สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 401

บทที่ 401 ไม่อยากอยู่กับฉัน?

เย้นหว่านถูกโห้หลีเฉินมองจนใจหวั่นไม่หยุด จึงเร่งเขาอย่างโมโหและปนอาการเขินด้วย

“นายรีบไปเถอะ พี่ชายฉันจะกลับมาแล้วนะ”

โห้หลีเฉินมองดูเวลาในโทรศัพท์ หยิบเสื้อบนเตียงขึ้นมา ขยับเข้าใกล้เย้นหว่าน “ยังเช้าอยู่เลย เธอใส่เสื้อผ้าก่อนสิ”

เมื่อกี้ที่เข้ามาแม้จะเป็นพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่าน แต่สภาพโป๊บนไหล่ของเธอพอถูกคนเห็น ก็ทำเอาโห้หลีเฉินไม่สบายใจเหมือนกัน

เย้นหว่านมองดูโห้หลีเฉินเอาเสื้อจะมาสวมให้เธอ ก็ตกใจรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาแน่นกว่าเดิม

แม้พวกเขาจะพึ่งทำอะไรที่เร่าร้อนมาก็จริง แต่ยังไงก็พึ่งอยู่ด้วยกัน แต่ยังไม่สนิทถึงขั้นเขาช่วยเธอสวมเสื้อผ้า

นั่นมันน่าอายเกินไปแล้ว

“ฉันใส่เอง ใส่เอง”

พูดแล้ว เย้นหว่านก็รีบแย่งเสื้อมาจากมือโห้หลีเฉิน และซ่อนเข้าไปในผ้าห่ม

โห้หลีเฉินนั่งอยู่ข้างเตียง สายตามองเธออย่างจดจ่อ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างได้ใจ

“เธอใส่เสื้อผ้าในผ้าห่มเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

เย้นหว่านหน้าแดงระเรื่อ มองเขาอย่างโมโห “นายอย่ามองฉันสิ หันไปเลยนะ”

“เมื่อกี้ใช่ว่าไม่เคยเห็นสักหน่อย อายอะไรกัน?”

โห้หลีเฉินแสยะยิ้มอย่างชอบใจ แต่ก็กลับหลังหันไปด้วยท่าทีที่สง่า แผ่นหลังที่กว้างหันให้กับเย้นหว่าน

เสียงของเขา ยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ “ต่อไปยังต้องเห็นทุกวัน ไม่นานเธอจะชินเอง”

น้ำเสียงนั้น เหมือนว่าการหันหลังนี้จะมีให้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น

เย้นหว่านมองค้อนแผ่นหลังของเขา อย่าจะเอาเสื้อฟาดหน้าเขาแรงๆ ผู้ชายคนนี้ทำไมหน้าด้านจัง?

ยังไงเวลาก็เหลือไม่มากแล้ว เย้นหว่านกังวลว่าเย้นโม่หลินกลับมาเห็นโห้หลีเฉิน จึงไม่กล้าชักช้า รีบสวมเสื้อผ้าให้เสร็จ

พอใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอก็รีบกระโดดลงจากเตียง ยื่นมือไปคว้าโห้หลีเฉินไว้

โห้หลีเฉินถูกมือเล็กคว้าไว้โดยไม่ทันตั้งตัว จึงมีความตะลึงเล็กน้อย ดวงตามองเย้นหว่านอย่างอ่อนโยน กลับกัน ก็จีบมือเล็กของเธอไว้แน่นขึ้น

“ทำไมเหรอ?” เขาถามเสียงเบา

ความร้อนและความแข็งแกร่งจากฝ่ามือของเขาทำเอาเย้นหว่านอึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาอีกที

สายตาเธอกระสับกระส่าย จับโห้หลีเฉินและเดินไปข้างหน้าต่าง “นายมาจากตรงนี้ใช่ไหม? งั้นนายก็กลับไปทางเดิมแล้วกัน”

โห้หลีเฉินจับตัวเย้นหว่านไว้ และกอดตัวเธอเข้ามา

เขาก้มหัวลง สายตาจับจ้องเธออย่างลึกซึ้ง

“อยากให้ฉันไปขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่อยากอยู่กับฉันแล้วเหรอ?”

เย้นหว่านไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น เธอแค่กังวลว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว เดี๋ยวพี่ชายจะกลับมาก่อน จะเห็นโห้หลีเฉินได้

เพื่อความปลอดภัย ให้เขากลับไปก่อนจะดีกว่า

เธอรีบอธิบายว่า: “ไม่ ฉันอยากอยู่กับนายอยู่แล้ว ฉัน……”

พูดถึงครึ่ง เสียงของเย้นหว่านก็ตัดไป เธอรีบปิดปากไว้ ใบหน้าแดงก่ำทันที

ตาบ้าโห้หลีเฉิน ตั้งใจหลอกให้เธอพูดว่าอยากจะพูดกับเขางั้นเหรอ

โห้หลีเฉินใบหน้าที่หล่อเหลาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เขาก้มหน้าลง ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเย้นหว่าน

พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ฉันก็อยากอยู่กับเธอเหมือนกัน”

เสียงเบาของเขาผสมกับบรรยากาศค่ำคืน ช่างมีเสน่ห์มากจริงๆ

เย้นหว่านร่างกายของเธอเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา

เธอยังคิดจะคว้าตัวโห้หลีเฉินไว้ อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต ไม่อยากออกห่างเลยสักวินาทีเดียว

“นอนเช้าหน่อยนะ ฉันไปล่ะ”

โห้หลีเฉินไม่แกล้งเธอต่อ ฝ่ามือใหญ่ของเขาสัมผัสไปที่ผมของเย้นหว่าน และปล่อยเธอออกอย่างเสียดาย

ต่อมา เขาเดินไปข้างหน้าต่าง และกระโดดลงไป