บทที่ 362 ฉันจะตามหาเธอให้เจอให้ได้
“ ฉันจะตามหาเธอให้เจอให้ได้!”
คำพูดทีละคำของโห้หลีเฉิน เด็ดเดี่ยวและมั่นคง
ไม่ว่าใครจะพาเธอหนีไป แม้ว่าจะซ่อนตัวอยู่ในพื้นดิน เขาก็จะขุดหาพวกเขาออกมาให้ได้โดยไม่สนใจค่าใช้จ่ายในการดำเนินทั้งหมด
เย้นหว่านเป็นของเขา ใครก็ไม่สามารถพาเธอหนีไปได้
ในเวลาต่อมา เว่ยชีกระทืบเท้าไปมาอย่างวุ่น ไม่มีเวลาแม้แต่จะหลับตาและนอนหลับเลย
สมองของเขาเต็มไปด้วยสิ่งต่างๆที่เกี่ยวกับเย้นหว่าน การตามหาเธอ ตามหาเธอโดยไม่สนใจค่าใช้จ่ายในการดำเนินทั้งหมด กลายเป็นงานยุ่งในทุกๆวันของเขา
โห้หลีเฉินก็ทิ้งงานทั้งหมดลง และทุ่มเทหมดใจเพื่อไปตามหาเย้นหว่าน และหาตระกูลเย้น
แต่ว่าตั้งแต่วันนั้นมา เย้นหว่านก็ดูเหมือนจะระเหยไปจากโลก แม้ว่าระดมพลทั้งโลกแล้ว แต่ก็ไม่พบเบาะแสใด ๆ เกี่ยวกับเธอเลยสักนิดเดียว
โห้หลีเฉินโทรหาเบอร์โทรศัพท์มือถือของเย้นหว่านทุกวัน แต่กลับโทรไม่เคยติดสักครั้งเดียว
และเธอก็ไม่เคยตอบ WeChat กลับ
หลังจากเย้นหว่านจากไป ก็หายไปอย่างสะอาดหมดจด โดยไม่เหลือช่องทางติดต่อใด ๆเลย
เว่ยชีตาแดงเพราะนอนดึกติดต่อกัน บนปากมีหนวดที่ไม่มีเวลาโกนขึ้น เขารายงานด้วยเสียงแหบแห้ง:
"คุณผู้ชายครับ พลังที่ระดมพลได้ และเบาะแสทั้งหมด ได้ถูกค้นหามาหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสของคุณเย้น และตระกูลเย้น... "
เว่ยชีหยุดไปชั่วขณะ และพูดด้วยความยากลำบากเป็นอย่างมาก "เบาะแสทั้งหมดที่เกี่ยวกับตระกูลเย้นหายไปหมดแล้ว จากการตรวจสอบ ก็พบว่าพวกนี้เหมือนเป็นตำนานมากกว่า ไม่มีใครรู้ว่า ตระกูลเย้นอยู่ที่ไหน พวกเราจะตามหาแบบนี้ต่อไป เกรงว่าจะหาตระกูลเย้นไม่เจอนะครับ "
ทำงานมาตั้งหลายปี เว่ยชีจัดการเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่กับโห้หลีเฉินมานับไม่ถ้วน และก็เป็นคนที่มีประสบการณ์มากๆคนหนึ่งด้วย
แต่การตามหาตระกูลเย้นในครั้งนี้ แต่กลับทำให้เขารู้สึกหมดพลังอย่างมาก จนถึงกับตกใจมากๆ
เขาใช้วิธีการทั้งหมด ล้วนแต่ไม่เจอที่อยู่ของตระกูลเย้น และสิ่งต่างๆที่เกี่ยวกับตระกูลเย้น ก็เหมือนเป็นตำนานมากกว่า โดยไม่สามารถหาคนที่มีความสัมพันธ์ที่แท้จริงกับตระกูลเย้นได้เลย
ถ้าไม่เคยเจอเย้นโม่หลินตัวจริงๆ เว่ยชีก็ต้องสงสัยว่า ตระกูลเย้นเป็นเพียงแค่ตำนานที่ไม่มีอยู่จริงใช่ไหม
"เพล้ง" หนึ่งเสียง คอมพิวเตอร์แท็บเล็ตในมือของโห้หลีเฉินก็แตกออกจากกันทันที
ข้อมูลที่แสดงด้านบนก็กลายเป็นสีดำทันที
สีหน้าของเขามืดลึกไร้ที่เปรียบ และโหดร้าย จนทำให้ผู้คนรู้สึกมีอันตรายอันน่ากลัว
ตระกูลเย้นซ่อนตัวเก่งมากกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก
"ไปเรียกการ์ดมา!"
แววตาของโห้หลีเฉินเย็นชาเป็นที่สุด
เว่ยชีตัวสั่นทั้งตัว และมองไปคุณผู้ชายของตนอย่างเหลือเชื่อ สงสัยว่าหูของตัวเองมีอะไรผิดปกติไป
ในรอบหลายปีที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เขาถามการตัดสินใจของโห้หลีเฉินอีกครั้ง "คุณผู้ชายครับที่คุณพูด ... เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?"
น้ำเสียงของโห้หลีเฉินแน่วแน่ "ไปจัดการซะ"
ในที่สุดเว่ยชีถึงจะแน่ใจได้ว่า โห้หลีเฉินต้องการเรียกใช้การ์ดจริงๆ!
เขาแข็งทื่อและไม่ขยับตัว แม้แต่เนื้อบนใบหน้าก็ยังสั่น“ คุณผู้ชายครับ การ์ดเป็นถึงกับดักที่ท่านได้วางมือมาตั้งหลายปีแล้ว เป็นไพ่หลุมหลักที่สำคัญที่สุดของท่านนะครับ! ถ้าการ์ดพวกนี้ถูกเปิดเผยออกมา คนส่วนใหญ่ก็จะสูญเสียคุณค่าของตัวเองนะครับ "
ใช้การ์ดเพื่อไปตามหาคนเพียงเท่านั้น สำหรับเว่ยชี ไม่คุ้มเป็นอย่างยิ่ง!
เขายอมที่จะนอนดึกจนตาแดงต่อ และตามหาทั้งโลกอีกห้าครั้ง
โห้หลีเฉินหัวเราะเยาะ “ ไม่ว่าจะมีค่ามากแค่ไหน ก็เทียบกับเย้นหว่านไม่ได้”
เขายอมที่จะโค้นล้มทุกอย่างตั้งแต่ต้นใหม่ แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะใช้แผนแล้วตามหาเย้นหว่านไม่เจอ
เขาจะต้องหาเธอให้เจอให้ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...