สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 396

บทที่ 396 หลบหนี

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างอึดอัด เธอไม่ชอบให้คำพูดลับๆของหยูซือห้านดูถูกโห้หลีเฉิน

รอยยิ้มสุภาพบนใบหน้าของเธอแคบลงและเธอมองไปที่ หยูซือห้านด้วยสีหน้าจริงจัง

"คุณชายหยูใครกันแน่คือคนที่คาดเดาไม่ได้ ใครกันที่ปฏิบัติต่อฉันอย่างจริงใจ ฉันรู้ดี อีกอย่าง...”

เย้นหว่านหยุดชั่วขณะ พูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “นี่เป็นเรื่องครอบครัวของเรา คุณชายหยูคุณเป็นคนนอกดังนั้นจึงไม่ควรพูดคุยเรื่องนี้กันดีกว่า"

คำพูดเดียว หยูซือห้านก็ถูกกีดกันโดยตรง แถมสิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงคือเกี่ยวกับโห้หลีเฉิน เธอปฏิบัติต่อโห้หลีเฉินเหมือนคนในครอบครัว

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของ หยูซือห้านก็แข็งขึ้น ใบหน้าของเขาก็ไม่สามารถควบคุมได้

เขาไม่เคยขายหน้าแบบนี้มาก่อน

ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงทำให้เธอพูดไม่ออก แต่เธอเป็นเย้นหว่าน เขาต้องต่อสู้เพื่อแต่งงานกับเธอตอนนี้

ความโกรธในใจของเขาระเบิดออกมา หยูซือห้านเม้มริมฝีปาก การแสดงออกของเขายังคงอบอุ่น

"เสี่ยวหว่าน อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่เป็นห่วงคุณแทบขาดใจ"

ท่าทางถอยกลับเพื่อเดินหน้าต่อ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดมากยิ่งขึ้นราวกับว่าเธอกำลังสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผลและเขาก็เอาอกเอาใจเธออย่างคลุมเครือ

เย้นหว่านกล่าวอย่างเคร่งขรึม "คุณชายหยูขอบคุณสำหรับความห่วงใย แต่เราไม่คุ้นเคยกันและเราจะไม่คุ้นเคยกันอีกในอนาคต ดังนั้นสำหรับการแต่งงานของเรา ฉันขอโทษ ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ”

ตายเถอะหัวใจดวงนี้

การปฏิเสธอย่างแน่วแน่ของเย้นหว่าน ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหยูซือห้านแทบสลาย

เขามาเพื่อต่อสู้ชิง เย้นหว่าน แต่ในขณะที่เขาเดินเข้าไปเขาก็โดนแผ่นเหล็กทับ ไม่ต้องพูดถึงการเสียหน้า ครอบครัวตระกูลเย้นยิ่งรักเย้นหว่านอย่างมาก ถ้าเธอไม่ต้องการแต่งงานพวกเขาจะไม่บังคับ

หยูซือห้านมาที่นี่ ไม่ใช่ต้องการกลับมือเปล่า

"ฉันเคารพความปรารถนาของคุณ และจะไม่บังคับให้คุณให้ลำบาก ฉันรอคุณมานานกว่า 20 ปี ฉันไม่คิดจะรออีกต่อไป"

คำพูดที่อ่อนโยน แต่ความมุ่งมั่นที่ไม่สั่นคลอน

เย้นหว่านปวดหัว เธอมองไปที่รอยยิ้มที่อ่อนโยนของชายคนนั้น ราวกับว่าคำพูดอันแหลมคมของเธอแทงทะลุฝ้าย

การทะเลาะวิวาทที่เกิดขึ้น เธอแทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยูซือห้านเลย

เย้นหว่าน รู้สึกหดหู่ใจ "อย่ารอฉัน ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ"

เธอพูดได้เพียงบางอย่างที่รุนแรง จากนั้นก็ไม่สนใจเขาและเดินไปที่ห้องของเธอ

ในสถานการณ์ปัจจุบันพ่อแม่ของเธอคงไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอนที่เธอจะออกไปข้างนอก เธออ้อนวอนไปมันจะมีประโยชน์อะไร เธอต้องคิดกลยุทธ์ของเธอใหม่

เย้นหว่านกลับไปที่ห้องและใช้สมองคิดหาวิธีแก้ปัญหา แม้แต่หน้าต่างและประตูหลังบ้านก็ยังเดินไปมาไม่กี่ครั้ง

พิจารณาความน่าจะเป็นที่จะแอบหนีออกไป

เธอยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเธอก็ยังไม่ได้แผนการที่เป็นไปได้ เย้นโม่หลินก็เข้ามาพร้อมกับอาหาร

“พี่ ฉันไม่หิวจริงๆไม่ต้องเอาอาหารมา”

เย้นหว่านเดินจากประตูหลังไปที่หน้าต่างด้วยความรู้สึกผิด พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ปกปิดความรู้สึกผิดของเธอ

เย้นโม่หลินมองไปที่คนที่นั่งอยู่ที่หน้าต่างสูงและถอนหายใจเล็กน้อย

เขาวางอาหารลงบนโต๊ะ “ถ้าเธอไม่กินจะเอาแรงที่ไหนมาต่อต้าน?”

ต่อต้าน? ต่อต้านอะไร?

เย้นหว่านแข็งครู่หนึ่งและเข้าใจในไม่ช้าว่าเย้นโม่หลินหมายถึงอะไร เขาเห็นเธออยากจะแอบหนีไป

เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยกังวลว่าเขาจะส่งคนมาคุ้มกันเธอ

เธอรีบพูดว่า “พี่ไม่ให้ฉันออกไป ฉันจะไม่ออกไป ฉันจะกินข้าว อย่าให้คนติดตามฉัน ฉันเกลียดการถูกจับตามอง"

เย้นโม่หลินเลิกคิ้วตอนนี้สาวของเธอฉลาดและช่างเจรจา เธอกินอย่างเชื่อฟังเพื่อแลกกับการไม่ให้คนชมเธอ

เมื่อเห็นความคิดของเธอ เย้นโม่หลินก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และแน่นอนที่จะเอ็นดู

"โอเค ไม่ต้องห่วงจะไม่มีใครมาดูเธอ"