สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 387

บทที่ 387 การแข่งขัน

โห้หลีเฉินหรี่ตา การแสดงออกของเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“คราวนี้ ฉันจะตามหาตระกูลเย้น”

ค้นหาสถานที่ที่ลึกลับที่สุดในโลกของตระกูลเย้น แบบนั้นเย้นหว่านจะไม่มีทางหนีไปยังสถานที่ที่เขาหาไม่พบได้

ไม่ว่าเธอจะวิ่งอย่างไร เธอก็ไม่สามารถหลุดจากฝ่ามือของเขาได้

เว่ยชีดูประหลาดใจและตกใจ

พบตระกูลเย้น? นายน้อยสามารถหาตำแหน่งของตระกูลเย้นได้หรือไม่?

เสียงของเขาดังขึ้นโดยไม่ตั้งใจ “นายน้อย คุณทำอะไร?”

โห้หลีเฉินมองดูเครื่องบินที่เพิ่งบินขึ้น หันกลับมาและเข้าไปในรถอย่างง่ายดาย

ออกคำสั่ง “กลับไปที่ฐานและเตรียมเครื่องบินส่วนตัว"

เย้นหว่านเดินหน้าบินไปก่อน นายน้อยใช้เครื่องบินส่วนตัวตามไปทีหลัง เห็นได้ชัดดูมั่นใจอย่างมาก!

เว่ยชียิ่งสงสัยมากขึ้นว่านายน้อยของเขาใช้วิธีใดในการค้นหาตำแหน่งของตระกูลเย้น

เขาไม่กล้าที่จะชักช้าดังนั้นเขาจึงขึ้นรถทันทีสตาร์ทและพุ่งไปข้างหน้าราวกับกำลังบิน

...............................

เย้นหว่านกลับไปที่ตระกูลเย้นอีกครั้ง คราวนี้กลับเร็วกว่าที่เธอคิดไว้มาก

เธอเป็นเหมือนทหารที่พ่ายแพ้ซึ่งหนีกลับบ้าน

เดิมทีวางแผนที่จะออกไปพบกับหยูซือห้านและเดินเล่นกับเย้นโม่หลินเพื่อพักผ่อน เพื่อให้ตัวเธอรู้สึกดีขึ้นและสร้างความมั่นใจให้กับพ่อแม่และครอบครัวของเธอ แต่คาดไม่ถึงจะได้พบกับ โห้หลีเฉิน

แผนการทั้งหมดของเธอพังทลายและตอนนี้เธอแค่อยากจะซ่อนตัวเป็นเต่าหดหัวไม่ไปไหนไม่เห็นใคร

กงจืออวีรู้สึกประหลาดใจและดีใจเมื่อเห็นเย้นหว่าน วิ่งมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าและกอดเย้นหว่าน

"เสี่ยวหว่าน ทำไมกลับมาเร็วจัง? ทำไมไม่ออกไปเล่นข้างนอกอีกสองวัน พี่ชายของเธอทำตัวน่ารำคาญไม่พาเธอไปเหรอ?"

พูดจบกงจืออวีจ้องมองเย้นโม่หลินอย่างตำหนิ

เย้นโม่หลินนอนถือปืนอย่างไร้คำพูด ใบหน้าหมดคำพูด

เย้นหว่านส่ายหัวและอธิบายว่า “ฉันกลับมาเอง ไม่ใช่เกี่ยวข้องกับพี่ชาย ฉันไม่คุ้นเคยกับฟิลิปปินส์ ฉันคิดถึงบ้าน ฉันจึงกลับมา"

คำพูดของเย้นหว่านเต็มไปด้วยช่องโหว่

กงจืออวีเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่สามคำของเย้นหว่าน คำว่า "คิดถึงบ้าน" ทำให้เธอความโมโหในใจของเธอหายไปในพริบตาและหัวใจของเธอก็อบอุ่น

แม้ว่าเสี่ยวหว่านจะกลับมาไม่นาน แต่เธอก็ใช้สถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของเธอจริงๆ

“คิดถึงบ้านก็กลับมา แม่ทำอาหารอร่อยๆให้ลูกกิน ไปกินข้าวกันเถอะ”

“แม่ ฉันไม่หิว ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ขอกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะ”

เย้นหว่านฝืนรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างไม่เต็มใจ แสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นไรและมันยากมากที่จะจัดการกับมัน

แต่ในขณะนี้หัวใจของเธอกลับอ้างว้างและเธอต้องการหามุมที่ไม่มีใครอยู่ เพื่ออยู่คนเดียวและเงียบ ๆ

เย้นโม่หลินรู้ว่าเย้นหว่านกำลังคิดอะไรและตอบทันที

"แม่เรากินอาหารบนเครื่องบินแล้วและเราไม่หิวจริง ๆ ผมจะส่งเสี่ยวหว่านกลับห้องไปพักผ่อนสักพัก เธอหมดแรงจริง ๆ "

กงจืออวีขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเย้นหว่านแปลกไป ต้องมีบางอย่างปิดบังเธอไว้อยู่แน่

เธอไม่ได้พูดอะไรมากและตกลงทันที "โอเค ขึ้นไปเถอะ"

เย้นหว่านหันหลังกลับและเดินขึ้นไปชั้นบน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหุบลงอย่างช่วยไม่ได้