สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 395

บทที่ 395 ทุกคนต่างต่อต้าน

เย้นหว่านเหลือบมองไปที่เสี่ยวฮวนที่เปิดประตู เธอรู้ว่าเธอได้รับอนุญาตเอากุญแจมาเปิดจากเย้นโม่หลิน

เธอวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบโดยไม่หยุด

เธอต้องการพบโห้หลีเฉิน ต้องการพบเขาทันที

ทันทีที่เย้นหว่านวิ่งมาถึงโถงด้านหน้า เธอก็ถูกเย้นโม่หลินหยุดเอาไว้

ร่างสูงของเย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงหน้าเย้นหว่านเหมือนภูเขา “เธอจะไปไหน”

“ฉันเบื่อมาทั้งบ่าย อยากออกไปเดินเล่น”

เย้นหว่านคิดเหตุผลสักอย่างขึ้นมา เย้นโม่หลินมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเธอก็ทำให้เธอไม่สบายใจ ท่าทางต่อเขาตอนนี้จึงไม่ได้ดีนัก

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ไม่เป็นที่พอใจของเย้นหว่าน หัวใจของเย้นโม่หลินก็หดตัวและเจ็บเล็กน้อย

ดูเหมือนเขาจะทำให้น้องสาวของเขาขุ่นเคือง

ทันใดนั้นน้ำเสียงของเย้นโม่หลินก็อ่อนโยนขึ้นมากพร้อมกับปลอบว่า “เสี่ยวหว่าน พี่ชายไม่ได้ตั้งใจยุ่งเรื่องของเธอ อย่าโกรธพี่เลย?”

เย้นหว่านเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

ก็ไม่ได้โกรธมาก แค่ไม่มีความสุขและไม่อยากสนใจเขามากนัก

เย้นโม่หลินทำอะไรไม่ถูก เขาจึงพูดต่อ “อาหารพร้อมแล้ว ไปกินข้าวก่อนเถอะพ่อแม่รอเธออยู่"

เย้นหว่านไม่มีใจอยากกินข้าวในตอนนี้ ส่วนเย้นโม่หลินพูดไปพูดมาก็ไม่อนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่หิวพี่กินเถอะ ฉันอยากไปเดินเล่น"

หลังจากพูดจบเย้นหว่าน ก็อ้อมเย้นโม่หลินและเดินออกไป

เย้นโม่หลินตอบสนองเร็ว คว้าข้อมือของเย้นหว่านแล้วจับเธอไว้

"เสี่ยวหว่าน แม้ว่าจะไม่หิวก็ต้องกินสุขภาพที่ดีเป็นสิ่งสำคัญที่สุด อีกอย่างวันนี้ที่บ้านเรามีแขกมาด้วยคนหนึ่ง เธอก็ควรจะไปพบกัน"

เย้นหว่านขมวดคิ้วเธอนอนอยู่ที่หน้าต่างบ่ายวันนี้เมื่อเห็นหยูซือห้านเข้ามาเธอไม่เห็นเขาออกไปแน่นอนเธอรู้ว่าแขกที่เรียกว่าเป็นใคร

ตอนนี้เธอไม่ได้ชอบหยูซือห้านมากนัก แถมยังมีความขุ่นเคืองอยู่บ้าง หากหยูซือห้านไม่ตามมาที่นี่เธอและ โห้หลีเฉินจะไม่เผชิญกับอุปสรรคและความยากลำบากในตอนนี้

เย้นหว่านปฏิเสธเพียงว่า "ไม่อยากเจอ"

เย้นโม่หลินพูดอย่างอดไม่ได้ “แต่เขาอยู่ที่โต๊ะแล้ว...” หรือว่าจะให้ไล่หยูซือห้านไป ปล่อยให้เขาไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ กินนข้าวด้วยตัวเองหรือไง?

ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

พี่ชายที่รักน้องสาววางแผนที่จะทำสิ่งนี้ เย้นหว่านกลับพูดออกมา “มีคนนอกฉันรู้สึกไม่อยากอาหาร ฉันไม่กินแล้ว”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็ปัดมือของเย้นโม่หลินออกไป อยากจะวิ่งออกไปด้วยความเร็ว 100 เมตร เธอจะทำสำเร็จได้หรือไม่?

ในเวลานี้ มีสามร่างมาจากทิศทางของห้องอาหาร

ในบรรยากาศแบบนี้ มีน้ำเสียงของสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนพูด “ขอโทษด้วย เป็นฉันมาที่นี่โดยกะทันหัน รบกวนแล้ว เสี่ยวหว่านถ้าเธอไม่คุ้นเคย ฉันจะไม่กินข้าวที่โต๊ะเดียวกันกับคุณก็ได้”

ท่าทางของสุภาพบุรุษทำให้เย้นหว่านรู้สึกว่าเธอเองก็เอาแต่ใจตัวเองเกินไป ไม่ไว้หน้าแขก

แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะมาในเวลานั้น

เย้นหว่านแข็งและยิ้มอย่างสุภาพที่มุมปาก "คุณชายหยูพูดเล่นเกินไปแล้ว คุณอย่าคิดมากฉัน ฉันแค่ไม่อยากกินเลยหาเหตุผลที่จะบอกพี่ชายเท่านั้น”

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ เสี่ยวหว่านคุณไม่ได้เกลียดการมาเยือนอย่างกะทันหันของฉัน ฉันก็โล่งใจ”

เย้นหว่าน "... " เธอแค่ไว้หน้าเขาอย่างสุภาพ เขากลับไม่ไว้หน้าเธอ เธอเกลียดการมาเยือนของเขาอย่างกะทันหันจริง ๆ