สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 400

บทที่ 400 สัญญาครั้งหน้าจะมาร่วมเตียงกัน

ทันทีที่เย้นโม่หลินเข้าใกล้เย้นหว่าน เย้นหว่านก็ยิ่งกระวนกระวายใจ

โห้หลีเฉินนอนอยู่บนเตียงเธอ เขาตัวใหญ่มากจนไม่สามารถซ่อนตัวได้มิดชิด ถ้าเข้ามาใกล้เธอเย้นโม่หลินน่าจะพบสิ่งผิดปกติ

ด้วยความตื่นตระหนกเย้นหว่านส่ายหัวอย่างรวดเร็วหลีกเลี่ยงการยื่นมือของเย้นโม่หลิน

“ฉันอาจจะมีไข้”

ในขณะที่เธอพูดเย้นหว่านจงใจเอามือแตะหน้าผากของเธอและแสร้งทำเป็นซีดเซียว "ตัวร้อนหน่อย ฉันอยากนอนสักพัก"

“ถ้ามีไข้ต้องไปหาหมอ!”

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วและมองไปที่แขนเล็ก ๆ ของเย้นหว่านด้วยความไม่พอใจ

ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวขึ้น เธอยังใส่น้อยชิ้น ไม่แปลกที่เธอจะเป็นหวัด

“ลุกขึ้นฉันจะพาไปหาหมอ”

ระหว่างที่คุยกันเย้นโม่หลินเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและพบชุดกางเกงขายาวสำหรับเย้นหว่าน วางไว้บนเตียงของเย้นหว่าน

เย้นหว่านถึงกับผงะเธอใช้เวลาไม่มากในการใส่เสื้อผ้า เย้นโม่หลินจะรออยู่ข้างนอกแน่นอน ด้วยความระแวดระวังเสียงของโห้หลีเฉินที่เปิดหน้าต่างและพลิกหน้าต่างก็ได้ยินได้ง่าย

เธอไม่กล้าเสี่ยงแค่อยากไล่เย้นโม่หลินออกไปทันที

“พี่ ฉันไม่อยากไปหาหมอ ฉันรู้สึกไม่สบายไม่มีแรงขอแค่นอน”

เย้นหว่านมองไปที่เย้นโม่หลินอย่างน่าสงสาร สายตาของเธอลดลงครึ่งหนึ่งราวกับว่าง่วงมาก

เย้นโม่หลินคิ้วขมวดแน่น

หลังจากคิดอยู่สองวินาทีเขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม “อาการป่วยจะรอช้าไม่ได้ มันร้ายแรงขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจะไปตามแพทย์ก่อน เธอนอนไป ฉันจะให้หมอมาที่ห้องของเธอ”

เย้นหว่านคิดให้ตายก็คิดไม่ถึง เธอพูดเช่นนั้นแล้วแทนที่จะปล่อยไป เย้นโม่หลินกลับจะไปเชิญคนอื่นเข้ามาในห้อง

ถ้าหมอมาที่นี่อีกครั้ง เขาจะพบโห้หลีเฉินซ่อนอยู่บนเตียงของเธอ

ทันใดนั้นแก้มของเย้นหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนแอปเปิลและมีควันออกมาจากหัวที่เป็นกังวลของเธอ

จะทำยังไง จะทำยังไงดี?

เธอกังวลและไม่รู้จะทำอย่างไร เธอต้องการหาเหตุผลที่จะเอาชนะเย้นโม่หลินและบอกเขาว่าไม่ต้องไปหาหมอในตอนนี้ฝ่ามืออุ่นใต้ผ้าห่มก็กดเอวของเธอ ทำให้เธอตกใจจนเก็บคำที่พูดกลับมา

โห้หลีเฉินกอดเย้นหว่าน ฝ่ามือก็แกว่งไปมารอบเอวของเธอ อาจมีความหมายว่าไม่ต้องก็ได้

เย้นหว่านตึงเครียดมาก จู่ ๆ เธอก็เข้าใจว่าโห้หลีเฉินหมายถึงอะไร เขาต้องการให้เธอไม่ต้องหยุดพี่ชาย

แต่หมออยู่นี่โห้หลีเฉินยังซ่อนได้มั้ย?

เย้นหว่านกำลังลุกลี้ลุกลน แต่คิดวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้และเชื่อมั่นโห้หลีเฉิน ด้วยสัญชาตญาณเธอจึงพยักหน้ารับเย้นโม่หลิน

เย้นโม่หลินพูดทันที “เธอใส่เสื้อผ้าของเธอก่อน ฉันจะโทรหาหมอและฉันจะมาภายในสิบนาที"

ระหว่างที่คุยกันเย้นโม่หลินก็เดินออกจากห้องและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาหมอ

อย่างไรก็ตามก่อนออกจากห้องเย้นโม่หลินได้ส่งเสียงประหลาดใจ

เขามองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขาโดยไม่คาดคิด แต่ก็ไม่มีสัญญาณ

เกิดอะไรขึ้น?

เสาสัญญาณถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษที่นี่ สัญญาณมักจะดีมาก วันนี้ไม่มีสัญญาณเลยและโทรออกไม่ได้ด้วยซ้ำ?

เมื่อตระหนักถึงความผิดปกติดวงตาของเย้นโม่หลินก็หรี่ลงอย่างอันตราย

เขาหันกลับไปมองเย้นหว่านที่แก้มเป็นสีแดงขมวดคิ้วและพูดว่า "ที่นี่ไม่มีสัญญาณฉันจะไปโทรข้างนอกอย่าไปไหน รออย่างเชื่อฟัง"

ด้วยความกระวนกระวายใจเย้นโม่หลินรีบเดินออกไปทันที

เย้นหว่านมองไปที่ด้านหลังของเย้นโม่หลินเดินไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความประหลาดใจทั้งยังตกใจและงุนงง

เขาไปทั้ง ๆ แบบนี้?

เยี่ยมมาก!

เย้นหว่านดึงผ้าห่มออกด้วยความตื่นเต้น "พี่ชายของฉันไปแล้วนายรีบมา...”