สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 402

บทที่ 402 วิดีโอคอลหวานแหวว

รับโทรศัพท์แล้ว บนหน้าจอ ก็มีใบหน้าอันหล่อเหลาของโห้หลีเฉินปรากฏขึ้น

แต่ไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ รอบด้านเขามืดไปหมด ไม่เห็นอะไรเลย เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ยังไม่อยู่บนรถ อาจจะยังออกไปได้ไม่ไกลมาก

เย้นหว่านพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นายโทรมาหาฉันตอนนี้ทำไมเนี้ย?” ไม่กลัวคนอื่นจะเห็นหรือไงกัน

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านนิ่งๆ สายตาที่ลึกซึ้งนั้นแทบจะทะลุหน้าจอออกมาอยู่ข้างเธออยู่แล้ว

เขาพูดเสียงต่ำว่า: “ให้เธอดูไงว่าฉันปลอดภัยไหม”

เย้นหว่านอึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

เธอถามสถานการณ์ของเขา เขาก็โทรมาให้เธอแน่ใจเลย ไม่ต้องตรงไปตรงมาขนาดนี้ก็ได้มั้ย

แต่ภายในใจ กลับหวานเหมือนได้กินน้ำผึ้งเข้าไปทั้งขวด

เย้นหว่านพูดเสียงเบาว่า: “ฉันแค่ถามเท่านั้น ถ้านายไม่สะดวก ก็วางสายเถอะ”

“ไม่ได้ไม่สะดวกหรอก”

โห้หลีเฉินเม้มปากหัวเราะ ภาพวิดีโอคอลเริ่มกระตุกเล็กน้อย เหมือนกำลังเดินอยู่

เย้นหว่านก็เริ่มเห็นภาพด้านหลังของโห้หลีเฉินชัดมากขึ้น ด้านหลังเขาเป็นต้นไม้ทั้งหมด เหมือนเขาจะอยู่ในป่านะ

ส่วนป่าอยู่ไหน เย้นหว่านก็ไม่รู้ได้

เธอถามขึ้น: “นายอยู่ไหนน่ะ? นายมายังไงเหรอ?”

เธอก็คุ้นเคยก็ที่นี่แล้วบ้างเล็กน้อย เพราะสร้างอยู่ครึ่งดอย รอบข้างเป็นป่าต้นไม้ทั้งหมด แต่ว่าในลานแม้จะเป็นป่า ก็จะมีบอดี้การ์ดมาสำรวจอยู่ตลอดเวลา

โห้หลีเฉินแอบเข้ามา ก็ไม่กล้าถือโทรศัพท์ขึ้นมาเดินไปเดินมาอยู่แล้ว ไม่งั้นคงถูกจับได้นานแล้ว

โห้หลีเฉินเม้มปากบาง ไม่ได้ตอบคำถามเย้นหว่านทันที และกดหันกล้องให้เย้นหว่านดูทางตรงหน้าของเขา

เขาพูดว่า: “ใกล้ถึงข้างถนนแล้ว”

ภายในป่าที่มืดทั้งแถบ มองเห็นไฟข้างถนนสลัวๆ มีรถจอดอยู่คันหนึ่ง

ครึ่งเขานี้ถูกตระกูลเย้นครอบครองแล้ว คนที่เข้าออกส่วนมากก็มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเย้นทั้งนั้น ในเวลานี้มีรถอยู่ตรงนั้น ก็คงจะเป็นของโห้หลีเฉินคนเดียวแล้วล่ะ

เห็นเขาเดินไปทางด้านรถ เย้นหว่านที่กังวลอยู่นั้น ก็รู้สึกวางใจขึ้นมาแล้วบ้าง

“งั้นนายกลับไประวังหน่อยนะ ฉันไม่รบกวนนายแล้ว” เย้นหว่านกำลังจะวางสาย เพราะยังไงโทรไปด้วยขับไปด้วย เป็นเรื่องที่อันตรายมาก

โห้หลีเฉินหยุดเดิน หัวเราะมองดูเย้นหว่านในวิดีโอ

พูดเสียงเบาว่า: “ไม่เห็นฉันเข้าห้องโรงแรมอย่างปลอดภัย เธอจะวางใจเหรอ?”

ขึ้นรถไปแล้ว ถึงก็ค่อยโทรมาบอกก็ได้ไหม มีอะไรไม่วางใจกัน

เย้นหว่านกำลังจะพูด กลับได้ยินโห้หลีเฉินพูดต่อว่า:

“ฉันถึงแล้วค่อยวาง”

เสียงต่ำนั้น ตัดสินใจทันที

เย้นหว่านนิ้วมือที่กำลังจะกดวางสาย ก็ยื่นออกไปไม่ได้อีก ในใจก็สับสนอย่างมาก ทั้งสับสนทั้งหวานแหวว โห้หลีเฉินทำไมถึงอยากจะวิดีโอคอลกับตัวเองขึ้นมานะ?

เขาพึ่งไป ก็เสียดายเธอขนาดนี้เลยเหรอ?

ในระหว่างที่พูดนั้น โห้หลีเฉินก็เดินไปที่รถแล้ว

เว่ยชีรีบลงไปเปิดประตูรถให้ และถามว่า: “คุณครับ ทำไมออกมาเร็วขนาดนี้ หรือว่ายังไม่เห็นคุณหนูเย้น?”

พอได้ยินคำนี้ ใบหน้าของเย้นหว่านก็แดงขึ้นมาทันที

นึกถึงผ่านอันเร่าร้อนของเธอกับโห้หลีเฉินในห้อง ถ้าไม่ใช่เพราะเย้นโม่หลินมา โห้หลีเฉินคงไม่ออกไปเร็วขนาดนี้