สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 357

บทที่ 357 ตาไม่เห็น ใจก็จะไม่ยุ่งเหยิง

สายตาของเย้นโม่หลินสำรวจห้องอย่างไวไปรอบนึง เห็นมีของมากมายที่เย้นหว่านไม่ได้เอาไป

สาเหตุที่ไม่เอาไป กลับมีแค่เธอเท่านั้นที่รู้

เย้นโม่หลินไม่ได้พูดอะไร เขายิ้มและเป็นฝ่ายรับกระเป๋าของเย้นหว่านมา จากนั้นก็ได้ลากลงไปชั้นล่าง

นอกคฤหาสน์ มีรถหรูรออยู่ตั้งนานแล้ว

ป่ายฉีนั่งอยู่ในรถ มือทั้งสองพิงอยู่ที่บนกระจกรถ และกวักมือให้เย้นหว่าน

“เสี่ยวหว่าน ผมพาคุณบิน”

เย้นโม่หลินจ้องเขาทีนึงด้วยความรังเกียจ“ยังไม่ต้องถึงทีนาย”

ป่ายฉีแบะปาก นี่มันเกินไปแล้ว ถ้าไม่มีเขา ตอนนี้พวกเขาก็ยังหาเย้นหว่านไม่เจอเลย

ตอนนี้นี่ข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานชัดๆ

เย้นโม่หลินกลับไม่มีความละอายใจเลยแม้แต่น้อย เขาพาเย้นหว่านขึ้นรถ แถมยังจัดเตรียมให้เย้นหว่านนั่งลงที่ข้างกายตัวเอง อยู่ให้ห่างจากป่ายฉี

ป่ายฉีหดหู่ คนไม่มีน้องสาวแล้วจะทำไม?

เย้นหว่านไม่มีกะจิตกะใจฟังสองคนนี้ต่อปากต่อคำ เธอหันหน้าไปมองคฤหาสน์นอกหน้าต่างที่ยิ่งอยู่ยิ่งไกล รู้ดีอย่างแจ่มแจ้งว่าเธอได้เริ่มออกเดินทางแล้ว

พอไปปุ๊บ อาจจะยาวนานมาก หรือบางทีอาจจะไม่กลับมาอีกแล้วมั้ง

เมืองหนาน ลาก่อน

——

โห้ถิงกรุ๊ป ออฟฟิศของท่านประธาน

“ก๊อกๆๆ”

ในออฟฟิศที่เงียบสงบ จู่ๆมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

โห้หลีเฉินกำลังเปิดอ่านเอกสารอยู่ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ“เข้ามา”

ประตูกระจกเปิดออก ทีนี้เว่ยชีถึงเดินเข้ามา แววตาของเขาระยิบระยับ เผยให้เห็นถึงความกระวนกระวาย

เขาเดินมาที่หน้าโต๊ะทำงาน เปิดปากพูดด้วยความระมัดระวัง“คุณชายครับ ผมมีเรื่องจะพูดครับ”

“ว่ามา”

โห้หลีเฉินพูดอย่างเย็นชา ไม่มีทีท่าจะเงยหน้าอีกเช่นเคย

เว่ยชีถูมืออย่างอึดอัด หลังจากลังเลไปพักนึง ดูเหมือนถึงได้รวบรวมความกล้าขึ้นมาใหม่

“คุณชายครับ คุณเย้นเธอ……”

“ถ้านายจะพูดเรื่องนี้ ก็ไสหัวออกไปได้แล้ว”

โห้หลีเฉินพูดขัดจังหวะเขาด้วยเสียงเย็นชา แรงดันอากาศของในห้องได้ต่ำลงอีก

เว่ยชีแข็งทื่อไปทั้งตัว รู้สึกอย่างชัดเจนว่ามีความหนาวเย็นโผล่ออกมาจากฝ่าเท้า ติดตามคุณชายมานานหลายปี เขารู้ดีตอนนี้ปิดปากถึงเป็นทางรัดที่มีชีวิตอยู่ต่อ ไม่งั้น จะตายอย่างอนาถมาก

แต่ว่า เมื่อกี๊คุณนายใหญ่เป็นคนโทรมาเอง กำชับนักกำชับหนาว่าต้องฝากคำพูดนี้ถึงคุณชายโห้ให้ได้

เขาไม่กล้าฝ่าฝืน

อีกอย่าง คำพูดที่เขาจะพูด สำหรับคุณชายแล้ว ที่จริงก็น่าจะสำคัญมากอยู่

เว่ยชีสร้างเกราะป้องกันที่ดีในใจอีกครั้ง ถึงเปิดปากพูด

“คุณชายครับ ผมจำเป็นต้องพูดครับ!ไฟลท์คุณเย้นคือบ่ายสองของวันนี้ครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะไปแล้ว พอไปปุ๊บ ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะกลับมาแล้วครับ

ตอนนี้เธออยู่เมืองหนานไม่มีอะไรต้องอาลัยอาวรณ์แล้ว ชาตินี้ทั้งชาติก็อาจจะไม่กลับมาแล้วครับ!

ในใจคุณชายมีเธอ จะปล่อยเธอไปแบบนี้ไม่ได้นะครับ นี่จะเป็นเรื่องเสียใจของคุณชายตลอดชีวิตเลยนะครับ คุณชายครับ ผมรู้สึกคุณชายยังสามารถไขว่คว้าดูอีกสักครั้งนะครับ”

คำพูดที่ยาวเหยียด เว่ยชีพูดฉอดๆๆออกมาอย่างอึดใจเดียว ไม่งั้นเขาก็ไม่กล้าพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาหรอก

พอพูดจบ เว่ยชีมองผู้ชายที่อยู่หลังโต๊ะทำงานอย่างร้อนตัวและกระวนกระวายใจ ก็เห็นคิ้วรูปงามของโห้หลีเฉินขมวดไว้เล็กน้อย ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมที่ทำให้คนสะพรึงกลัว

“กึก”เสียงนึง ปากกาที่อยู่ในมือของเขาได้หักเป็นสองท่อน

แรงดันอากาศในห้องต่ำลงแล้วต่ำลงอีก

ริมฝีปากบางๆของเขาอ้าเล็กน้อย เสียงหนาวเย็นเข้ากระดูกดำ“ขืนพูดมากอีกคำ ก็ลาออกไปเลย”

เว่ยชีตัวสั่น เม้มปากไว้แน่น

แต่เขายังอยากถามอีกคำจริงๆ คุณชายครับ เรื่องชักช้าไม่ได้ ตกลงคุณชายจะตามหรือไม่ตามครับเนี่ย?