือไว้ที่นี่ มีแต่จะทำให้เย้นหว่านรู้สึกไม่สบาย

เธอหายใจลึกๆทีนึง กว่าจะควบคุมอารมณ์ในใจไว้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ ทีนี้เธอถึงเดินเข้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

เพิ่งเดินเข้าห้องน้ำ เย้นหว่านก็เห็นเสื้อสูทที่ทิ้งอยู่ในถังขยะอย่างควบคุมไม่ได้

บนเสื้อยังสามารถมองเห็นคราบสกปรกที่เป็นปื้นๆอยู่

คือผลงานของเธอในเมื่อคืนนี้

ขมับของเย้นหว่านกระตุก รู้สึกกลัวภายหลังนิดหน่อย ไม่นึกเลยว่าเมื่อคืนเธอจะอ้วกใส่โห้หลีเฉิน ตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ดีๆถือว่าโชคดีจริงๆ

แล้วนึกถึงเรื่องรนหาที่ตายเหล่านั้นของเมื่อคืนในห้องน้ำ เย้นหว่านยิ่งรู้สึกละอายใจสุดขีดแล้ว

แต่ว่าเธอก็รนหาที่ตายถึงขั้นนี้แล้ว สุดท้ายโห้หลีเฉินก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ แม้แต่การลงโทษขั้นพื้นฐานสุดก็ยังไม่มี แต่ยังดูแลเธอทั้งคืนด้วย ที่จริงเขาดีกับเธอ.....อยู่

แต่เสียดาย เกรงว่าคงจะครั้งสุดท้ายแล้ว

เย้นหว่านเบ้าตาแดงก่ำ ที่จริงมีแค่เธอเองที่รู้ว่าตัวเองตัดใจไม่ได้แค่ไหน

แต่ถึงโห้หลีเฉินจะดีแค่ไหน โกหกก็คือโกหก หลอกใช้ก็คือหลอกใช้ ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้มีใจให้เธอเลย

หลังจากเย้นหว่านอาบน้ำอาบท่าเสร็จ เดิมทีกะจะโทรศัพท์หาเย้นโม่หลิน ให้เขาหาคนส่งเสื้อผ้ามาให้ชุดนึง ก็แปลกใจที่เห็นห้องโถงมีเสื้อผ้าใหม่วางอยู่ชุดนึง

โห้หลีเฉินไว้ให้เธอโดยเฉพาะ

ละเอียดอ่อนเหมือนที่ผ่านมาจริงๆ

เย้นหว่านมองดูเสื้อผ้าแล้วเหม่อลอยได้สักพัก สุดท้ายก็ได้หยิบมือถือขึ้นมา “พี่โม่หลิน เมื่อคืนฉันดื่มหนักไปหน่อย ได้พักอยู่ที่โรงแรม และทำเสื้อผ้าเลอะ พี่ให้คนส่งเสื้อผ้ามาให้ฉันชุดนึงนะ”

เย้นโม่หลินเป็นคนเอาเสื้อผ้ามาให้เองกับมือ ไม่นานเขาก็ได้มาถึง

เพิ่งเดินเข้าห้อง เขาก็ก้าวเท้ายาวมาที่ตรงหน้าของเย้นหว่าน กดไหล่เธอไว้ สำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบนึง

พอดูปุ๊บ ก็เห็นรอยจูบตรงคอของเย้นหว่าน

สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที มืดครึ้มจนน่ากลัวสุดขีด แววตาที่เฉียบคมแฝงด้วยความอาฆาตที่อันตรายมาก

“ใคร? !”

“อะไรคะ?”

เย้นหว่านข้องใจ อึ้งไปหนึ่งวิถึงดึงสติกลับมาได้ พริบตาเดียวเธอก็แก้มแดงก่ำ และรีบปิดคอของตัวเองไว้

“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”

เธอเอาเสื้อผ้าไว้ก็เตรียมตัวชิ่งหนี กลับถูกเย้นโม่หลินดึงกลับมาอีก

สีหน้าของเย้นโม่หลินไม่เคยจริงจังแบบนี้มาก่อน ยิ่งเคร่งขรึมสุดขีด จ้องมองเย้นหว่านไว้

“พูดมา เมื่อคืนคือใคร?”เขาจะฆ่าไอ้สารเลวนั่น ไม่นึกเลยว่าจะกล้าลงมือกับน้องสาวเขา