สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 399

บทที่ 399 น่าอายเกินไป!

ความยับยั้งชั่งใจของโห้หลีเฉินไม่สามารถระงับได้ในชั่วอึดใจอีกต่อไป

และในขณะนี้ ...

“ปังๆ”

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นและมันก็ดังขึ้นในห้องเหมือนฟ้าร้องทำให้คนทั้งห้องแยกย้ายกันไปอย่างน่ากลัว

โห้หลีเฉินและเย้นหว่านแข็งตัวทันทีและใบหน้าของชายก็มืดและน่ากลัว

เย้นหว่านรู้สึกสับสนและมีสติขึ้นมาทันที เมื่อเห็นท่าทางของเธอและโห้หลีเฉินอีกครั้งอย่างน่าอับอายอยากจะหาหลุมซ่อนตัวเขาไป

เธอรีบเอื้อมมือผลักเขาออกไป

โห้หลีเฉิน ไม่ทันระวังตัวและทรุดตัวลงนั่งอีกฝั่งของเตียงใบหน้าหล่อเหลานั้นก็เข้มขึ้นในทันใด

เขาจ้องไปที่เย้นหว่านด้วยดวงตาที่หนักอึ้งและเปลวไฟแห่งความไม่พอใจ ในดวงตาของเขาดูเหมือนจะลุกโชน

เย้นหว่านรู้สึกละอายและรู้สึกผิด พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอว่า "มีคน"

โห้หลีเฉินพยุงตัวขึ้นด้วยมือข้างเดียวร่างสูงของเขาขยับเข้ามาใกล้ เย้นหว่าน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า

"รีบไล่ไป"

คนที่ประตูดูเหมือนจะไม่อดทนรอและเคาะประตูอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันเสียงของเย้นโม่หลินก็ดัง “เสี่ยวหว่าน เธออยู่ที่นั่นไหม"

"อยู่ ๆ"

เย้นหว่านตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยเสียงสั่นที่ไม่สามารถควบคุมได้

เย้นโม่หลินพูดอีกครั้งทันที "เธอเป็นอะไร? ทำไมเสียงมันแปลก ๆ "

เมื่อถึงเวลานั้นเสียงหมุนลูกบิดประตูก็ดังมา

เย้นโม่หลินต้องการจะเข้ามา!

ถ้าเขาเข้ามาก็บังเอิญเจอเธอและโห้หลีเฉินกำลัง........

จู่ ๆ เย้นหว่าน ก็รัดหนังศีรษะของเธอแน่นและตะโกนโดยไม่คิดว่า "อย่าเข้ามา! ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า!"

เสียงดังขึ้นและประตูที่เพิ่งเปิดเล็กน้อยก็ปิดลงอีกครั้งพร้อมกับเสียงดังโครมคราม

"เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอก่อนแล้วฉันจะเข้ามาใหม่ เมื่อเสร็จแล้วฉันมีอะไรจะบอกเธอ"

โห้หลีเฉินหยุดการเคลื่อนไหวของเขา เงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่านอย่างแผ่วเบาราวกับหมาป่า

หน้าผากของเย้นหว่านเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เธอคว้าโห้หลีเฉินด้วยความรู้สึกผิด

“จะทำยังไง พี่ชายของฉันจะเข้ามาคุณฉัน...”

เมื่อมองไปที่ระยะห่างระหว่างเขากับตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอและเขาจะไม่ได้สวมอะไรเลย แก้มของเย้นหว่านเป็นสีแดงและเธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

โห้หลีเฉินหายใจหนักและรู้สึกอึดอัด

เย้นโม่หลินยังคงอยู่ที่ประตูไม่มีความตั้งใจที่จะออกไป เรื่องในคืนนี้ก็คงจะทำกันไม่ได้แล้ว

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และในที่สุดก็ระงับเปลวไฟที่พุ่งขึ้นมาบนหัวของเขาเล็กน้อย

พลิกกลับและไปอีกด้านของเตียง

"ฉันกำลังจะไปแล้ว"

ด้วยเหตุนี้โห้หลีเฉินจึงหยิบเสื้อผ้าของเขาและเย้นหว่านโยนให้เธอและเริ่มสวมใส่

เย้นหว่านกอดเสื้อผ้า แต่มองไปที่โห้หลีเฉินที่สวมเสื้อผ้าอยู่ข้างเตียงอย่างไม่สามารถควบคุมได้