สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 39

บทที่ 39 โกหก เพื่ออะไร

ทันใดนั้นเย้นหว่านก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆของผู้ชายทั้งสองคนนี้ ก็รู้สึกสงสัย แล้วก็ไม่สบายใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เหตุการณ์นี้ก็สามารถดึงดูดความสนใจของหัวหน้าสวู่ได้เหมือนกัน เธอรีบเดินเข้ามาด้วยรองเท้าส้นสูงทันที

พอเห็นว่ามู่จื่ออี้กำลังเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน เธอก็ตกใจ แล้วก็รีบเดินไปดึงมู่จื่ออี้ออก

“นายว่ายืนบังหน้าผู้อำนวยการทำไม? หลบไปเลยนะ”

หัวหน้าสวู่ตำหนิมู่จื่ออี้ หลังจากนั้นก็หันหน้าไปมองโห้หลีเฉิน แล้วก็คลี่ยิ้มออกมา “ผู้อำนวยการคะ ท่านอย่าถือสาเลยนะคะ เขาเป็นผู้ช่วยที่มาใหม่ ก็เลยสะเพร่าเลินเล่อบ้าง ไม่รู้จักกฏระเบียบเท่าไหร่

มู่จื่ออี้ที่โดนลากออก ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แล้วก็ไปยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่าน

ไม่ใกล้ไม่ไกล ก็เป็นระยะห่างของเพื่อน แล้วก็เป็นท่าทางที่ผู้ชายคนหนึ่งจะปกป้องผู้หญิง

ดวงตาของโห้หลีเฉินมืดมน สายตาออกเขาตอนนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่อ่านไม่ออก

หลังจากนั้น เขาก็เม้มปาก แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินออกไปทันที

ร่างสูงของเขาเหลือแต่ความหนาวเย็นเอาไว้ตรงพื้นที่นั้น

หัวหน้าสวู่มองร่างของโห้หลีเฉินอย่างประหลาดใจ เธอรู้สึกไม่เข้าใจ ผู้อำนวยการมาที่นี่แล้วก็ออกไป อยู่ดีๆเขามาทำอะไรที่แผนกออกแบบกันนะ?

ถึงแม้ว่าจะสงสัยขนาดนี้ แต่หัวหน้าสวู่ก็ไม่กล้าถามออกมาแม้แต่คำเดียว

หลังจากออกมาจากแผนกออกแบบ สีหน้าของโห้หลีเฉินก็มืดมน แล้วก็สั่งออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันต้องการข้อมูลของมู่จื่ออี้”

แค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆแค่นเนี่ยนะ?

แต่ว่าเมื่อกี้กลับกล้าเผชิญหน้ากับเขา โห้หลีเฉินมองออกเลยว่า มู่จื่ออี้ไม่ใช่แค่คนธรรมดาๆแน่นอน

การที่เขามาทำงานเป็นผู้ช่วยที่นี่ มีแผนการอะไรกัน?

เว่ยชีตอบอย่างนอบน้อม “ครับ ท่าน”

โห้หลีเฉินมาแล้วไปแล้ว แต่ว่าหลังจากนั้น ก็ไม่มีใครในแผนกออกแบบกล้าบ่นเรื่องโควต้าอีกเลย

สุดท้าย เย้นหว่านก็ได้อยู่อย่างสงบๆซักที เธอเตรียมพร้อมด้วยความอุ่นใจ อีกไม่กี่วันก็ต้องไปแข่งขันออกแบบเสื้อผ้าOviแล้ว

ในฐานะที่มู่จื่ออี้เป็นผู้ช่วยของเย้นหว่าน ก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องไปกับเธอด้วย

งานของทั้งสองคนเกี่ยวพันกัน เพราะฉะนั้นก็เลยเลิกงานพร้อมกัน

เดินออกมาจากห้องโถงของบริษัท เย้นหว่านก็พูดออกมาว่า “ฉันจะไปนั่งรถไฟใต้ดิน นายล่ะ?”

ถ้าเกิดว่าไม่ได้ไปทางเดียวกัน จะได้แยกกันตรงนี้เลย

มู่จื่ออี้ลังเลอยู่หนึ่งวินาที หลังจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันก็นั่งรถไฟใต้ดินเหมือนกัน ไปพร้อมกันเถอะ”

“โอเค”

เย้นหว่านเดินตรงไปยังทางที่จะไปรถไฟใต้ดิน แต่ว่าพอเดินถึงถนน ก็เห็นรถแลมโบกินีที่คุ้นเคย

รถรุ่นลิมิเตดอิดิชั่น ป้ายทะเบียนเลขสวย ก็คงจะเป็นแค่ของโห้หลีเฉินแล้วล่ะ

หน้าต่างหลังรถค่อยๆเปิดลง ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของโห้หลีเฉินถูกเปิดเผยออกมา

เสียงทุ้มต่ำของเขาพูดออกมาอย่างไม่ลังเลว่า “ขึ้นรถ”

เย้นหว่านอึ้งไป แล้วก็มองสายตาที่มืดมนของโห้หลีเฉิน ก็รู้ว่าเขาต้องเรียกเธอแน่ๆ

แต่ว่า นี่มันหน้าประตูบริษัท แล้วก็มีคนอยู่เยอะมากเลยนะ

จะให้เธอเข้าไปในรถเขาอย่างเปิดเผยขนาดนี้….

ยังไงความสัมพันธ์ของเขาและเธอก็ไม่ชัดเจน ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอเดินไปข้างๆรถ แต่ว่าก็ไม่ได้ขึ้นไป

เธอถามเสียงเบา “คุณโห้ มีธุระอะไรรึป่าวคะ?”

“ขึ้นรถ”

โห้หลีเฉินย้ำคำเดิมด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย้นหว่านลังเลอยู่ครู่นึง ถึงแม้ว่าตรงนี้จะเป็นหน้าบริษัท แต่ว่าท่าทางของโห้หลีเฉินตอนนี้นั้นเด็ดเดี่ยวมากว่าให้เธอขึ้นรถ น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ก็เลยต้องพาเธอไปด้วย

แต่ว่าตรงนี้คนเยอะมาก แล้วความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ซับซ้อน เพราะฉะนั้นเธอก็เลยไม่สะดวกที่จะพูดเท่าไหร่

หลังจากคิดได้แบบนี้ เย้นหว่านก็หันไปพูดกับมู่จื่ออี้

“จื่ออี้ ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันมีธุระกับคุณโห้ที่ต้องไปจัดการอีกนิดหน่อย ฉันต้องก่อนนะ ไม่ได้กลับกับนายแล้ว”

มู่จื่ออี้ มองดูทั้งสองคนด้วยสายตาแฝงไปด้วยความหมาย แต่ว่าใบหน้ายังคงยิ้มให้เธออยู่

เขาโบกมือให้เธอ “ได้สิ พรุ่งนี้เจอกัน”

มู่จื่ออี้เดินไป แต่ว่าสีหน้าของโห้หลีเฉินกลับบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม

จื่ออี้งั้นหรอ?